ΤΙΣ ΑΠΕΙΡΕΣ ΑΘΡΟΙΖΟΝΤΑΣ ΦΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΗ ΣΙΩΠΗ ΜΑΣ

 «Τα λόγια μας κι οι ιδέες μας

Δεν είναι για την ακοή των άλλων.

Ο δρόμος τους ο ανακυκλικός    Κι ο αέναος

Ο δρόμος τους ο αθέατος    Μέσα μας διαγράφεται

Από το νου ως την καρδιά    Και αντιστρόφως.

 

(Έχει μαιάνδρους θαυμαστούς να περιφέρονται

Έχει στοές με φώτα να κυκλοφορούν).

 

Σε χώρους εσωτερικούς ορμούν με πίεση

Τα λόγια μας, οι σκέψεις μας

–κι οι ομιλίες κι οι ψίθυροι και οι στίχοι

Κι οι μουσικές π’ ακούμε εντός να ηχούν –

Διακλαδίζονται ως τα βάθη και μας τρέφουν.

 

Τις άπειρες αθροίζοντας φωνές

Στην εξωτερική ανέκφραστη σιωπή μας»   

 

Η ΣΙΩΠΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΦΩΝΕΣ, πρώτο ποίημα  στη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ή ΤΑ ΕΙΚΟΣΙ 1973

όπου ο Ποιητής τηρώντας κατά γράμμα το του Μάρκου Αυρηλίου ΕΝΔΟΝ ΣΚΑΠΤΕ

«Έσκαψε τόσο μέσα του, που τέλος

στο βάραθρο που ανοίχθηκε γκρεμίστηκε και πάει»

(Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ)

και άλλα ποιήματα από την ίδια συλλογή:

Το Όνειρο του Φαύνου, Η Απάτη των Αισθήσεων, Τα βράδια του Καλοκαιριού και Πίσω απ’ τα Μάτια μας

 

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΦΑΥΝΟΥ (από τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ή ΤΑ ΕΙΚΟΣΙ 1973)

Θα ταξιδέψω πάλι απάνω στο κορμί σου.

 

Κι εκεί που το ποτάμι σκίζεται στα δυο

Στη λόχμη με τα μαύρα της χορτάρια

κι άγρια πολυτρίχια – σα βατράχι

 

Πηδώντας

θα χωθώ και θα κοάξω

 

Η ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Το σχήμα η μορφή κι οι ωραίες γραμμές

Το περίβλημα η απάτη των αισθήσεων

Κι εκείνοι οι μουσικοί ψιθυρισμοί

Εκείνα τα πυροτεχνήματα τις άναστρες νύχτες σου

Πώς και να μη σε σπρώξουνε μες στ’ όνειρο;

 

Αλλά όταν ονειρεύεσαι δεν πρέπει να ξυπνάς

Δεν πρέπει να μετράς ή να εξετάζεις

Στον ύπνο τα σώματα διαλύονται

Αποσυνθέτονται

Κι είναι μεγάλη αγωνία να θες να τ’ αγγίξεις

Να βρεις τα σωστά τους μεγέθη

Προβάλλονται με νέες προοπτικές

Δε συναρμολογούνται πια τα μέλη

Το έσω με το έξω συγχέονται

Η λογική με τα αισθήματα

Η μάσκα με το γνήσιο πρόσωπο.

 

Τότε κλονίζεσαι

Χάνεται κάθε ισορροπία κάθε τάξη

Των διαστάσεων το παιχνίδι είναι παγίδα

Βλέπεις το βάθος να σε πλησιάζει

Την επιφάνεια να γίνεται βυθός

Μόλις να διακρίνεται

Να διαθλάται

Σαν στην ήρεμη θάλασσα το καλοκαίρι

Που βλέπεις  τα κοχύλια τα βελούδινα χόρτα

Την άμμο λίγο κάτω απ’ το νερό που ακινητεί

-Όμως εκείνα δεν βρίσκονται εκεί

Κοιμούνται πιο χαμηλά

Σε άλλο επίπεδο

Και είναι η επιφάνεια που σε ξεγέλασε

Το νερό ενδιαμέσως

Ιριδισμοί κρυστάλλινοι οφθαλμαπάτες

Να κοιτάς και να ’σαι σίγουρος πως βλέπεις

Μες στη γλαυκή διαύγεια, του φωτός τη μαγεία,

Τα κοχύλια τα χόρτα την άμμο π’ αστράφτει

Στη φυσική τους θέση και το μέγεθος

 

-Όμως αυτά να μη βρίσκονται εκεί.

 

Είναι το σχήμα η μορφή κι οι ωραίες γραμμές

Το περίβλημα η απάτη των αισθήσεων

Κι εκείνοι οι μουσικοί ψιθυρισμοί

Εκείνα τα πυροτεχνήματα στην άναστρη νύχτα σου

Που μέσα στο όνειρο σ’ αφήνουν βουλιαγμένο.

 

ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Δεν ταξιδεύουμε ποτέ από τον τόπο μας

Μα ταξιδεύει ο τόπος μας μέσα στο χρόνο

Αλλάζει χρώματα τις εποχές

Το κίτρινο το πράσινο αλλάζει

Ακόμα το μαύρο της νύχτας

Το μαύρο της νύχτας του καλοκαιριού

Που όλο ανοίγει και διαλύεται

Από το άσπρο φως των δρόμων και των αστεριών

Από το πράσινο των φύλλων που μας έζωσαν

Κι από το κίτρινο του καρπερού σταχυού

Που σιωπηλά η θεά κρατάει

Και μας προσφέρει,

 

ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ

Πίσω απ’ τα μάτια μας

Κουλουριασμένοι κι άφωνοι κοιτάζουμε

Τον κόσμο έξω

Σαν από φεγγίτες φυλακής.

 

Πίσω απ’ τα μάτια μας

Στρώνουμε σχέδια μυστικά

Με τ’ όπλο σημαδεύουμε και πηροβολούμε

Σαν από πολεμίστρες.

 

Κι όταν βραδιάζει

Καθώς σε παραθύρια

Τραβάμε τις κουρτίνες βιαστικά

Κι ανάβουμε στο εσωτερικό τα φώτα.

 «Η Ποίηση δεν γίνεται με Ιδέες» τιτλοφορεί ένα ποίημα του ο Αντώνης Φωστιέρης… «Ωραία Ιδέα» αναφωνεί λίγο παρακάτω…  Όμως «Μπορεί να γίνει Ποίημα;» αναρωτιέται, έχοντας έτοιμη την απάντηση: «Δύσκολο»!.. Μπορεί κι αδύνατο.. «Άρα σου μένει το αίσθημα… Το αίσθημα συντριβής για το αιώνιο θρίαμβο των αισθημάτων»!.. Και, ας μη γελιόμαστε, από «το Ποίημα βγαίνεις πάντα ζωντανός», είναι η κραυγή από άλλο ποίημα. Έστω πάνω σε άλγη, Εν Φαντασία και Λόγω, που θα έλεγε και ο Καβάφης. Γιατί, «πέρα απ’ την ηδονή της ηδονής, πέρα απ’ των πόθων των κρυφών τη δίνη» κι από την «υπεροψία και μέθη» μιας ζωής, «μια οδύνη θα χτυπάει το τζάμι της καρδιάς της αδειανής που δεν μπορεί καμιά χαρά να ηδύνει» αν δεν έχεις στις αποσκευές το πιο σπουδαίο, «την κατανόηση της ματαιότητας των μεγαλείων» 

με εικόνα του ποιητή από τα ΦΩΤΟΔΕΝΔΡΑ