ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΣΟΙ ΧΑΘΗΚΑΝ

 (… τώρα που οι αστραπές φέγγουν το πρόσωπό του με αγωνία ρωτούσε…)

 

ΣΚΟΡΠΙΑ ΦΥΛΛΑ σελ. 42

Τίποτε να μη βλέπει  -  να φύγει  να φύγει  να φύγει

στη  μονιά του λύκου να κουρνιάσει

μαύρη πέτρα της κατάρας   αθάνατη

 

Αστέρια τ’ ουρανού φύλλα των δένδρων

τώρα στο χώμα λιώνει το φεγγοβόλημά τους

ωχρό αντίο από το Νοτιά  και  τη γριά βροχή

 

δεν τα έσωσαν πριν  μήτε οι φτερούγες των αρχαγγέλων

μήτε τα δάκρυα στ’ ακροκλώναρα 

που στάζουν λαμπυρίζοντας   και  κλαίνε·

 

φύλλα

φύλλα των ίσκιων κι αβασίλευτα αστέρια –

 

αν άνθρωποι φτωχοί αναζητούν το ελάχιστο της καλημέρας

 μόνο τα τρελά όνειρα αποφεύγουν το τέλος

 

ΙΣΗΜΕΡΙΑ   σελ. 36

Σαν αίσθηση διπλό αγέρι ταραχή και πάθος

και προσδοκία ανολοκλήρωτη Αγαπημένη μου άγνωστη

μυστήριο χωρίς προσωπείο φτερούγισμα πουλιού

που προβάλλεις μόνον όταν κινδυνεύω άλλοτε στη λάσπη

κι άλλοτε αναληπτόμενη στον ουρανό!

 

ΑΕΤΟΣ   (σελ. 31)

Κάποτε στη Χώρα   ρώτησαν πολλοί

τι απόμεινε από την Ποίηση

αν υπάρχουν σήμερα Ποιητές…

 

Κανείς δεν έδινε απάντηση·

μια μέρα απρόσμενη   φάνηκε ένα παιδί δεκάχρονο

(είπανε κάποιοι πως είναι γέροντας σοφός

πως άλλαξε την ηλικία του   τα ρούχα  και  την όψη του)

 

Μίλησε λοιπόν το παιδί:

Οι Ποιητές και σήμερα υπάρχουν – τα πουλιά είναι!..

Πουλιά του κάμπου  και  της αετόπετρας

που βλέπουν μακριά πέρα από το ατλάζι  και  τους κεραυνούς

καταδικασμένα ανάμεσα στη βαρβαρότητα να ζουν

σκλάβοι ακούσιοι με σίδερα στα πόδια

στη μιζέρια το σκότος  και  την ντροπή

με τους λωτούς  της Λήθης εκμαυλισμένοι·

 

οι Ποιητές σήμερα χωρίς ακρόνυχα

χωρίς άλογα  και  αγαπημένα

βάλτωσαν στη νοσταλγία του Ύψους!..

 

(Αυτά είπε το παιδί  μα  κανείς δεν το πίστεψε)

 

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΘΑΥΜΑ  (σελ. 54)

Την Ποίηση έχουν ανάγκη  και  η μέρα και η νύχτα

 

Σαλεύουν τα φύλλα στο αεράκι   όπως

μικρό γιαβρί ζητάει τρέμοντας   τροφή από τη μάνα

 

αλίμονο   πόσον άραγε κρατάει το νήπιο ευτυχία;

 

-Καλότυχος εσύ   που αντάμωσες το θαύμα!..

 

στη  συλλογή του Μάρκου Μέσκου

ΑΛΦΑ ΒΗΤΑ:  Τίτλος που με μια έννοια παραπέμπει στην αφετηρία της πολύχρονης σχολικής μας αγωγής. Φαίνεται πως πρόθεση του ποιητή είναι ν’ αρχίσει εκ νέου τη διερεύνηση και γνώση του γύρω του κόσμου θητεύοντας στην αυτογνωσία, στον εντοπισμό και σχολιασμό των στοιχειωδών συστατικών της ζωής, υπό το πρίσμα των ολοένα μεταβαλλόμενων συνθηκών!.. 

Ο Μάρκος Μέσκος, κουβαλά βέβαια ένα βαρύ φορτίο από μνήμες και γεγονότα.  Έχει όμως την ευφυΐα να απαλύνει τις καταστάσεις που περιγράφει προσφεύγοντας στον ανοιχτό ορίζοντα, στα πουλιά, στα δένδρα, στο χώμα και τα άνθη!.. 

 

Κι άλλες επιλογές από τη συλλογή του  Μάρκου Μέσκου ΑΛΦΑ ΒΗΤΑ, εκδόσεις Κίχλη 2015  εφημερεύουν σήμερα στο ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ μου

 

 

Ο ΚΑΠΝΟΣ

(από τη σελ. 32 στη συλλογή του Μάρκου Μέσκου  ΑΛΦΑ  ΒΗΤΑ, Κίχλη 2015)

Γκρίζος καπνός βγαίνει ακόμη πονώντας

από την κορυφή του έρημου σπιτιού

σημάδι  (λένε)  προφητικό καθώς σπαθιά κυπαρίσσια

αδιάκοπα τάχα υποδέχονται τη ρίζα της ημέρας – α,

να ήσαν κοντά τ’ αγαπημένα πρόσωπα τα μπαρουτοκαπνισμένα

που χάθηκαν δίκαια  (λένε)  πολεμώντας στο μέτωπο   της Νύχτας

 

όταν βάρβαρη η γλώσσα του Κακού

μοίρα διπρόσωπη συχνά πλησίαζε το Λίκνο

τον Θυμό που δεν μεγάλωνε ακόμη

και δεν γνώριζε τη φωτιά

στα βήματα του φωτεινού Ήλιου

 

ΤΟ ΧΙΟΝΙ   

Κι εσύ που γέρασες

ενοχές θα ’χεις τύψεις θα σε τυραννούν

 

Κοντή πνοή βήμα μικρό λίγος αέρας μια στάλα νερό

 

θα ’μαστε πιο δυνατοί αν ανταμώσουν τα νερά μας έλεγες

τώρα χαμηλωμένα τα μάτια στον ήλιο    εκεί

ψηλά στους αετούς  και  τα κορφοβούνια  και  στις πλαγιές που λάμπουν

χρυσάφι κι ασήμι ανιδιοτελώς μέρα νύχτα

έτσι να λιώσει επιθυμεί

γιατί αγαπώντας δοξάζει τον κόσμο –

 

φοβισμένο πουλί μέσα στο χιόνι

να πιει τα δάκρυα σου φιλώντας σε    τάχα

λόγια νεκρά   να φυτρώνουν πάλι

 [σελ. 33 στη συλλογή του Μάρκου Μέσκου  ΑΛΦΑ  ΒΗΤΑ  Κίχλη 2015]

 

ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

(σελ. 37 στη συλλογή του Μάρκου Μέσκου ΑΛΦΑ ΒΗΤΑ Κίχλη 2015)

Μόλις χτες οι ομίχλες σέρνονταν στα πλάγια

και στις κορφές του Χειμώνα·  κρύα

τα κύματα μα λάμπει ο ήλιος σήμερα

με το γλαρόνι ψηλά στον ουρανό που δεν λέει

να κατέβει στον γιαλό της μπουνάτσας –

 

ποτέ του δεν μαρτύρησε

αυτό να παραπαίει εκείνο να τρεκλίζει

και το άλλο που πεθαίνει σιωπηλά·

 

μάτια   φωνή   τραγούδι   χώμα

μέχρι το κόκαλο μαζί

 

ΞΙΝΟΣ ΚΑΡΠΟΣ

Πρέπει να σπείρεις για να θερίσεις

 

Δίφορο το δένδρο δεν έπαψε να γεννά·

 

τη μια στιγμή άνθη λευκά της νύφης

πράσινος καρπός σε λίγο και να

ο πορτοκαλής κύκλος

νεράντζι μεγαλωμένο  στο  παγερό αγέρι της Ελευθερίας

ξινός καρπός του φτωχού

χαρά και τραγούδι απαρατήρητο

των Εποχών μαγικό νανούρισμα - νάνι

[σελ. 39 στη συλλογή του Μάρκου Μέσκου  ΑΛΦΑ  ΒΗΤΑ  Κίχλη 2015]

 

ΤΟ ΠΕΝΘΟΣ ΤΟΥ ΒΥΡΩΝΑ ΛΕΟΝΤΑΡΗ

(σελ. 41 στη συλλογή του Μάρκου Μέσκου  ΑΛΦΑ  ΒΗΤΑ 2015)

Οκτώ του Αυγούστου 2014   κατέβηκε στο χώμα.

 

Μεγάλο το κύμα πάφλαζε σκάβοντας το ακρογιάλι

με τον θυμό της καταιγίδας μιλούσε το πέλαγος μα κανείς

δεν εννοούσε·  μήτε ο βαρκάρης χωρικός  μήτε  τα καΐκια

μήτε τα ιστιοφόρα στρίβοντας τον κάβο περήφανα –

κύματα   μηνύματα   μνήματα   θαλασσινά

 

όταν

βοριαδάκι και σήμερα ακόμη

αδιάφορο φυσούσε στη γραμμή των οριζόντων

 

αδιάφορο αν τα χέρια του γεμάτα αστέρια

του πανέμορφου ουρανού

και ροδοπέταλα του Μάη   μαζί του

 

ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ  («Πάρε μαύρο γιαταγάνι» σ. 44)

Γνώριζε από το πέταγμά του κάθε πουλί

αν ήταν νέο πουλί  ή χρονιάρικο

αν γυρνούσε αγριοπερίστερο από τη βοσκή

αν ήταν «χαμένο»  ή γύριζε σταθερή σκοπιά

πάνω από τη φωλιά του·

 

αν ήταν στη χαρά  ή  λυπημένο   αν…

 

Ο ΛΟΓΟΣ ΓΛΥΤΩΣΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ

(… μήπως  μπροστά η αγκαλιά του τέλους  

Ουτοπία  ή  Πλάνη  ή  Τραγωδία… συνήθως…)

Είναι λουλούδια θέλουν τον ήλιο  και  τον ίσκιο τους·  και το νερό –

τις νύχτες σκέψου πώς  θα περάσεις  το μαύρο ποτάμι!..

 

Τρυφερό μελτέμι στο μέτωπό τους!..

 

Ο Λόγος γλύτωσε τον κατακλυσμό

μαζί με το πουλί και το κλαρί στο ράμφος  - λένε·

 

ψέλλιζε κατ’ αρχάς γράμματα των συλλαβών

από το μέγα βάθος αναδύονταν ταπεινά

βάδιζε λίγο – λίγο

ξάφνου   σήκωσε το ανάστημα βρήκε τη φωνή του!..

 

Τώρα ακούγεται ο ήχος της νυκτός

χαράματα κοντά στα παιδικά τους βλέφαρα και

στα σοβαρά παιχνίδια του ύπνου

άγρια άλογα περνούν λιβάδια την έρημο διψασμένη

κατάκοπα δύσκολα σπάνε το γόνα τους

 

μα οι σκοτωμένοι πολλοί ανεξιχνίαστοι οι φόνοι

καθώς η οργισμένη φωνή του Λόγου νιογέννητη πάλι

πήρε το Δρόμο θαρρείς ένα τσιγάρο μια τζούρα δρόμος

 

-μήπως μπροστά η αγκαλιά του τέλους

Ουτοπία  ή  Πλάνη  ή Τραγωδία  (συνήθως)

[σελ. 46 στη συλλογή του Μάρκου Μέσκου  ΑΛΦΑ  ΒΗΤΑ  Κίχλη 2015]

 

FADOS*   (το κόκκινο λουλούδι,  τραγούδι της πληγωμένης φάλαινας  - σελ. 48)

Χορός μέρα νύχτα

 

Μνήμη καρφωμένη στο τραγούδι η κραυγή της φάλαινας

 

-κύμα γαλάζιο τρέχεις στους αιώνες

κρωγμοί πουλιών πάνω σου οικογένειες ψαριών στον αφρό

και στ’ άδυτά σου μαύρα σκοτάδια θανάτου κοράλια χρω-

ματα σφουγγάρια και ιχθείς ανάμεσα μύρια μυστήρια

στον πυθμένα όταν αρχίζουν τα Φάδος στερνή πνοή

της φάλαινας και πρώτη στο μοιραίο ταξίδι ταχταρίζουν –

τας το μικρό της και παίζοντας και θρηνώντας μόνη

τώρα μετά το καμάκι της λόγχης και στ’ άγρια σαγόνια

της αλύπητης όρκας το συκώτι του μονάκριβου·

φανταστικός χορός στα κύματα αίμα θανατωμένο στ’ αβυσ-

σαλέα έγκατα τέλος και αρχή του λάλου κύκλου –

 

σχεδία πανί κατάρτι   αέρι κατευόδιο  -  για πού;

*FADOS: Το κόκκινο λουλούδι, τραγούδι της πληγωμένης φάλαινας

 

ΣΤΗΝ ΠΛΑΓΙΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ σ. 49

Άγρια γκορτσιά θυμήθηκες πάλι ν’ ανθίσεις

στην άκρη του δάσους κοντά στο θολό νερό

της λυπημένης τρυγόνας

 

σκόρπια τροφή το φθινόπωρο

κάτω από τα ξερόφυλλα εκεί

το διάλειμμα της αρκούδας πριν πάει στον ύπνο

κέρασμα κάποιων διαβατάρικων πουλιών που δεν

μισεύουν χαρά δική μου καθώς σ’ αντικρίζω στα

όνειρά μου ίσως

πρόωρη επίσκεψη ματαιωμένη πάλι

[από τη συλλογή του Μάρκου Μέσκου  ΑΛΦΑ  ΒΗΤΑ  Κίχλη 2015]

 

ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΟ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΙΗΜΑ…

… ψαράς να γίνει μαγεύοντας τη θάλασσα υπό

το σεληνόφως την αυγή την ησυχία του καμάτου

με τη μοναδική του βάρκα

σε κάποιο ακρογιάλι του κόσμου  - ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ σελ. 40

 

ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΘΩΣ…

(… έγειρες στον ώμο μου αναζητώντας  και  το άλλο χέρι της αγκαλιάς πάνω στα μαλλιά σου  -  ΤΡΙΣΤΙΧΟ σελ. 47)

ΧΕΙΡΑΨΙΑ (σελ. 43):  Ούτε μπάτης μήτε άμμος ξανθή   φίλιο έρεβος μπροστά  και  Τάρταρα μαύρα τώρα·    πήραμε τη ζωή μας λάθος  μα  δεν αλλάξαμε ζωή   τρελή απόφαση μέχρι να ξημερώσει σαν   τελευταία μέρα γραφής  και  Ποίημα στερνό.   Πλησίον η απόσταση   Κάποιο δειλινό πήραν το δρόμο του δάσους   και χάθηκαν·   φύλλα αγαπημένα κλωνιά κορμοί   νέοι φτερά πουλιών χαρτιά πεταμένα τους σκέπασαν·   Δεν φάνηκε ξανά το πρόσωπό τους  -  ποιος άραγε τους θυμάται;  ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΙΣ (σελ. 45):  Υγρή τεράστια επιφάνεια η θάλασσα ποτάμια γίγαντες   μανιασμένα κύματα   νερά   νερά   νερά   ροή σχεδόν παντοτινή   αρμόνιο που συνήθως πονάει   όταν τρέχουν σκυλιά στη γραμμή του ορίζοντα   η τρελή πέστροφα της λίμνης   η φάλαινα του βυθού κάτω   ίσως λόγια φαρμακωμένα   ίσως μέλι στο τζάκι   φέγγος της φωτιάς στα μάτια·   πέλαγος ωκεανός αδέξια λόγια στα χείλια του βρέφους   παιδί της αλφαβήτας τώρα ξεκινώ κι εγώ  -  μόνο ζωντανό το ρολόι στον αιώνιο τοίχο   τικ τακ  τικ τακ  τικ τακ πουλί αναστατωμένο κελαηδεί   γιατί γνωρίζει…    [κι άλλες επιλογές από τη συλλογή του Μάρκου Μέσκου  ΑΛΦΑ  ΒΗΤΑ, εκδόσεις ΚΙΧΛΗ 2015]

Τρίτη, 30 Ιανουαρίου 2024