ΣΤΑ ΕΡΗΜΑ ΣΟΚΑΚΙΑ ΘΑ ΠΛΑΝΗΘΩ ΔΙΧΩΣ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ΚΑΙ ΧΙΜΑΙΡΕΣ

 …. ίχνη αγάπης θα ψηλαφήσω μέσα μου

όντας το κλάμα αδύνατο των φωτεινών επιγραφών

τα δάκρυα θα μαζέψω

τις νύχτες που βρέχει στα έρημα σοκάκια θα πλανηθώ δίχως πουκάμισο και χίμαιρες

κατάμονος και ταπεινός

ποτάμια να οργώσουν το στήθος μου

με το μικρό μαστίγιο του ανέμου

εξαγνισμένος την αυγή να κινήσω για σένα

είναι καιρός που ανέλπιδα σ’ αποζητώ

κι απόψε με κεραύνωσε το όραμα της αγάπης σου και μέθυσα

ποια γαλάζια σημαία ονείρου φτεροκοπάει στη σκέψη μας

ποια ελπίδα, ποιες πασχαλιές λησμονημένες ανθίσανε πέρα απ’ τη θάλασσα και μυρώσανε

και στην άκρη μας καλούν του κόσμου;

ένα σιδερένιο καράβι στην πλατεία μας περιμένει καρφωμένο

με λεπρούς ναύτες χωρίς μάτια αμίλητοι θα ταξιδέψουμε

η ζωή μας θα γλιστράει δίπλα αφήνοντας τη ψευδαίσθηση της κίνησης

[ΟΙ ΑΤΑΦΟΙ IV και άλλες επιλογές απ’ τη συλλογή μ’ αυτό τον τίτλο από τη συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ, Επιλεγμένα Ποιήματα 1966-2017]

 

ΟΙ ΑΤΑΦΟΙ

                             -Ι-

Κατάγγιχτα στη νύχτα και την άσφαλτο

τα τείχη

η θάλασσα

οξυγώνια χτίσματα λογχίζουν τον ουρανό

καράβια σταχτωμένα από σιγή

της πολιτείας τα νεφελώματα

ρομφαίες στο νερό

μυριόχρωμες

βραχνές φωνές

αποχαμένες πριν την άρθρωση

στου μπετόν τους σπόνδυλους

γαλήνη

πηχτό το μαζούτ

πέτρα ο κάμπος

κάτω από του βορρά τον άνεμο

ως τα τεφρά βουνά

σφραγίδες του ορίζοντα

          -ΙΙ-

… πήρα τις πλατειές λεωφόρους

κάτω από στύλων θαμπές αγχόνες

έκκληση αναπόκριτη

κίνησα με της πολιτείας το λήθαργο

κατάντικρυ στ’ άδειο φεγγάρι

περιδίνηση άμετρη

απώλειας αίσθηση πριν την απόχτηση

όραση σκορπισμένη στο γυαλί

βγήκα στους δρόμους που δεν οδηγούν

το χθες

το σήμερα

το αύριο

διαχωρισμούς κουτούς ν’ αναζητήσω

μίλησα

με τα λόγια μου

στων μεγαφώνων τις κραυγές

παραμορφώθηκαν

άγγιξα

η λαμαρίνα

η λάσπη

η σάρκα

αντίγραφα…

 

τους φίλους μου αποζήτησα

ονόματα της νιότης

φύγαν μαζί της

ναυάγησε η φαντασία τους

για μια στολή

μια υπόληψη

και δυο δεκάρες….

          -ΙΙΙ-

ανήλεος μια νύχτα ο θάνατος

την τραγικότητα του θ’ απαιτήσει

 

τα καταχθόνια στυλώματα θα υποχωρήσουν

οι πινακίδες θα αναστραφούν

και τα εμπορεία θα καταρρεύσουν

σηκώνοντας κονιορτό μεγάλο

τα πώματα των τάφων θ’ αποκοχλιωθούν

πτώματα σ’ αποσύνθεση

τους δρόμους θα καταλάβουν

όπου και η κατοικία τους

τα χέρια οι διαβάτες στο πρόσωπο θα φέρνουν

της πραγματικότητας μην αντέχοντας τη συνείδηση

αργά όμως πολύ θα είναι

οι ουράνιοι υδατοφράχτες θα διαρραγούν

φλέματα φθισικών

και ρυπαρά χαρτονομίσματα

στ’ ανοιχτά στόματα μιας διαμαρτυρίας άτοπης…

 (ΟΙ ΑΤΑΦΟΙ 1966 με επιλογή από τη συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου  ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ Επιλεγμένα Ποιήματα 1966-2017)

 

ΘΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΘΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ (αμίλητοι θα ταξιδέψουμε η ζωή θα γλιστράει δίπλα αφήνοντας την ψευδαίσθηση της κίνησης):

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ (Θεσσαλονίκη 1938) συγκεντρώνει στον τόμο ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΔΕΟΥΣ μια επιλογή ποιημάτων του απ’ όλες τις μέχρι σήμερα ποιητικές συλλογές του. Πρόκειται, όπως εύστοχα σημειώνει στο επίμετρο του βιβλίου ο Πέτρος Γκολίτσης «για ένα βιβλίο με ποιήματα χρωμάτων και αφής που συνδυάζουν  τον μυστικισμό με τη γείωση –με το δικό του διακριτό και κατεκτημένο τρόπο- για ένα απόσταγμα που εκ των πραγμάτων συμβαίνει στη συγκεκριμένη περίοδο του βίου του, στα 80 του χρόνια, δηλαδή τώρα που οδεύει προς το πέρας μιας βιο-γραμμής και μια ποιητικής διαδρομής. Θέτοντας και ενεργοποιώντας τις προτεραιότητες, ποιητικές και βιωματικές, που τον οδήγησαν στη συγκεκριμένη, εκτενή και επαρκή θα λέγαμε επιλογή. Η οποία ενώ στέκεται και λειτουργεί σαφώς αυτόνομα, συνάμα καλεί και προς το σύνολο των ποιημάτων του… Σε μια σύντομη αναδρομή, αξίζει να σημειωθεί, πως ο αρχικά «κοινωνικός» ποιητής Νικηφόρου, περνά σε μια υπαρξιακή – υποστασιακή ποίηση, για να καταλήξει  μέσα από τον «μυστικισμό» στο «τίποτα» που, ενώ μας γεννά, οριστικά και αμετάκλητα μας καταπίνει… Αν έπρεπε να συνοψίσουμε τη στάση του θα λέγαμε πως είναι κάποιος που αποφασίζει «το φως», χωρίς να αγνοεί το βάθος του πραγματικού. Έτσι αντιρροπιστικά, πρεσβεύει πως η φύση του κόσμου φαίνεται να είναι πιο κοντά στον αλληλοσπαραγμό και στην κίνηση των σαρκοβόρων, παρά σε μια αέρινη και φωτεινή πραγματικότητα. Η «ιδέα» αυτή του σαρκοβόρου διαπερνά και «διαποτίζει» το σύνολο του έργου του, λειτουργώντας τόσο στο μεταφυσικό και θρησκευτικό επίπεδο, όσο και στο «κρατικό-εξουσιαστικό». Ο Νικηφόρου ως υποβολέας-medium, με τα ποιήματα-«οράματά» του, μας καλεί να γνωρίσουμε τις αναλαμπές αυτού που όντως είδε…» Και ο Πέτρος Γκολίτσης, κλείνοντας τη σύντομη εισαγωγή συμπεραίνει: «Ο Τόλης Νικηφόρου, ως άλλος Αναγνωστάκης, σε μεταφυσικά αυτή τη φορά πλαίσια, θα μας πει (;): ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΑΙΖΑΜΕ. Αποφαινόμενος επαναληπτικά και ρέποντας προς: «… το όχι φως», προτάσσει τον παρηγορητικό ρόλο της τέχνης»

με εικόνα του ποιητή από τα ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΑ: