ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΜΙΑΣ ΚΡΑΥΓΗΣ ΠΟΥ ΔΟΝΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΣΑΝ ΑΡΠΑ ΑΙΟΛΙΚΗ:

 Στο διάστημα μεσημεριανού ύπνου κάτω από πέταγμα μέλισσας…

λαχανιασμένοι ήχοι φτερών λαθραίοι σαλεύουν μες τα χόρτα,

λίγα ξερά τριξίματα πιο πέρα από μένα και η κραυγή του παγωνιού

μες στους εγκαταλειμμένους κήπους κοντά στην ταραχή μας.

Αυτή η επίκληση που γδέρνει!..

Η φωτιά ζεστή και ακτινωτή που δεν περιορίζεται στο έλεος καλπάζει μες στα όλα…

ξεσκίζει τη νύχτα για να την κάνει μέρα,

ναι ζούμε μιαν εικόνα και η εικόνα είναι πυρπολημένη.  

Κι η κραυγή του παγωνιού μες στους εγκαταλειμμένους κήπους

είναι πεταλούδα με ωραία βαριά φτερά που το χρώμα τους είναι πάντα διαπεραστικό.

Η πεταλούδα με πληγώνει με γαλάζιες αποχρώσεις διάστικτες από άγχος.

Κραύγαζε παγώνι.. κραύγαζε για μας που πεθαίνεις δίχως λόγια!..

Ω η ευπαθής σκιά των πετάλων,

ο μίσχος τόσο μελαχρινός από λεπτότητες,

τ’ αγκάθια με σουβλερές ανταύγειες,

καμιά πεποίθηση αβυσσαλέα, ούτε η αμφιβολία….

Μα τίποτε δεν φτάνει πια.

Οι ταραχές μας σέρνονται πιο εδώ απ’ το ξημέρωμα…

όταν ένα σκίρτημα λύπης κατακλυσμιαίας αφανίζει τη νύχτα,

το πρωί τα σεντόνια τα υγρά μαλλιά έχουν αυτή τη μυρουδιά του ελαιώνα…

Τα βράδια ξέπλεκα περιμένουν με φιλιά να στεγνώνουνε μες στα χνούδια όλο ρίγη.

Κραύγαζε παγώνι ακούω τον έρωτα μέσα μου

όπως παιδί ξεχνιόμουνα με τον ήχο του μεγάλου κοκκινωπού κοχυλιού.

 Εκείνος ο δρόμος που φέρνει στην αχτή και στις αποδημίες μου…

Θερμοκρασία μιας κραυγής.  

Όμως μονάχα για τα εγώ   εγώ   εγώ των υποεξαιρετικών φόβων

 μονάχα γι’ αυτούς παγώνι έχεις ένα απ’ τα κύμβαλά σου

και χτυπάς πάνω στη λέξη αιωνιότητα…

Και ξαπλώσαμε ανάσκελα στα ξέφτια της ημέρας

και τη μυρωδιά της υγρασίας πάνω στον κισσό

και στα κλαδάκια και στα μικρά σκληρά κοτσάνια απαράλλαχτα με κείνα του Α ή του Χ εδώ…

Πιο δυνατά Παγώνι πιο δυνατά μόνο το τίποτε είναι αμετάβλητο

αφού υπάρχει και κραυγή που σκοτώνει…

«Άκου αν βρέχει»…

[Μάτση Χατζηλαζάρου αποσπάσματα από το ποίημα Η ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ ΠΑΓΩΝΙ από τη συλλογή της ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΝ ΚΡΟΣΣΙΑ. Διαβάζουμε όλο το ποίημα με ΚΛΙΚ στο σύνδεσμο που ακολουθεί)

 

Η ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ ΠΑΓΩΝΙ (από την ποιητική συλλογή της Μ. Χατζηλαζάρου ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΝ ΚΡΟΣΣΙΑ)

Είναι κάτι σπίτια τριανταφυλλιά ή ώχρα.   Στο διάστημα μεσημεριανού ύπνου κάτω από πέταγμα μέλισσας.   Κι η κραυγή του παγωνιού μες στους εγκαταλειμμένους κήπους κοντά στην ταραχή μας.    Αυτή η επίκληση που γδέρνει.

 

λαχανιασμένοι

ήχοι φτερών

λαθραίοι

τα τζιτζίκια οι ακρίδες

τ’ αλογάκια της Παναγιάς

σε κάθε βήμα

σαλεύουν μες στα χόρτα

λίγα ξερά τριξίματα

πιο πέρα από μένα

 

Η κραυγή του παγωνιού.   Παρά την αλαζονεία της φτερωσιάς του πλουμισμένη με μάτια.    Ηχώ μαρμάρινης κουπαστής κι από γέρικες φοινικιές κοντά στα κιόσκια.    Η βραχνή σπαρακτική φωνή.    Σπαράζει.    Νιώστε τ’ αδιάφορα σπλάχνα που ακόμα αφήνουν ίχνη νεογέννητων.    Πόσοι - πόσοι

 

ο ήλιος χοντρόχειλο δαχτυλίδι της φωτιάς

και από όλα τα χρώματά της

και από όλα τ’ αρώματά της

που ταράζουν τις μαγνιόλιες

άσπρες τόσο

σαρκωμένες σαν τα σκουλήκια κάτω από την πέτρα

η φωτιά ζεστή κι ακτινωτή

που δεν περιορίζεται στο έλεος αυτή

ασκεί το φως

καλπάζει μες τα όλα

ζέμπρα αφρισμένη

πηδάει φλόγα απ’ το βράχο

κοπανάει τεράστιες σκηνές

ξεσκίζει τη νύχτα

για να την κάνει μέρα

ναι ζούμε μιαν εικόνα

κι η εικόνα είναι πυρπολημένη

 

λαοί και σημεία και αριθμοί για να γράψουμε ΕΔΩ μια φορά παρόντες.    Η κραυγή του παγωνιού είναι πεταλούδα με ωραία βαριά φτερά που το χρώμα τους είναι πάντα διαπεραστικό.    Η πεταλούδα με πληγώνει με γαλάζιες αποχρώσεις διάστικτες από άγχος.    Κραύγαζε παγώνι όταν τα παράδοξα όπως οι πόλεμοι όπως οι κυκλώνες

 

μόλις το τριαντάφυλλο βρήκε θέση

κοντά στους ψιθύρους μας

ονομάστηκε κόκκινο - βελουδί – μαύρο

(και με πολύ χαμηλή φωνή πυρετωδώς)

ω η ευπαθής σκιά των πετάλων

ο μίσχος τόσο μελαχρινός από λεπτότητες

τ’ αγκάθια με σουβλερές ανταύγειες

καμιά πεποίθηση αβυσσαλέα

ούτε η αμφιβολία

θα το ’λεγαν μ’ άλλο όνομα

το κόκκινο –βελουδί - μαύρο

κοντά στη χλωμή ανάσα του τζαμιού

 

θ’ ανασταίνανε τους νεκρούς αν δεν ήμασταν πια αρκετά ζωντανοί για θανάτωση.  Κραύγαζε για μας εσύ που πεθαίνεις δίχως λόγια.    Είναι στα νοσοκομεία άρρωστοι που αδειάζουνε περισσότερο από ’να μεγάλο ασκό κραυγές και τους φέρνουνε κι άλλους ακόμα – τρεις τέσσερις έξι ασκούς οξυγόνο για τις κατάρες. Μα τίποτε δεν φτάνει πια.

Οι ταραχές μας σέρνονται πιο εδώ απ’ το ξημέρωμα

 

μεσημέρι

στη σκιά μιας καλαμένιας ψάθας

το κοριτσάκι μου καθισμένο

εξετάζει τις πανάδες

πάνω στα γόνατά της

και το πέταγμα της πεταλούδας

τι ξανθό που είναι

το πέταγμα του κάνθαρου είναι μελανί

βρίσκει παντού

ακόμα και μες το λαιμό των παιδιών

όταν ένα σκίρτημα λύπης κατακλυσμιαίας

αφανίζει τη νύχτα

το πρωί τα σεντόνια τα υγρά μαλλιά

έχουν αυτή τη μυρωδιά του ελαιώνα

 

αγκαλιασμένο με νύχτες.  Μέρες ακροβάτισσες πετάνε στους δρόμους από μπαλκόνι σε παράθυρο.    Τα βράδια ξέπλεκα περιμένουν με φιλιά που στεγνώνουνε μες στα χνούδια όλο ρίγη.    Η κραυγή του παγωνιού χάμουρο όλων των ταλαντεύσεων.    Να εισδύει κανείς σ’ ένα δωμάτιο πιο σκοτεινό κι απ’ τα σωθικά όπου δυο γυναίκες τυφλές πλένουν και μπαλώνουν τ’ ασπρόρουχά τους άσπιλες από όραση.    Αν ποτέ υπήρξε ένας νούντσιος ανησυχίας με καλέσματα πράσινα ή μαβιά είναι η κραυγή σου παγώνι.

 

το φεγγάρι ήρθε να μου χαϊδέψει

τα λόγια σου μες τη ρεματιά

χαμογελάς το κύμα των άσπρων χαλικιών

για να θαμπώσεις τα σκόρπια βλέμματα μου

τα βλέμματά μου τα νοτισμένα

που γλεντούνε μες στη ζωηράδα του ανέμου

και η βροχή

τσιτώνει το καλοκαιρινό μου δέρμα

καταπίνω τα χαμόγελά σου

μετρώντας μία-μία

τις βαριές σταγόνες γιορτής

που πέφτουνε

στη γλιστερή γη τη χλιαρή

 

Είν’ ακόμα η κραυγή στου άρπα αιολική που δονείται με τις φρίκες της μάχης και του καυτερού και ηλιοκαμένου αρσενικού η κραυγή σου είναι το άσμα κογκολέζας μάγισσας είναι το πολύ μικρό μωρό και τα τέλεια χέρια του. Κραύγαζε παγώνι ακούω τον έρωτα μέσα μου όπως παιδί ξεχνιόμουνα με τον ήχο του μεγάλου κοκκινωπού κοχυλιού. Εκείνος ο δρόμος που φέρνει στην ακτή και στις αποδημίες μου εκείνα τα οικόπεδα έπειτα όλοι

 

απόψε εδώ στο Παρίσι είναι τόσο πολύ

καλοκαίρι έντεκα η ώρα το βράδυ

τόσο

που η Αθήνα βουίζει και χτυπάει στα μηνίγγια μου

με φλιτζάνια και κουτάλια και ποτήρια

ωχ αυτό το κουδούνισμα της ζέστης μες στα καφενεία

τ’ ακράτητο γέλιο του μπάτη

τινάζει τους ηλεκτρικούς γλόμπους

τις βελόνες των πεύκων τινάζει

αυτός ο τζιτζικο-ζηλεμένος

που τραγουδάει με κύματα καυτερά

χτυπάει την Αθήνα πάνω στα μηνίγγια μου

 

εκεί πέρα ν’ αρθρώνουν ΜΕΡΑΚΙ θα με οδηγήσεις αυτού ένα πρωινό ίσως και να φιλήσω τη ρυτιδωμένη και σκονισμένη άσφαλτο στο πλησίασμα της πόλης. Θερμοκρασία μιας κραυγής.    Όμως μονάχα για τα εγώ  εγώ  εγώ των υποεξαιρετικών φόβων μονάχα γι’ αυτούς παγώνι έχεις ένα απ’ τα κύμβαλά σου που χτυπάς πάνω στη λέξη αιωνιότητα.    Υψώστε λοιπόν αμολήστε αυτά τα σάβανα που εκτελούμε μαθηματικά αντικείμενα ανθήρες του θανάτου κάλυκες της

 

φθορά

τα κοτσάνια

όταν πέφτουν μαλακά

από ένα δένδρο ή μια γραφή

για ν’ αγγίξουνε τον κισσό που σέρνεται

το κισσό τόσο πράσινο σα να μαυρίζει

σκισμένο

το λαμπερό φύλλο

φαγωμένο από τις κάμπιες και τους γυμνοσάλιαγκες

μες στη σκιά του δάσους

και ξαπλώναμε ανάσκελα

στα ξέφτια της ημέρας

και τη μυρωδιά της υγρασίας

πάνω στον κισσό και τα κλαδάκια

και στα μικρά σκληρά κοτσάνια

απαράλλαχτα

με εκείνα του Α ή του Χ εδώ

 

ανυπαρξίας σαν την προαιώνια μνήμη την ηλεκτρονική και τα πλακίδια του βασιλέα Ασσουθμπανιπάλ.    Θ’ αποκτήσω τέσσερα αγόρια και τέσσερα κορίτσια θα τα ονομάσω όλα Σηρεϊβάζ.    Για να ξέρουν να ερεθίζουν το θάνατο και άλλα παρόμοια με βλεφαρισμούς πολύ - πολύ ζωηρούς.    Πιο δυνατά Παγώνι πιο ΔΥΝΑΤΑ μόνο το τίποτε είναι αμετάβλητο αφού υπάρχει και κραυγή που σκοτώνει.

 

«Άκου αν βρέχει»

χύνεται μες στο Σηκουάνα

με τις σταγόνες σου λεγεώνες

πολλαπλές ως τη φρίκη

όπου ένας αριθμός από

εκατόν είκοσι τρία πεντάκις εκατομμύρια

123.000.000.000.000.000.000 σταγόνες

είναι το καταποντισμένο και παράλογο άχυρο

παιχνίδι των ίδιων σταγόνων της σκέψης

μα ποτέ αρκετά φανερές

για να τις ρουφήξουμε μία - μία

για να καθρεφτίσουνε μες στη διαύγεια τους

το σάλο του κόσμου

πρώτα από κείνες τις ξαφνικές ακινησίες

πώς μα πώς

να μη συναντηθούμε

ισχνή μαύρη γραμμή

πάνω σ’ ένα χάρτη με τα περίχωρα

ξαναδιαβάζω το όνομά σου

«Άκου αν βρέχει»

 

αφιέρωση

Πόσοι χώροι και χρόνια

με αντικείμενα

με ορέξεις

και με δάση με άγριες βιολέτες

εσύ αγγίζεις με τη ζωγραφική τα όρια

που χρωματίζουν τα πράματα και τα ονόματά τους

και τους σπαραγμούς τους    μια αχτίδα

είναι η ριπή της ορμής σου με τον ρυθμό και τον

σφυγμό και τη βραχνή φωνή του έρωτα που κρατιέται

κάποτε ψηλά και κάποτε χαμηλά πάνω σε γκάμες έξω

από κάθε γραφή είμαι πάντα μαζί σου.

 

Η ΑΡΑΧΝΗ - ΕΙΚΟΝΕΣ (από την ποιητική συλλογή της Μ. Χατζηλαζάρου ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΝ ΚΡΟΣΣΙΑ)

Γνέθοντας πολύ γρήγορα την κλωστή της     κατεβαίνει κι έπειτα σταματάει

είναι κρεμασμένη εδώ ακριβώς

ο Εστεμμένος το Σανσύ το Κοχι-νουρ και το Γαλάζιο του Χόουπ και ο Σταυρός του Νότου ύστερα ο Μέγας Μογγόλος το Πολικό Αστέρι ο Ορλώφ ο Μέγας Δούκας και ο Πασάς και ο Σάχης και ακόμα ο Νασάχ

ανάγκη ήτανε να αποθαυμάσουμε τα ονόματα των διαμαντιών όμοια με τους ρόδινους φλαμίγκους οι λαμοί τους με ελιγμούς λοβών και οι λεπτοί τους μίσχοι με κοκκινάδι στα γόνατα

αυτά τα Ονόματα τσαμπιά σταφύλια ζεστά στήθια κάποιας Φλωρεντινής Παναγίας

ουράνιο τόξο Ασιατικής χλιδής

ηγεμόνες που κορδώνονται μπρος σε τεράστια σιντριβάνια

ελέφαντες που βρυχώνται από γόητρο κάτω απ’ τη σκιά της λικνιζόμενης ομπρέλας και κάτι Τύμπανα και Κύμβαλα και Άλογα τόσο περήφανα που δεν αντέχουν να σταθούνε ακίνητα και κοίτα πόσες βεντάλιες απ’ την Ανδαλουσία

αυτές είναι τα τεράστια Ματόκλαδα των αλόγων που παίζουν με το φως

γνέφοντας πολύ γρήγορα την κλωστή της

η αράχνη-εικόνες κατεβαίνει κι έπειτα σταματάει

είναι κρεμασμένη εδώ ακριβώς

 

ΣΦΗΚΕΣ

Κουκίδα καϊκιού ταλαντεύεται πάνω στη γραμμή του ορίζοντα

φορτωμένο ψάρια και καρπούζια

μα είναι δυνατόν

αλλού και την ίδια ώρα τα χώματα με τις πετμεζένιες σκιές και τις πυκνές νωθρότητες της ομίχλης να στολίζονται πάντα με τα κυκλάμινά τους

αυτό τώρα που ο ήλιος πλένει το κατάστρωμα με μεγάλους κουβάδες αντηλιάς και που μονάχα δυο σφήκες βουίζουνε ακόμα

κι είναι οι σφήκες τα μάτια σου για μένα που πετάνε και ζυγιάζονται πάνω στις λέξεις γραμμή του ορίζοντα τα δυο σου μάτια που πιάνουνται και μπερδεύονται μες στα μαλλιά μου προτού σιμώσουνε εκείνο το καΐκι το φορτωμένο ψάρια και καρπούζια και τούτες οι σφήκες τα μάτια σου στριφογυρίζουνε στους ακραίους δεσμούς μας χαρακώνουνε φλέβες άλλου αίματος τα μάτια σου βέλη και καμάκια τα μάτια σου βάρκα πάνω στη θάλασσα όπου ορθώνεται ένα πρόσωπο πολύ μελαχρινό

[από τη συλλογή της Μ. Χατζηλαζάρου ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΝ ΚΡΟΣΣΙΑ]

 

ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ (από τη συλλογή της Μ. Χατζηλαζάρου ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΧΟΥΝ ΚΡΟΣΣΙΑ)

Η κουρτίνα γαλακτόχρωμη απ’ το φανάρι του δρόμου και βλέπω το τραπέζι με τις τάβλες κατεβασμένες μπρος στο παράθυρο    πότε σταματήσαμε να λέμε τα αυγά μάτια ή οι μαργαρίτες τις αβίαστες αρμαθιές απ’ τα λόγια μας ως τα πέρατα ήτανε αυτές συμπαιγνίες ζέστης κατάσαρκης    και τότε χρώματα τροπές ξεκαρδίζονται    τράβα - τράβα το χερούλι πλατύφυλλο βασιλικό και χαρταετούς ξαναθυμάμαι και βλέμματα υγρές μουσούδες πάνω στα γόνατά μας    τώρα ποια αδράνεια ασάλευτη πνίγει το δωμάτιο μου    ολόκληρη μια νύχτα χτυπήθηκα ΜΟΝΗ πάνω σε αντικείμενα ξοφλημένα    το τραπέζι η κουρτίνα και το φως του φαναριού σεληνιακά αντανακλούν τα κύματα της θλίψης ο ορίζοντας αισθάνομαι πως τορνεύει μια υπερμεγέθη γαβάθα τα τοιχώματά της είναι λεία από αρνήσεις άλλη από μένα λέω στο συφοριασμένο εαυτό μου θα ’ναι το σαρκώδες νούφαρο που για κείνην τορνεύει ο ορίζοντας τα μεγάλα γυαλιστερά φύλλα του όλο σ’ επιφάνεια παραδίνονται στα ασάλευτα νερά δίχως ένα λυγμό ανάμνησης [Μάτση Χατζηλαζάρου]

Τετάρτη, 25 Νοεμβρίου 2020