(… κανείς δεν πρέπει να της έχει εμπιστοσύνη… Λείπει το έδαφος του Έρωτα…)
Σώζεται η
αρχή απ’ τους μηρούς σε άτονο γαλάζιο
τμήμα
ποδιού ακόσμητο προς τα αριστερά
και τμήμα
απολήξεως φορέματος.
Στο δέρμα
διακρίνονται γραμμές κυρίως οξυκόρυφες.
Ο χώρος του
λαιμού διακόπτεται
απ’ τον
αριστερό βραχίονα που φέρεται προς τα
επάνω
ενώ μονάχα
το δεξί στήθος δηλώνεται με ελαφρά
καμπύλωση.
Από το κάτω
μέρος του προσώπου
λείπει το
μεγαλύτερο κομμάτι.
Κόκκινα
τρίγωνα ή τόξα σ’ όλο το άσπρο του
βολβού.
Σώζεται
επίσης η κορδέλα των μαλλιών
και η
στροφή του σώματος
που ασφαλώς
προϋποθέτει ανάλογες κινήσεις των
χεριών.
Λείπει το
έδαφος του έρωτα
[ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ,
είναι ο τίτλος της εισαγωγής στη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001,
που είναι
μια συλλογή με οχτώ ενότητες ποιημάτων, όπου
η ποιήτρια, εμπνευσμένη από τη νουβέλα του Peter Handke
Αριστερόχειρη Γυναίκα, αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας. Μια
σειρά ενσταντανέ εικόνες, που αποφεύγουν την ψυχολογική διερεύνηση, όπως
φωτογραφίες που τις τραβάει ένας φωτογράφος ουδέτερα, και σχεδόν χωρίς
ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
O τίτλος ΔΙΚΟ
ΤΗΣ λειτουργεί αφιερωματικά, δηλαδή το
βιβλίο δηλώνεται ότι ανήκει σε αυτήν για την οποία γράφεται. H επιλογή του
ονόματος Μαρία είναι σκόπιμη, επειδή πρόκειται για ένα κοινό όνομα που θα
μπορούσε να φωτογραφίσει οποιαδήποτε γυναίκα. –
ΣΥΝΕΧΕΙΑ με
τις οκτώ ενότητες ποιημάτων από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001 εδώ με αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική
έκδοση: ΜΑΡΙΑ ΛΑΪΝΑ ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ 1970-2012, εκδόσεις Πατάκη 2015]
Η ΜΑΡΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΟΛΟΣΩΜΗ ΣΤΡΩΝΕΙ ΤΟ ΦΟΡΕΜΑ
ΤΗΣ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ…
(από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001)
Δεν έχει σημασία τώρα που ξαπλώνει
αν έγινε σημύδα ή χορτάρι
η Μαρία μέσα στον καθρέφτη
στρώνει το φόρεμά της στο λαιμό.
Τριμμένο με νερό και στάχτη παρελθόν.
Η Μαρία γελάει
γυρίζει και ξαναπαίρνει τη θέση της.
Αντικριστά ο ίασπις και ο ίασμος
Δεν είναι εδώ ούτε
άλλοτε·
άλλοτε ήταν.
Ο έρωτας είναι αλλού
και μόνη της δεν
ήταν ποτέ.
Η Μαρία στέκεται
σωπαίνει αμίλητη.
Ωραίο φως της μέρας
Η ύπαρξη στον ίδιο χώρο
δύο ολόβαφων τριγώνων
και δίπλα τους να διακρίνεται η αρχή
κίτρινου χρώματος
την άφηνε αδιάφορη·
αφού και να μισεί μπορούσε
κατά τον ίδιο τρόπο που αφοσιώνεται στο κέντημα.
Καθώς μεγαλώνει
αναχωρεί με περισσότερη άνεση.
Ίσως και κάποια έλξη.
Δεν έχει τίποτα να πει.
Πιάνεται μόνο
και κοιτάζεται και
θέλει
Ενώ ολόκληρες φράσεις περνούν και τις δέχεται
και διατρέχει συνεχώς μεγάλο κίνδυνο
ακόμα το κορμί που θυμόταν
αλλά υπήρχε κάτι που δεν είχε ξαναδεί.
Ωραία· κι ας είναι θλιβερό
γιατί δεν παύει να ’ναι ως τα σήμερα
να σκύβει πάνω απ’ το κορμί της
και ν’ ανασαίνει με φωνές.
Έπειτα είναι μόνη της·
δεν εμπιστεύεται κανέναν όταν λέει
χαϊδεύω το κορμί μου
χαϊδεύω το αδέξιο σώμα μου.
Όχι πως έχει σημασία·
λίγο τη νοιάζει
γιατί χρυσό ελάφι στην κοιλάδα
ονειρευόταν να ξαπλώνει.
[1η ΕΝΟΤΗΤΑ από τη συλλογή
της Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001 με αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική
έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ Ποιήματα 1970 –
2012, Πατάκης 2015]
ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΗΤΑΝ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ…
(… από τη
συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001)
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία.
Και η κατεύθυνση
και ο προορισμός (μετωπικός κι
αφύσικος)
το μαρτυρούν.
Λίθινο βέβαια αναθηματικό
Όταν άρχισε να θυμάται
ήταν καλοκαίρι·
δεν υπήρχε άλλος
κι έπαιρνε μόνο ό,τι ήθελε.
Στρώνει το κρεβάτι άδειο·
ήσυχα μελετάει την απόφασή της
μέσα στο φως.
Επειδή απόψε
περνούσε με άμαξα μπροστά στο καλοκαίρι
κι ένιωθε την ανάγκη να ξεχάσει
ότι στα όνειρά της ήταν πάντα ένα δένδρο
ένα απ’ τα πολλά
γεμάτη δάκρυα
και τώρα επιστρέφει.
Με ροζ ομπρέλα κάποτε
διέσχιζε τον ψίθυρο και τη σιωπή
Η Μαρία μπροστά της
με βουτηγμένο το κορμί ως τη μέση.
Αν αποφάσιζε να μείνει ή να φύγει
ήταν εκεί.
Ένας υπαινιγμός για κείνη
θα καταλήξει στη μελαγχολία
όχι γιατί θα πέφτει μαλακά το βράδυ
αλλά γιατί πληγώνεται για χάρη της ακόμα.
Βγαίνοντας από την πλαγιά στο δρόμο
προσπάθησε να μην προσέχει τη σιωπή.
Χαμογελάει τις περισσότερες φορές.
Αυτή η Μαρία από την άποψη αυτή -
[2η ΕΝΟΤΗΤΑ από τη συλλογή της
Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001 με αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική
έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ Ποιήματα 1970 –
2012, Πατάκης 2015]
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΠΟΔΟΘΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΙ
ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΕΙ ΑΘΕΛΑ ΤΗΣ…
(… από τη
συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001)
Είχε μπλεχτεί στο νόημα
μιας άκαιρης λέξης
-τι σημασία έχει πια; –
Όταν γεμάτη φόβο και λύπη
γύρισε να κοιτάξει τους άλλους
η λέξη μεγάλωσε.
Κάθεται,
κι ανάμεσα σ’ αυτήν δεν υπάρχει
πρώτη
φορά δεν υπάρχει·
για
ποιο λόγο πρέπει ν’ απαντήσει;
Θυμάμαι
είπε κάτι για τ’ απόγευμα
κι
έμεινε στην κατάσταση αυτή
χωρίς
ν’ αλλάξει θέση.
Πίνει
ένα φλιτζάνι τσάι
και
χαίρεται ν’ ανάβει ένα τσιγάρο.
Δεν θα
γεράσει ήσυχα.
Να
ζει ν’ απολαμβάνει μια γεμάτη μέρα
να κλείνει
το παράθυρο, αλλιώς
τι
άξιζαν οι μαγικές της ικανότητες.
Στέκεται
με την πλάτη στο παράθυρο·
το
βάζο η πρόθεση των λουλουδιών.
Λέει
στον αμαξά να περιμένει.
Το φως
και η σκιά θα αντιγράφονται
χωρίς
καμία έμπνευση
με
αποτέλεσμα να γίνει αφηρημένη·
α,
επιτέλους, θα ’βλεπε το τέλος.
να
φορέσει τα ρούχα της
να
χτενίσει τα μαλλιά της
να
βγει στο δρόμο
να
περάσει απέναντι
Ήρθε
κοντά του τρέμοντας
ώσπου
φτάνει, φτάνει
κι ας
πεθάνει καθένας μόνος του.
Τρία ολόκληρα λεπτά προτού ουρλιάξει –
Καθισμένη στο κίτρινο φως
ενός προχωρημένου απογεύματος
οι θάμνοι χρυσοί
ό,τι δεν αγαπούσε έλειπε
έμειν’ εκεί ακίνητη
τρία ολόκληρα λεπτά προτού ουρλιάξει.
Όταν την ταρακούνησαν απάντησε:
Την επόμενη φορά
θα μπορούσα να μιλήσω με κάποιον
και ν’ αγαπήσω, αν χρειαστεί.
[3η ΕΝΟΤΗΤΑ από τη συλλογή της
Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001 με αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική
έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ Ποιήματα 1970 –
2012, Πατάκης 2015]
ΛΟΙΠΟΝ Η ΜΑΡΙΑ ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΗΝ
ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΤΑΚΤΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ…
(… από τη
συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001)
Είχε ξεχάσει·
οι άλλοι όλοι θα κοιμούνται
ενώ αυτή
τρελά λόγια ψιθυρίζει στον καθρέφτη της
Δεν θέλει ακόμα να γυρίσει·
σηκώθηκε απλώς γιατί είναι τόσα όμορφα
κι οι μέρες μεγαλώνουν.
Την πήγαν εύκολα στο αυτοκίνητο
και βγαίνοντας από την πόλη ήξερε
ότι θα πάρει τη μορφή
που τώρα έχει για πάντα.
Ανοίγει λοιπόν τη βεντάλια της.
Είναι πολύ ευτυχισμένη εδώ
κάθεται και κοιτάζει και
όταν ο ήλιος παίρνει το δωμάτιο
βλέπει καλά τις ώρες να περνούν.
Δεν συμμετέχει
διαβάζω όμως και
κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια.
Σκέφτομαι, καμιά φορά πετύχαινα γραμμές
σχεδόν με μονοκοντυλιά.
Ξάπλωσε με τα μάτια ανοιχτά
κανένας δεν κατάλαβε ότι δεν ήτανε αυτή.
[4η ΕΝΟΤΗΤΑ από τη συλλογή της
Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001 με αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική
έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ Ποιήματα 1970 –
2012, Πατάκης 2015]
ΔΕΝ ΕΚΡΥΒΕ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΗΣ
(… από τη
συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001)
Σ’ όλη της τη ζωή ήταν ευτυχισμένη·
γιατί αν θέλησε να βρει δικαιολογίες δε είχε καμιά
Παρέσυρε μαζί της
και τα πουλιά απ’ το χαλί
κι ύστερα βγήκε
χωρίς αγκώνες χωρίς
γόνατα.
Εκεί, ψιθύρισε εκεί
έβλεπα τη θάλασσα.
Από την πρώτη κιόλας επαφή
δεν παρουσίαση αντίσταση·
ολόκληρο το κορμί της ευφραινόταν.
Παρέδωσε λοιπόν στις στάχτες
ό,τι απόμενε ορθό
κάηκαν όλα, τότε.
Την ίδια μοίρα γνώρισε
κι ο πρωινός περίπατος.
Φόρεσε το κασκόλ της
έσβησε το φως
εδώ και έξι νύχτες πεθαμένη
προσέχοντας μην ξεχαστεί
σε κάτι τόσο εύθραυστο
βγήκε στο δρόμο και
μπροστά στα μάτια της την τίναξε
πριν από τόσα χρόνια τώρα
ο πρωινός καφές.
Δεν είχε σκοτεινιάσει ακόμα
κι ίσως πραγματικά να ήταν
μέσα στα σάλια και το γέλιο της
ανόητη, αλλά δεν
είχε σκοτεινιάσει ακόμα
όταν ένα βαθύ φτερό
πέρασε απ’ τα μάτια της
ένα μελίσσι με φωνές.
Το απόγευμα
ενώ η πόλη ήταν χαμηλά
η Μαρία κατέλαβε ολόκληρο το σώμα της.
[5η ΕΝΟΤΗΤΑ από τη συλλογή της
Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001 με αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική
έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ Ποιήματα 1970 –
2012, Πατάκης 2015]
ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΕΝΟΣ ΕΞΟΧΟΥ ΚΥΚΛΟΥ
ΑΠΟ ΜΕΣΤΑ ΝΟΗΜΑΤΑ…
(από τη συλλογή της Μαρίας
Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001)
Η Μαρία στάθηκα και βγήκε στη φωτογραφία σιγανά
φτιάχνοντας τη φουρκέτα στα μαλλιά της…
Γδύθηκε στο σκοτάδι
πλάι στα φλιτζανάκια του καφέ και στο καλό τραπεζομάντηλο
Εντελώς άλλα λόγια σκεφτόταν.
Σχεδίασε με τη φωνή της ένα ψέμα·
η Μαρία στον χλιαρό ήλιο
σε βάζα από σμάλτο
ψιθυριστά.
Χρησιμοποίησε τη μέρα της απλά
και δε χρησίμευε σε τίποτα
Κρατούσε σοβαρή το σώμα της
στο χολ, στο δρόμο
ανάμεσα σε άλλους.
Έβλεπε πράγματα να μεγαλώνουν
μήπως μια άλλη που κοιτάζει έξω;
Εκεί έξω - έξω απ’ το άσπρο της πρόσωπο
δυνάμωσε χωρίς να προσέξει ότι γινόταν όμορφη!..
Από τη μια στιγμή στην άλλη
έπεφτε έξω και της άρεσε
αλλά αυτό δεν την απασχολούσε τώρα πια
αν και παρέμενε ευδιάκριτη
να απαντάει και να έρχεται.
Μήπως μια άλλη που κοιτάζει έξω;
Έπεσε απ’ το σώμα της
κύλησε μαλακά πάνω στο χιόνι
από μέρα σε μέρα·
ίσως υπάρχει ένα τέτοιο μέρος, σκέφτηκε
αλλά παλιό και ήσυχο
καθόλου πειρασμός
καθόλου έρωτας.
Χαμήλωσε λοιπόν τη βεντάλια της!..
[6η ΕΝΟΤΗΤΑ από τη συλλογή
της Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001 με αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική
έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ Ποιήματα 1970 –
2012, Πατάκης 2015]
ΚΑΘΕ ΛΙΓΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΧΩΡΟΥΣΕ ΤΟ
ΣΟΥΡΟΥΠΟ…
(… από τη
συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001)
Η Μαρία πέρασε και κάθισε
έστρωσε ήσυχα το φόρεμά της
χωρίς ν’ αγαπάει
χωρίς την έξαψη να πληγωθεί
περιεργάστηκε τις εποχές στο χιόνι
κι έδιωξε απαλά τη μνήμη από το στόμα της
Κάθε λίγα βήματα
προχωρούσε το σούρουπο.
Φτιάχνει έναν κύκλο
έναν μικρότερο έναν
ακόμα πιο μικρό
Ούτε μια φορά από τότε
δεν θα ’ναι εκεί ν’ ακούσει.
Τι; είπε πριν προχωρήσει στο ποτάμι.
άλλωστε στην αφήγηση αυτή
φαίνεται η αδυναμία
να βρεθεί ένας χώρος
Η Μαρία μόνη της
ακουμπισμένη σε θαμπή βροχή
οι φούξιες φορτωμένες άνθη.
Το τελευταίο πράγμα που συγκράτησε
πιο χαμηλά λιγάκι
δεξιότερα…
Έσκυβε να σηκώσει τη ζακέτα της
με φόντο άλλοτε το δάσος
κι άλλοτε τις καρέκλες στην παλιά τους θέση.
Παρμένη όμως από χαμηλά
και μ’ έναν ακαθόριστο αέρα.
Του δυο αιώνες που ακολούθησαν
αγνόησε το μέταλλο και το μπαμπάκι
κι απλώθηκε νοτιοανατολικά.
[7η ΕΝΟΤΗΤΑ από τη συλλογή της
Μαρίας Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001 με αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική
έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ Ποιήματα 1970 –
2012, Πατάκης 2015]
(8η ενότητα και
επίλογος)
ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ…
Παρ’ ότι δεν εξιχνιάζεται τίποτα πλημμύριζε τα πεζοδρόμια και φύτρωνε Στην καλύτερη μορφή της παρέμενε ατάραχη ενώ το σώμα έγερνε με μια χαριτωμένη
κίνηση Ένα παιχνίδι του φωτός όπως
όλοι μας τέλος πάντων Δεν σκέφτεται να
δει κανέναν· μάλιστα τις περισσότερες
φορές ο έρωτάς της ήταν άτυχος Θα κάθεται λοιπόν ή
είναι ξαπλωμένη Πολύ αργότερα πέρασε ένα βαθυγάλαζο λιοντάρι κι εκείνη φόρεσε το σάλι της Επικαλέστηκε το όνομά της κι ανασηκώθηκε σε άλλη εποχή ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Είμαι στην αρχή της ζωής μου και είμαι έξω στο φως. έχουν περάσει χρόνια από τότε που προσπαθώ να
ρουφήξω το άσπρο. Μόνο το φως
χρειαζόμουν. Ύστερα, σκέφτηκα, θα
σταματήσω να κάνω αυτό το θόρυβο. Αν σταματήσω να κάνω αυτόν το θόρυβο, θ’
ακούσω κάτι πολύ όμορφο. Δεν ξέρω ακόμα,
αλλά είμαι σίγουρη, κι αυτό μου συμβαίνει συχνά. Μου συμβαίνει συχνά εκεί που κάθομαι και
σκέφτομαι, αλλά δεν είναι καθόλου αυτό.
Καθόλου κάτι που σκέφτομαι, αλλά αυτό με βοηθάει. Με βοηθάει να μην έχω το νου μου, να μην
περιμένω τίποτε. Γιατί τότε τίποτα δεν
θα μπορούσε να συμβεί, εκτός από κάτι που ήδη το ξέρω. Και τι ξέρω εγώ; Τι ξέρω;
[από τη συλλογή της Μαρίας
Λαϊνά ΔΙΚΟ ΤΗΣ 2001– συγκεντρωτική
έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ, εκδόσεις Πατάκη 2015]
Δευτέρα,
28 Μαρτίου 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου