ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΦΥΤΡΩΝΟΥΝ ΝΗΠΕΝΘΗ

 

Και μπλέκονται δυο ήλιοι στα μαλλιά σου.

Στα χείλη σου γυρνά τα σιωπηλά σου

Η λέξη που περιμένουμε να ’ρθει.

 

Μασχάλη τεντωμένη, γιασεμιά

Στο μέτωπο,  ήλιος απ’ άκρη σ’ άκρη.

Τα φύκια,  που τα μούσκεψε το δάκρυ

Της θάλασσας, τραβούν φυρονεριά.

 

Τις φτέρνες σου φλογίζει η αμμουδιά,

Το πέλαγο σου σκίζει τις λαγόνες.

Ανάσκελα  κι  οι ολόγυμνες γοργόνες

Κράζουν με βόγκο τ’ άγουρα παιδιά.

 

Τα στήθη σου αναδεύουν πυρετούς,

Συνάχθηκαν τ’ αστέρια στη ματιά σου.

Κινήσαν απ’ τις ρίζες της καρδιάς σου

Οι άγριοι να σου φέρουν τους λωτούς. 

 

Χαράζω τ’ όνομά σου στην ελιά

Και ψάχνω των ανέμων τα λημέρια.

Πεθαίνουν τα ξανθά τα καλοκαίρια

Και φεύγουν για το νότο τα πουλιά.

[ΤΟΠΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ από τη συλλογή του Κλείτου Κύρου ΕΞΙ ΚΑΗΜΟΙ 1948 - 1960

Κι άλλοι ΚΑΗΜΟΙ από την ίδια συλλογή  

Συγκεντρωτική έκδοση:

ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ Εν όλω  ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ 1943 – 1997, εκδόσεις ΑΓΡΑ] 

 

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ 

(από τη συλλογή του Κλείτου Κύρου ΕΞΙ ΚΑΗΜΟΙ 1948 – 1960)

Προβάλλει όπως ο άφωνος ιχθύς

Ένα φεγγάρι παραγεμισμένο.

Περάσαν μήνες που σε περιμένω,

Περάσαν χρόνια που με νοσταλγείς.

 

Στυγνή βραδιά,  μας σφάζεις κυκλικά,

Πάντα μ’ αρχή  και  πάντα δίχως τέλος.

Στα μάτια μου καρφώθηκε ένα βέλος,

Στα μάτια σου πετούν βεγγαλικά.

 

Κατάφορτα από μνήμη τα στενά,

Στους τοίχους διασταυρώνονται δυο ίσκιοι.

Στα δάχτυλά σου πέντε οβελίσκοι,

Στα δάχτυλά μου η σάρκα σου περνά.

 

Ήχοι σαν πρώτα γνώριμοι αντηχούν

Κι αδιάφοροι ριγούμε στο σκοτάδι.

Τα ρόδα που μαζέψαμε ένα βράδυ,

Τα ρόδα θα μαδήσουν, θα χαθούν.

 

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Στα μάτια σου πετούν  πουλιά

Και φλόγες στα μαλλιά σου.

Διατρέχουν σύννεφο φιλιά

Τ’ ανήσυχα όνειρά σου.

 

Στον κόρφο σου λιγοθυμούν

Νιογέννητα ζαρκάδια,

Στο στόμα σου λαμποκοπούν

Αστραφτερά  πετράδια.

 

Θα φτερουγίσουν τα πουλιά,

Θα φύγουν τα ζαρκάδια,

Θα μείνει μόνο μια αντηλιά,

Κάτι θαμπά πετράδια.

(από τη συλλογή του Κλείτου Κύρου  ΕΞΙ ΚΑΗΜΟΙ 1948 – 1960)

 

ΑΠΟΥΣΙΑ

(από τη συλλογή του Κλείτου Κύρου ΕΞΙ ΚΑΗΜΟΙ 1948 – 1960)

Γαλάζιες μέρες,  φουσκοθαλασσιά,

Υάκινθοι,  ψηλή θερμοκρασία.

Των δυο χεριών σου η  άσπλαχνη απουσία

Τις νύχτες μας γεμίζει απελπισιά.

 

Ο ήλιος που μας έσμιγε παλιά,

Δίκοπος τώρα ήλιος μας χωρίζει.

Μια θέρμη όπως σαν πρώτα πια δε σφύζει

Κι όλο προδοτικά σκορπάει φιλιά.

 

Αιμόφυρτα τα πόδια σου θωρώ

Και στην καρδιά σου  πέτρινο στεφάνι.

Στα μάτια σου το εξαίσιο πυροφάνι

Κοντεύει να σβηστεί με τον καιρό.

 

Τα βράδια μας ορφάνεψαν,  θαρρώ,

Και φύτρωσαν αγκάθια οι προσδοκίες.

Σε λίγο θα ν’ ανθίσουν οι ακακίες,

Θ’ ανοίξει πάλι  το  «Τροκαντερό».

 

Τα ρόδα,  τα φεγγάρια,  τα πουλιά,

Θε να ’ρθουν ρυθμικά πάλι σαν πάντα.

Μα εσύ δε θ’ ανασαίνεις τη λεβάντα

Κι εγώ θε ν’ αλυχτάω με τα σκυλιά.

 

ΩΡΑ ΒΟΥΒΗ

Στάχτη στα πόδια,  στάχτη στα μαλλιά

Και της Ραχήλ αντιλαλούν οι θρήνοι.

Μαύρες χλαμύδες φόρεσαν οι κρίνοι

Κι ατέλειωτα ανεβαίνουνε σκαλιά.

 

Μας δολοφόνησαν τις Εποχές

Και τις κρεμάσαν σ’ ένα κυπαρίσσι.

Τη θλίψη μας ποιος θα την ιστορήσει,

Πού να γυρνούν οι πρώτες μας ιαχές;

 

Στον ύπνο μας φωλιάζει ολονυχτίς

Αλλάζοντας μορφές ο μανδραγόρας,

Κι  από τα χέρια φεύγουν της Πανδώρας

Τα στυγερά λεπίδια της οργής.

 

Στις φλέβες στάχτη,  στάχτη στα μαλλιά

Κι η ώρα της απόφασης σιμώνει.

Ερωτηματικό σκληρό μας ζώνει

Που όσο πάει γίνεται θηλιά!..

(από τη συλλογή του Κλείτου Κύρου  ΕΞΙ ΚΑΗΜΟΙ 1948 – 1960)

 

ΠΡΟΣΤΑΓΗ 

(…  γίνου βροντή,  γίνου λυγμός… )

Και βγάλε δυο στερνές κραυγές.   Στα μάτια σου κατακλυσμός,   Στα χείλη σου άγριες φωτιές.   Η μια κραυγή να ’ναι πνιχτή,   Η δεύτερη αλαλαγμός.   Να γίνεις κλάμα  και  βροχή   Να πλημμυρίσει ο αστερισμός.   Να πνίξεις τον αστερισμό   Που σου ΄γινε μια φυλακή.   Να δεις ψηλά στον ουρανό   Σα γλάρο τ’ άσπρο σου κορμί,   Ν’ ανοίγεις διάπλατα φτερά   Σα άγγελος μιας χαραυγής,   Σκορπώντας μύρα  και  χαρά   Βαθιά στη ρίζα της πληγής!.. (από τη συλλογή του Κλείτου Κύρου ΕΞΙ ΚΑΗΜΟΙ 1948 – 1960  -  συγκεντρωτική έκδοση: ΚΛΕΙΤΟΣ ΚΥΡΟΥ ΕΝ ΟΛΩ – ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ 1943 – 1997, ΑΓΡΑ]

Παρασκευή, 13 Ιουνίου 2025