ΚΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΙΑ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΗ ΠΡΟΘΗΚΗ…

 

(… κλείνουν οι κύκλοι   Κλείνουν οι εποχές

Φυσούν από τα βάθη πεπρωμένα...)

… Το ξέρω βέβαια θα χαθώ στον απροσμέτρητο βυθό

και στο βοριά θα σκορπιστούν τα λυρικά φτερά μου

και νυχτοπούλια θα γυρνούν πάνω στη στέγη τ’ ουρανού

μ’ άγριους κρωγμούς τονίζοντας τη ματαιότητά μου…  (1948)

 

Πέρα από πρόσωπα και πράγματα

σε μαύρο φως που μα κυκλώνει

του άλυτου εκείνου αινίγματος το βάθος

 

Χαμόγελα ψυχρά πίσω από διάφανα

παραπετάσματα  Κεριά  που αχνοφωτίζουν

μάτια λευκά προσηλωμένα σ’ ένα κάποτε

που το ποτέ ανεξήγητα υποκρύπτει

 

Κι ο χρόνος μια

περιστρεφόμενη προθήκη

σ’ ένα μουσείο ομοιωμάτων όπου

μοναδικοί  και  μόνιμοι επισκέπτες

αυτά τα ίδια  ομοιώματα είναι

 

Τα σκηνικά παραισθησιακά

τα πρόσωπα θαμπές φιγούρες ύπνου

τα γεγονότα ασύνδετες εικόνες

μιας ανακόλουθης ζωής

 

Κι η διαδρομή

μια σταθερή περιστροφή

Μια μεταμφιεσμένη ακινησία

 [εισαγωγικοί στίχοι από τη συλλογή του Ορέστη Αλεξάκη

Ο ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 2009

Κι άλλες επιλογές  με αντιγραφή και επικόλληση   

από το συγκεντρωτικό τόμο:

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗ 1960-2009 εκδόσεις Γαβριηλίδης 2011]

 

 

ΦΥΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΠΕΠΡΩΜΕΝΑ

(από τη συλλογή του Ορέστη Αλεξάκη  Ο ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ  2009)

Ό,τι πλησιάζει απομακρύνεται συγχρόνως

κι αυτό που μένει τελικά

μοιάζει  με πάχνη που θολώνει τη ματιά

με γεύση πικραμύγδαλου στα χείλη

 

Χάνονται στο απροσπέλαστο οι μορφές

Τέφρας σωροί στη θέση των πραγμάτων

 

Πώς ξάφνου καταρρέουν τα περιγράμματα

και χύνονται στην άβυσσο οι ουσίες;

Πώς αναστρέφεται ο καιρός

και προς το παρελθόν γυρνάει το μέλλον;

 

Κλείνουν οι κύκλοι   Κλείνουν οι εποχές

Φυσούν από τα βάθη πεπρωμένα

 

Καιρός των απολογισμών

των σιωπηλών διαλογισμών

 

Κλεισμένος στο κελί της ύπαρξής σου

το αληθινό σου πρόσωπο ανασύρεις

αυτό που δεν το δείχνουν οι καθρέφτες

 

Με καταχνιά μετράς το παρελθόν

και με μια λάμπα ομίχλης ανιχνεύεις

το μέσα σου και γύρω σου κενό

που οι σύντροφοί σου μέλλον ονομάζουν

 

ΣΕ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΥΝ ΣΚΥΒΑΛΑ ΗΜΕΡΩΝ  

(…και ειρωνικά χαμόγελα αγαλμάτων…)

Επιστροφή σε σκοτεινά νερά

υπόγειους κήπους

μάρμαρα που σκεπάζουν εποχές

χαμόγελα που κρύβουν απουσίες

 

μάτια που σε κοιτάζουν απ’ το χθες

 

φωνές νεκρών παιδιών   που σε ονομάζουν

 

Φτερό

που πέφτει αργά

στο πουθενά

 

Σταγόνα φως

που καταπίνει ο βάλτος

 [από τη συλλογή του Ορέστη Αλεξάκη  Ο ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ  2009]

 

ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ

(…το Τίποτα;   Το Τίποτα δε θα ’ρθει…)

Το τίποτα είναι εδώ   σε περιβάλλει

φοράει λαμπρή στολή  κι ωραία πλουμίδια

και το θαυμάσιο κόσμο προσποιείται

Το τίποτα είναι χρώματα και λάμψεις

σχήματα και μορφές   κενά και όγκοι

Μάτια που φέγγουν στοχασμό και ρέμβη

Σώματα που θροούν   φωνές που ανθίζουν

 

Το τίποτα είναι το χαμόγελό σου

το βλέμμα σου το σιωπηλό σου δάκρυ

Η δίψα της ψυχής σου που δε σβήνει

Το άλλο σου πρόσωπο το βυθισμένο

 

Το Τίποτα είσαι εσύ   Το μαύρο σου το αίμα

Της ύπαρξής σου το βαθύ πηγάδι

 

Μια κοίλη νύχτα

σαν  βαθιά  σπηλιά

Στάζουν εντός αθέατοι σταλακτίτες

-δάκρυα παιδιών που νοσταλγούν φτερά

ή αγγέλων που ονειρεύονται μητέρες –

 

Ακούγονται του ασύλληπτου τριγμοί

μικρές ρωγμές του τίποτα φεγγίζουν

κάπου   στα βάθη του κενού

το αόρατο ξανά σκιαγραφείται

 

Ω απρόσιτε  που μας πολιορκείς

Εσύ γεμίζεις πάλι την ψυχή μας

με τους μαγνητικούς σπινθηρισμούς

της αινιγματικής σου ανυπαρξίας

 

Όθε η Σιωπή σα μουσική  αναβλύζει

 

Και σαν διαμάντι λάμπει   το Μηδέν!..

[από τη συλλογή του Ορέστη Αλεξάκη Ο ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 2009]

 

Η ΜΟΛΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗ…

(…το ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΙΟ ποίημα Ορέστη Αλεξάκη… )

Μην απορείς που δυσανασχετώ  ν’ ακολουθώ τα βήματά σου Μνήμη   Γνωρίζω την αλήθεια  τι ωφελεί  αδιάκοπα σ’ αυτήν να μ’ επιστρέφεις;   Για ποιο σκοπό ο χορός των ερειπίων;   Η επαναβίωση τόσων χωρισμών;   Η εκταφή του ενταφιασμένου χρόνου;   Σώπασε…  Σώπασε… η ψυχή κοιμάται   μην την ξυπνάς…  κουράστηκε να ελπίζει   Κουλουριασμένη μέσα στον εαυτό της  έχει αφεθεί στη  μόλις μουσική   που η αίσθηση του μάταιου αναδίδει!..       [από τη συλλογή του Ορέστη Αλεξάκη  Ο ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΜΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 2009  εδώ αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική έκδοση ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΛΕΞΑΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗ 1960 – 2009, εκδόσεις Γαβριηλίδης]

Παρασκευή, 19 Δεκεμβρίου 2025