Η ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟ ΑΝΑΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΣΑΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟ ΦΙΔΙ

Σαν τα νερά ενός ορκωτού δικαστηρίου ταράχθηκε η γαλήνη των ματιών της,

αλλά το ανάβλεμμά της κατίσχυσε εν τέλει και πέταξε στην αιθρία του θολωτού της ονείρου

όπως πετά μια μύγα από την μύτη ενός κοιμωμένου παιδιού στην τύρβη μιας πολύφωτης σιγής.

Τότε οι τηρηταί των νόμων συνελθόντες απεφάσισαν να σκοτώσουν την σιγή μια για πάντα και να στήσουν ακριβώς στο ίδιο σημείο το άγαλμα της γαλήνης των ματιών της

γιατί η νέα γυναίκα κρατούσε στα χέρια της το ανάβλεμμά της σαν θαυματουργό φίδι

[ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΙΣ ΦΟΡΤΗΓΟΥ ΑΤΜΟΠΛΟΙΟΥ από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935 – στη φωτογραφία ο Ποιητής όπως απαθανατίστηκε από τη Μάτση Χατηλαζάρου]

Από την ίδια συλλογή ανθολογούνται παρακάτω και τα ποιήματα (ΤΙΤΛΟΙ και πρώτοι στίχοι):

1.    ΟΙ ΔΟΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΙΜΟΔΕΤΟΥ, Η άμμος της είναι απίστευτη

2.    ΤΑ ΣΥΡΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ, Με την ορμή του πυρετού επιτεθείς κατέλυσε την τυραννίδα των απορρώγων βράχων…

3.    ΚΥΚΛΩΠΕΣ και ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ, Η λύσις της λυπομανίας περιέχει και την κόπωσιν των κλυδωνισμών του παγωμένου φρέατος

4.    ΓΑΛΟΥΧΗΣΙΣ ΦΟΡΒΑΔΩΝ, Κυκλικώς ξεκινώντας φθάσανε τα θρύψαλλα του τηλεβόλου ενωρίτερα κι από το γδούπο τους φωτός

5.    ΤΟ ΒΑ-ΒΑ ΤΩΝ ΚΡΟΑΚΩΝ, Μοιάζουμε με ελαστικά κουνήματα κυμαινομένου όρους…

6.    ΠΑΡΑΜΕΡΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΤΑΡΙΟΥ, ξεκίνησε το δεύτερο μαϊστράλι

7.    ΦΩΣ ΕΠΙ ΦΑΛΑΙΝΑΣ, Η Αρχική μορφή της γυναικός ήτο το πλέξιμο των λαιμών δυο δεινοσαύρων

8.    ΧΡΟΝΟΣ, Άνοιξε το στήθος της σαν βεντάλια…

9.    ΦΡΟΥΡΑ ΕΠΙ ΦΡΟΥΡΑΣ, Η τρομερή ιστορία δεν τελείωσε…

10.                       ΤΑ ΚΟΥΔΟΥΝΙΑ ΤΗΣ ΦΡΕΓΑΔΑΣ, Η πρώτη σειρά εξηφανίσθη… και

11.                        Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΣ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ, Το κρύο μάτι της εκεχειρίας…

ΟΙ ΔΟΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΙΜΟΔΕΤΟΥ (από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935)

Η άμμος της είναι απίστευτη. Χαρωπό το πρόσωπό της και το κάθε φύλλο της δενδροστοιχίας της καθηλωμένο. Πέρα από το στέαρ της κυπελλοφόρου αμάξης ο ουρανός της έγινε σαν μάτι μυρμηκιώντος κόμπου και χωρίς κόπο και χωρίς καπίστρι ο ζυμωτής των μεμακρυσμένων φόνων. Ο κήπος φέρει τα ίχνη μας προς την δυτική παλάμη του εξογκωμένου δρόμου και κλαίει η μικρή θρυαλλίς ανέσπερα σκυμμένη σε πάγους μαρασμού σε πάγους μάταιους σε πάγους συσχετιζομένους με την άδικη συστολή του πανούργου καταπέλτη. Καμιά πομπή δεν αντηχεί κι η λησμοσύνη που θρηνεί τα χτένια τα φαγωθέντα από τον πόντο διαρκεί σαν μια πλεκτάνη στο κέλυφος της συστηματικής ανιστορήσεως του στήθους.

ΤΑ ΣΥΡΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Με την ορμή του πυρετού επιτεθείς κατέλυσε την τυραννίδα των απορρώγων βράχων. Η βοή του ερειπωθέντος συρφετού κρεμάστηκε στα σύρματα και οι εγκέφαλοι που διερράγησαν εκοίταξαν εκστατικά τον ολισθαίνοντα φόνον προς το έλκος του βαράθρου. Ο κοπετός των μικρών δενδρυλλίων μετεβλήθη σε αίνον μεγάλης διαστάσεως και τα ιπτάμενα ζωάρια των υπογείων σηράγγων απεχαιρέτησαν την δήθεν πανάκειαν που τους προσέφεραν άλλοτε στις πέντε το απόγευμα και αφού αποχαιρετίστηκαν και αναμεταξύ τους ήρχισαν να μέλπουν κατά των θώκων και κατά των θυρεών με αξιοθαύμαστον ακρίβειαν. Οι φυσιολάτραι εψήφισαν υπέρ της καταργήσεως της υποταγής και ο κρουνός ενός εκάστου κατήντησε το προσκύνημα των λεπρών καθώς και των υγιεστέρων μονάδων. Στην κορυφή του ενδοξοτέρου λόφου ιδρύθη αμμωνιούχον αιλουροκομείον και εις το κυλικείον του επετράπη η είσοδος σε όλους τους καιρούς καθώς και η συμβίωσις των δεσποινίδων μετά των ορχουμένων ποντοπόρων του ενεστώτος έτους.

[από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935]

ΚΥΚΛΩΠΕΣ και ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ  (από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935)

Η λύσις της λυπομανίας περιέχει την κόπωσιν των κλυδωνισμών του παγωμένου φρέατος. Σύμπασα η διαστολή της αναστηλώσεως των ορθίων καμήλων επί του είδους της φωτιάς που όλοι μας προτιμούμε συγκατανεύει ως περικοπή των βραχυτέρων σηματοφόρων της ανοίξεως. Εδώ περαστικά σαλπίσματα των βρυχωμένων γυπαετών εκεί σημάδια στα μάγουλα των ημίγυμνων γυναικών που μας προσμένουν αντί βοής των χήρων ερπετών. Κάτω από τους κλώνους των υπερωκεανίων σιμά σε μας θα λογισθούν ως σαλτιμπάγκοι οι χορτοφάγοι ιππείς και θα συρρέουν ως ροπή του πρακτικού σαρακηνού τα κρύσταλλά του και τα δέρματα των αχλαδιών που προτιμούν τη στύση του πέους από τα σύννεφα της νηνεμίας πλαγίων δρόμων χημικής αναιρέσεως και ανευρέσεως κόπρων και κοσμημάτων.

ΓΑΛΟΥΧΗΣΙΣ ΦΟΡΒΑΔΩΝ

Κυκλικώς ξεκινώντας φθάσανε τα θρύψαλλα του τηλεβόλου ενωρίτερα και από το γδούπο του φωτός. Μια δεσποινίς σηκώθηκε μέσα στο σκότος και αντικατεστάθη αμέσως από άλλη δεσποινίδα η οποία παρέθεσε γαμήλιο προπόνημα σε συσχετισμένες αναλαμπές εικοσακισχιλίων αιώνων. Αλλά η απαίτησις των κρίνων δεν εξεπληρώθη γιατί το ράπισμα του κηπουρού διετράνωσε την λευκότατη επιδερμίδα της νέας ημέρας και ζωήρεψε το φέγγος του άσπιλου στήθους της λέξη προς λέξη σχεδόν διαγωνίως.

[από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935]

ΤΟ ΒΑ-ΒΑ των ΚΡΟΑΚΩΝ (από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935)

Μοιάζουνε με ελαστικά κουνήματα κυμαινομένου όρους. Μια τρίχα αρκεί να σταματήσει η ρευστοποίησις των υποσχέσεων μας. Μια έλιξ στριφογυρίζει μέσα μας και κόβει τους λαιμούς των ποταμών και τα βυζιά της κάθε περιττής περόνης. Έξω το φως και τα σκουπίδια της αυγής. Έξω το μπάρκο-μπέστια και των θείων και των κονίκλων. Ευχές για τα παραπατήματα των θλιμμένων και των κορυβαντιώντων. Οι πράξεις θέλουν άχυρα τα φίδια κρεμαστούς μπαξέδες από γλοιώδεις πλοκάμους μιας εσπερίδος.

ΠΑΡΑΜΕΡΑ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΣΥΡΤΑΡΙΟΥ…  

… ξεκίνησε το δεύτερο μαϊστράλι. Το σκαμπανέβασμα της λεπτοκαμωμένης βούρτσας αντεπεξήλθε επιτυχώς κατά του εαυτού μου. Τροπική θαλπωρή μα μετουσιωμένη ενώπιον μαρτύρων καιομένων κατεχωρήθη οριστικώς στα πεπραγμένα των γιγαντομάχων αντί ευτελεστάτης τιμής μιας τετιμημένης οδαλίσκης. Στα πόδια της λάμπανε βραχιόλια στο πρόσωπό της δάκρυα στο στήθος της τρεις σταγόνες. Ωραιότερο θέαμα δεν συνήντησε ποτέ ο περιπλανώμενος Εβραίος ούτε το πρότυπον συντεχνιακόν κράτος του παρελθόντος γιατί οι κλωστές που δέναν τα πόδια της δεν υπήρχαν και τα καρφιά δεν είχαν προμελετηθή. Το σύστημα δεν απεκρυσταλλώθη. Εδόθη μόνον περισσότερη ελευθερία στους ελεύθερους και έσβησε ο πόνος του καπηλειού των χθεσινών οργίων.

[από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935]

ΦΩΣ ΕΠΙ ΦΑΛΑΙΝΑΣ (από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935)

Η αρχική μορφή της γυναικός ήτο το πλέξιμο των λαιμών δυο δεινοσαύρων. Έκτοτε άλλαξαν οι καιροί και άλλαξε το σχήμα και η γυναίκα. Έγινε πιο μικρή πιο ρευστή πιο εναρμονισμένη με τα δικάταρτα (σε μερικές χώρες τρικάταρτα) καράβια που πλέουν επάνω από τη συμφορά της βιοπάλης. Η ίδια πλέει επάνω στα λέπια ενός κυλινδροφόρου περιστεριού μακράς ολκής. Οι εποχές αλλάζουν και η γυναίκα της εποχής μας μοιάζει με χάσμα θρυαλλίδος

ΧΡΟΝΟΣ

Άνοιξε το στήθος της σαν μια βεντάλια και έγειρε την ώρα που σηκώνονται οι θρύλοι των σκοτεινότερων πόλεων. Μόνο μια οδοντοστοιχία κροτάλισε και το παρόν εχάθηκε για πάντα. Στα παλαιά του βήματα έμεινε κάτι από κατιτί άλλο. Η νύχτα συνεπήρε τα υπόλοιπα κλωνάρια και στη ρίζα του δένδρου έμεινε σποδός.

[από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935]

ΦΡΟΥΡΑ ΕΠΙ ΦΡΟΥΡΑΣ (από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935)

Η τρομερή ιστορία δεν τελείωσε. Ακόμη πέφτουν σταλαγματιά – σταλαγματιά (κάθε λεπτό κι ένας ερυθρόδερμος που πίπτει) τα διαμάντια των παγκοσμίων λουτροπόλεων, μέσα στον όλεθρο της του φορέματος της νεαρής ψυχοπαραδαρμενοπούλας κι έτσι την εντολή της πρωραίας ψυχής του καταρτιού δεν θα την μαλάξη κανείς άλλος παρά ο μαλακός μάγιστρος της μεροβηγκιανής κλεψύδρας. Τα γυναικόπαιδα που θα παρίστανται μες την ψυχή μου θα λυπηθούν και θα κατάγονται σαφώς από την προχθεσινή μεταπώληση του δικεφάλου βάζου στην ερημιά των πλαγιαύλων.

ΤΑ ΚΟΥΔΟΥΝΙΑ ΤΗΣ ΦΡΕΓΑΔΑΣ

Η πρώτη σειρά εξηφανίσθη. Στην θέση της ξεφύτρωσε μετά παρέλευση τριάντα δύο λεπτών το ίδιο όνειρό μας με μας κρυμμένους μες τα γαλάζια φύλλα του. Μετά δυο χρόνια ξαναβγήκαμε από τη λειτουργία που παρακολούθησαν  και τα φτερά των γυναικών μας και οι γυναίκες μας ψηλές (ψηλότερες τώρα από πριν) και με κουπιά απαλά σχεδόν γλοιώδη στα χέρια τους ήρθαν να μας σταχυολογήσουν. Ήταν πρωί. Το πρωί γρήγορα έγινε βράδυ αλλά βράδυ κομψό παρόλο ότι φορούσε πανοπλία και μας οδήγησε. Τότε και μόνο τότε βγήκε ο επταετής κόνικλος από τα μαλλιά της οικουμένης και είδαμε να τρέχει προς ημάς η πρώτη σειρά μας με τρία αστέρια στο λαιμό της

[από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ 1935]

Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΣ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ (από τη συλλογή του Ανδρέα Εμπειρίκου ΥΨΙΚΑΜΙΝΟΣ)

Το κρύο μάτι της εκεχειρίας δεν προστατεύεται από τα κρύσταλλα. Μόνον τα τριαντάφυλλα γέρνουν κουρασμένα στα διαγράμματα της φιλίας πότε μ’ ένα δάκρυ και πότε μ’ ένα χαμόγελο πλεγμένο στα κράσπεδα της πενιχρής κωμόπολης. Φυσικά καρούλια δεσπόζουν αντί χρωματουργείων στις ψυχές των νέων ποτηριών του ξανθού γιαλού και πάνω από το λευκό κεκρύφαλό της μια γυναίκα ευτυχώς ξυπνημένη σπάζει τα τελευταία καρύδια της βραδιάς. Όλα τα άλλα θρύψαλα συγκεντρωμένα δεν φτάνανε για να κτιστεί  όπως έπρεπε κι όπως το επιθυμούσαν το δίκορφο κονάκι γιατί στην άκρη του θαυματουργούσε το πολύκαρπο δενδρί της μαύρης.

(προσεχώς) Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΠΑΛΑΪΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΓΓΕΛΩΝ ΕΝΤΟΣ ΑΤΜΟΜΗΧΑΝΗΣ…

Η ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟ ΑΝΑΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΣΑΝ θαυματουργό φίδι…  Εδώ περαστικά σαλπίσματα των βρυχωμένων γυπαετών εκεί σημάδια στα μάγουλα των ημίγυμνων γυναικών που μας προσμένουν αντί βοής των χήρων ερπετών…  Μια δεσποινίς σηκώθηκε μέσα στο σκότος και αντικαταστάθη αμέσως απ’ άλλη δεσποινίδα η οποία παρέθεσε γαμήλιο προπόνημα σε συσχετισμένες αναλαμπές εικοσακισχιλίων αιώνων…  Ευχές για τα παραπατήματα των θλιμμένων και των κορυβαντιώντων. Οι πράξεις θέλουν άχυρα τα φίδια κρεμαστούς μπαξέδες από γλοιώδεις πλοκάμους μιας εσπερίδος…  Εδόθη μόνον περισσότερη ελευθερία στους ελευθέρους και έσβησε ο πόνος του καπήλου των χθεσινών οργίων…  Έκτοτε άλλαξαν οι καιροί και άλλαξε σχήμα και η γυναίκα!.. Οι εποχές αλλάζουν και η γυναίκα της εποχής μας μοιάζει με χάσμα θρυαλλίδος…  Άνοιξε το στήθος της σαν ια βεντάλια και έγειρε την ώρα που σηκώνονται οι θρύλοι των σκοτεινοτέρων πόλεων. Μόνο μια οδοντοστοιχία κκροτάλισε και το παρόν εχάθηκε για πάντα. Στα παλιά του βήματα έμεινε κάτι από κατιτί άλλο.  Η νύχτα συνεπήρε τα υπόλοιπα κλωνάρια και στη ρίζα του δένδρου έμεινε σποδός…  Το πρωί γρήγορα έγινε βράδυ αλλά βράδυ κομψό παρόλο ότι φορούσε πανοπλία και μας οδήγησε… Καμιά προκοπή. Παντού στάχτη. Παντού φόνοι. Κάθε μέρα φέρνει μιαν άλλη μέρα και εξαντλείται βαθμηδόν η παρακαταθήκη των στιλβωτηρίων!.. Οι τρίχες της κεφαλής του απεδείχθησαν τετελεσμένα γογονότα…   [κτερίσματα στίχων από την ΥΨΙΚΑΜΙΝΟ 1935 και την ΕΝΔΟΧΩΡΑ  1945 του Ανδρέα Εμπειρίκου]

… την άλλη φορά ΤΟ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΤΩΝ ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΑΔΩΝ κι άλλα ποιήματα από την ίδια συλλογή