ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

 (…  ενώ το παρόν στην αμείλικτη τελειώνει σιωπή…)

Ημέρες ρευστές  παραγραφές του αίματος

Οδοφράγματα καθημερινών παρενθέσεων

Ακόρεστος ο καιρός,  άπληστος πριονίζει

Τα παρελθόντα του μέλλοντος θεμέλια

Χειραγωγεί  την εξέγερση των ονείρων

Ρυθμίζει  τη μεταφυσική της γλώσσας

Των πράξεων  την αρχέγονη καταγωγή

 

 Διαγράφοντας το παρελθόν  αγνοούμε το μέλλον

Ενώ το παρόν στην αμείλικτη τελειώνει σιωπή 

 

Ημέρες καθημερινές,  μιας χρήσης,  σωριάζονται!..

 

Θάλασσα  νύχτα  σιωπηλή

Σελήνη  σχισμή απρόσιτη

Σάρκα του έρωτα  Βερενίκη

 

Ήλιος σκαρφάλωνε στα φωτερά σου τα μαλλιά

Στην αγκαλιά σου ανθισμένοι κήποι

Ενδοφλέβια έρρεες στη σκοτεινή μου την καρδιά

Έστω μια σπιθαμή από τα μάτια σου ας μένει

 

Φως παγωμένο φέγγει σαν κρύσταλλο

Τύμπανα χτυπούν στον ιπτάμενο ουρανό

Κοράκια ραμφίζουν στάχτες λυρισμού

Κι η νοσταλγία πάντα της επιστροφής πληγώνει

 

Επί ονείρων τότε  βαδίζω,  επί κυμάτων

Στη σκοτεινή αμίλητη ακτή σκοτοδίνης!..

 [ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΩΝ ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΩΝ  και  ΕΠΙ ΟΝΕΙΡΩΝ, ΕΠΙ ΚΥΜΑΤΩΝ, δυο  ποιήματα από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002   - αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική έκδοση:  ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ Χ. ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ ΕΣΧΑΤΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ Ποιήματα 1958-2010, εκδόσεις Ένεκεν 2016]  

 

 

ΠΟΤΑΜΙ

(από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΗΝΗ 2002)

Μεσ’ από την κάμαρή μου παγωμένο
Μ’ ορμή περνά το φοβερό ποτάμι

Όχι το που καθόταν του Κίτσου η μάνα

Αλλά το άλλο που γυρισμό δεν έχει

 

Φεγγάρι τροχίζει τα σκοτεινά νερά

 

Στην τσακισμένη στέκομαι ακροποταμιά

Χτυπάνε τα δόντια στην ερημιά

Πράξεις ακαταμάχητης αναίρεσης

Ανεκπλήρωτες πράξεις μου μαυρίζουν την καρδιά

Ορμητικά νερά με πνίγουν στις δίνες

 

Αγέρας παίρνει τη φωνή,  τα λόγια σκορπά

Θολό ποτάμι στην παγωνιά κατέβαζε κλαδιά

Σώματα τσακισμένα κατέβαζε γυμνά

Και κατεβάζει τώρα όλες τις ερμηνείες του κόσμου

 

Έκτοτε

Όνειρα μ’ εκβράζουνε στα εδώ χρόνια

Στη σιωπηλή αγριότητα του Σύμπαντος

 

ΕΓΚΑΘΕΙΡΚΤΟΣ

Συνομιλώ με τις ουτοπίες του κόσμου

Και ταξιδεύουν τα μαύρα σύννεφα

Πλούσια απ’ τα δάκρυα των ταπεινωμένων.

 

Στον καινούργιο αιώνα βαρύθυμος προχωρώ

Πάλι την αναγκαιότητα προτείνουν της κτηνωδίας

Άδεια μάτια,  του κέρδους παντού πυρετός

 

Στη σηψαιμία κλειστών ιδεών

Εγκάθειρκτος της ουτοπίας δραπέτης

Ήττες αθροίζω πράξεων,  των ιδεών ήττες

 

Αμείλικτα ερωτήματα,  αχειροποίητες εικόνες

Πώς τώρα να ερμηνέψεις το παρελθόν

Μόνη αλήθεια το αίμα,  η φωνή των ταπεινων

 

Φυσά ο άνεμος μια χούφτα χώμα

Στίχους κρατώ παλιούς,  μνήμες οργής

 

Ποτέ δεν υπήρξα ελεύθερος

 [από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002]

 

ΕΝ ΣΥΓΧΥΣΕΙ

(από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΗΝΗ 2002)

Λέξεις ακυρώνουν μνήμες

Φωνές ακυρώνουν προθέσεις
Χαρτιά ερμηνεύουν χειρονομίες

Φωτογραφίες τεκμήρια αφανίζονται

Πρόσωπα που σβήνουν  και  χάνονται

 

Φράζει κάποτε η μνήμη από παλιές αποθέσεις

Προσχώσεις από νεκρούς που καθυστέρησε ο χρόνος

Πρόσωπα αγαπημένα πρέπει τώρα να σαρωθούν

 

Άνεμος φυσά απ’ τη θάλασσα αλαφιασμένα

Οδυνηρές εγγραφές στις εγκοπές του καιρού

Τίποτα δεν θα ξεχαστεί  κι  όλα μένουν

Αφού υπήρξαν μένουν σε άπειρες εκδοχές

 

Κροταλίζει το φως,  χαμηλώνει ο ορίζοντας

Σε πόσα ερωτήματα μπορούμε ν’ απαντήσουμε

Αφού τίποτε δεν αλλάζει  αν δεν καταργηθεί

 

Εν συγχύσει σας μιλώ ακρωτηριασμένος!..

 

ΕΠΙΒΙΩΣΗ

Χαοτικά άπατρις στην εξορία του φωτός

Στο μεταίχμιο πράξεων τετελεσμένων

Αναγομώσεις λέξεων τώρα αφαιμάξεις γραφών

καθώς καμιά αλήθεια δεν συγκρατεί το μέλλον

Κι ο αγέρας ψυχρός φαρμακερά δονεί την καρδιά μου

 

Με φαντάσματα συνομιλώ,  μια φρεναπάτη αλλοτινών συντρόφων

Δυσοίωνοι ακούγονται τριγμοί,  αρρυθμίας αίματος

Γράφοντας ποιήματα  υπνοβάτης ονείρων

Φράσεις στυγνές,  σπογγώδεις λέξεις,  ρωγμές ήχων

Στην οντολογία της σιωπής  μακρύς βαθύς ο λάκκος

 

Το χέρι σου κρατώ,  πληθαίνουν οι ψευδαισθήσεις!..

 [από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002]

 

ΒΑΔΙΖΟΥΜΕ

(από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΗΝΗ 2002)

Έρχονται δεκαοχτούρες και μιλούν

Λυπημένα μιλούν με τ’ ανερμήνευτα μάτια τους

Πρόσωπα έρχονται απ’ το σκοτάδι βαθιά

Να καταθέσουν ζητούν επισωρεύσεις πράξεων

Να ερμηνέψουν ζητούν προσωρινές αλήθειες

Λέξεις αρθρώνουν χωρίς μέλλον φασματικές

 

Πνοή ανέμου στα βαθυπράσινα πεύκα

Επιστρέφει η ηχώ  φωνές πεπερασμένες

Φωνές ποντισμένες στα βάθη της ουτοπίας

 

Σαρώνει τώρα των ονείρων η προστιθέμενη αξία

Ακόμη βαδίζουμε επί πτωμάτων

 

ΕΝΥΠΝΙΟΝ

Ένα φάντασμα πλανιέται τις νύχτες

 

Έκτοτε διανύσαμε συμπαντικά μεγέθη

 

Άστεγοι από καταβολή κόσμου

Στο χάσμα ζήσαμε ιστορίας και ουτοπίας

Στα χρόνια της επαγγελίας δοθήκαμε θεληματικά

Κι είδαμε με γνώση εκείνη να μεταλλάζει σε προδοσία

Καθώς γενιές δαπανήθηκαν λίπασμα της ιστορίας

 

Το μέλλον τώρα στην άνυδρη βουλιάζει έκταση της εποχής

 

Πώς άνθρωποι χωρίς μνήμη θα μας διαδεχθούν

Χρήστες εθισμένοι ηδονών στο τώρα  και  στο πουθενά

Πώς λησμονημένα όλα θα ξεχαστούν στη σιωπή;

 

Παγωμένος φυσά αγέρας  και  τρίζουν τα τζάμια.

[από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002]

 

ΓΡΑΦΩ

(από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΗΝΗ 2002)

Νύχτα γεμάτη σιωπή,  σκοτεινό φως ανερμήνευτο

Καμιά αλήθεια δεν σε διαπερνά

Κι έτσι οι χρησμοί ποτέ δεν τελειώνουν

 

Με λέξεις σφιγμένες στα δόντια γράφω

Για τη διαρπαγή του αίματος  και  των ονείρων

Καθώς καμιά ανάγκη δεν διαρκεί πέρα απ’ την ηδονή

Επιθυμίες αρχέγονες ελπίζουν στη σωτηρία του κόσμου

 

Με χέρια άδεια από δωρεές γράφω

 

Νύχτα γεμάτη σιωπή,  σαρκοβόρο φως ανερμήνευτο

Κάτω απ’ τα δένδρα περπατώ

Και στις φυλλωσιές ψιθυρίζει το άχρονο

Καθώς η λάμψη του φωτός πεπερασμένα ερμηνεύει τη φωνή μου

Στην ατέρμονη με παραδίδει κοινοκτημοσύνη του τίποτε

 

Άσπρες φυσάει λέξεις,  λευκές,  η Σελήνη άγραφες

 

ΕΝ ΕΥΘΕΤΩ ΧΡΟΝΩ

Μαζεύεις τα παλιά χαρτιά,  όλες τις παλιές εγγραφές

Χαρτιά που πάνω της χαράχτηκε μια μόνη λέξη

Μαρτυρίες οδύνης αφόρητης,  ορύγματα των ημερών

Των ημερών που γδέρνοντας το σώμα σου περάσαν

 

Σφραγίζεις τα κιβώτια,  κλειδώνεις το δωμάτιο

Στον υπόνομο ρίχνεις το κλειδί,  όπως εκείνος ο Ποιητής

Τη συνείδηση αφήνεις των εγγραφών   στην εκδοχή τρωκτικών

Στις πολλαπλές ερμηνείες σιωπών κι αφανισμών

 

Εκεί αμνήμονες μετά από χρόνια θα τα διαβάσουν

Ανερμήνευτη θα μένει η εκδοχή της φωνής σου

Θα μένει το αίμα πετρωμένη κηλίδα πυρετικών ονείρων

Κι οι λέξεις ακατανόητες θα σε προδίδουν στον καιρό

 

Βουβά όλα θα ξεχαστούν οδεύοντας στην ανακύκλωση

 [από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002]

 

ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΖΕΙ

(από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΗΝΗ 2002)

Ταχύτατες εικόνες  στα μάτια κωδικοποιούν

Ήχοι πλημμυρίζουν των έσω εκρήξεων

Εισρέουν φωνήεντα ρωγμών,  σκοτεινή ύλη της γλώσσας

Σωματικά τώρα διεκδικεί η σάρκα να διηγηθεί

Με τους δακτυλικούς ρυθμούς του αίματος

Ενώ η μέσα πλευρά του χρόνου καμπύλα χρεοκοπεί

 

Φυλλορροεί η βουή μιας εκκωφαντικής ημέρας

Τι προσδοκάς μες στη ζεστή αποπνικτική νύχτα

Με τον ιδρώτα να διαλύει το μελάνι στις χούφτες

 

Τι προσδοκάς ποιήματα γράφοντας δίχως μετάληψη αποδέκτη

Χρεόγραφα ποιήματα ονείρων απατηλών

 

Σκοτεινιάζει,   σκυλιά ουρλιάζουνε στη νύχτα

 

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Κλείνω το στόμα,  συγκρατώ εκρήξεις λόγων

Αναγνώστης του μέσα κόσμου παραμένω χρεώστης

Χρησμούς ερμηνεύω σιωπώντας παραληρηματικά

Χωρίς πατρίδα,  χωρίς γλώσσα στη βίαιη καταστολή

Και φθίνει αβυσσαλέα το άχρονο χρονομετρικά

 

Σπουργίτια άδολα,  κοτσύφια ραμφίζουν τον ουρανό

Σχίζουν το μαύρο  και  ρέει  το φως στη σιωπή

 

Καμιά μεταμέλεια για όσα πράξαμε  ή για όσα παραλείψαμε

Για όσα με λέξεις καταδικάσαμε  ή αθωώσαμε  για πάντα

Για όσα παράφορα αγαπήσαμε ή μισήσαμε εξακολουθητικά

Αφού ιστορία παραμένει το συντελεσμένο που δεν ξεγίνεται

 

Νύχτα μεσίστια το πελιδνό φιλούσα στόμα της Σελήνης

 [από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002]

 

ΑΡΓΑ

(από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΗΝΗ 2002)

Ο χρόνος ποτάμι στεγνό κόκαλα ανέκκλητα ασπρίζει

Κι έρχεται πια η Εποχή που όλες τελειώνουν οι θεωρίες

Αφού καμιά λέξη δεν ερμηνεύει τον κόσμο συντριπτικά

 

Στον καιάδα του φωτός  σκοτάδι της σιωπής σαρώνει

Ιστορίες ψυχών  μετράς,  αποτεφρωμένων ονείρων ποιήματα

Αφού καμιά πράξη δεν αλλάζει τον κόσμο οριστικά

 

Αργά καμιά πράξη δεν αλλάζει τον κόσμο οριστικά

 

Αργά στην ιλύ των ημερών   στον εφιάλτη της νύχτας βουλιάζεις

Κι έρχονται κύματα φωνές,  σκοτεινές εξωνημένες φωνές

Μάταια άπληστες  αφού τίποτε σε κανέναν δεν ανήκει

 

Γυμνά βουνά  κι  άδειο γαλάζιο πέρα αβυσσαλέα μακρινά…

 

ΚΑΘΙΖΗΣΗ

Φουσκώνει η θάλασσα στην έλξη του φεγγαριού

Νοτιάς ρίχνει  τ’ άνθη της κερασιάς

Στην άγονη νύχτα μελλοντικών θανάτων

 

Ρινίσματα τραυλίζω λέξεων ταπεινωμένων

Μνήμη φωνής σαν αίτημα δικαιοσύνης

Ερμηνεύει σκοτάδια παρελθόντων χρήσεων

 

Σε σπλάχνα συμπαντικά, στο αίμα γήινων ιδεών

Χέρια φτωχά ανθρώπινα προμαχώντας

Ανακυκλώνουν λέξεις αιώνων ενδοχώρας

 

Βαθαίνει η καθίζηση της νύχτας,  πυκνώνει

Ποτέ καμιά ηδονή δεν ακυρώνει το πένθος

Και ως λέγεται κανένα ποίημα δεν τελειώνει ποτέ

[από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002]

 

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

(… έκτοτε όλα τα ποιήματα φτιαγμένα είναι απ’ τις πλάνες μας…)

ΕΝΟΧΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ:  Στο φαράγγι των πολυκατιών πεζοπορώ   Εκεί την εκπλήρωση απαριθμώ ανεκπλήρωτων πράξεων   Επαίτης της μνήμης στην παγωνιά της λήθης εντιδικώ   Ένοχος όλων των ονείρων που ερμηνεύουν μόνο τη ζωή  Η φωτιά τώρα της ιστορίας  στάχτες της ουτοπίας σκορπά   Ποια ελευθερία φάρμακο γεννιέται μιας άτολμης ψυχής   Πρόσωπα συντρόφων στους δρόμους του θανάτου  μετρώ   Σκοτάδι  συμπαντικό στην αλληλεγγύη μένω των απελπισμένων   Αλλοπαρμένη φυσά η Σελήνη,  κρύσταλλο αιμορραγεί   Τη σιωπή διεκδικώ,  κομμάτια των σκοτεινών ονείρων   Έκτοτε όλα τα ποιήματα φτιαγμένα είναι  απ’ τις πλάνες μας!..   ΟΝΕΙΡΩΝ ΞΕΦΤΙΔΙΑ:  Στον άνεμο ρίχνω μια χούφτα χώμα   Χαράζει το χέρι λέξεις των θλίψεων   Πως τώρα το χάσμα της σκέψης των ονείρων να γίνει φωνή   Στη διττή της να μετέχει η σάρκα μορφή   Κι οδηγημένη απ’ το χέρι η σιωπή να γίνει γλώσσα   Σούρουπο σταματούν οι δεκαοχτούρες το θρήνο   Ροκανίζουν στο πλατάνι οι κάργες τη μέρα   Ποια λόγια να σου απευθύνω τραυλίζοντας   Ονείρων ξεφτίδια απορρίπτουν τον κόσμο μας   Μ’ εγκαύματα  μ’ εγκαλούν ατέρμονης καταδίκης   Στο ρήγμα του πένθους  βυθίζονται όλα βαθιά,   Κάποτε στου είχα γράψει:   Ο Έρωτας ακυρώνει τη σκοτεινή απώλεια του χρόνου,   Κάποτε σε μιαν άλλη εποχή   Φυσάει νύχτα στα σύννεφα των πεύκων   Πλησιάζει όμως πάντα η θλιβερή μουσική   Ο ασίγαστος μονότονος ήχος των αργυρίων   Ποια δικαιοσύνη ερμηνεύει το αβάσταχτο        [ποιήματα από τη συλλογή του Πρόδρομου Μπάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002 από το συγκεντρωτικό τόμο: ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ ΕΣΧΑΤΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ Ποιήματα 1958 – 2010, εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ]

Δευτέρα, 22 Ιανουαρίου 2024