(…τον ερχομό μιας Αποκάλυψης παρενδυμένης τον πιο ασυνάρτητο θρίαμβο
τη συγκατοίκηση της
τρομακτικής νοσταλγίας με το ανοίκειο …)
Κάτω από τ’ αποχρονισμένα
ρολόγια και ανάμεσα στα κλίτη του κενού
-ένα κόκκινο αδιαπέραστο σύννεφο
δένει στα κρόσσια του τα λείψανα ενός παιδικού ποδηλάτου·
δεν είναι χώρος εδώ παρά μονάχα
σάρκα και στόματα που δονούνται ακόμη ζωντανά·
ό,τι σώθηκε από μια πολιτεία
καθρεφτισμένο στ’ ανερμάτιστα νερά
των ποταμών,
στις υψηλές θερμοκρασίες του
εξαντλημένου αέρα,
σ’ αυτές τις πυρίμαχες λέξεις
που πλέκονται σαν γαμήλια κόμη:
ΣΑΣ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΑΙΜΑ,
ΛΥΠΗ, ΙΔΡΩΤΑ ΚΑΙ
ΔΑΚΡΥΑ
ΣΑΣ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΘΑΝΑΤΟ
(I can promise you Blood, Toil, Sweat and Tears, Μήνυμα Τσόρτσιλ,
στην πρώτη του αγόρευση ως Πρωθυπουργού, στις αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου,
Μάρτιος 1940)
Εσάς, ποιος;
Ποιος υπόσχεται το ενδιάμεσο μέλλον,
το μέλλον που ήδη κρέμεται ξεφτίδι στο παρόν;
[ εισαγωγικοί στίχοι από ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ,
3η ενότητα στη συλλογή του
Σταύρου Ζαφειρίου ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ,
Μια πολεμική ιστορία, εκδόσεις Νεφέλη
2012]
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ
ΔΡΕΣΔΗΣ (στοιχεία από το διαδίκτυο)
Καθώς
ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος όδευε προς το τέλος, οι Συμμαχικές Δυνάμεις βομβάρδισαν
ανηλεώς και ισοπέδωσαν τη Μεσαιωνική πόλη της Δρέσδης. Η αεροπορική επίθεση
ήταν τόσο σφοδρή, που οι νεκροί ξεπέρασαν τα θύματα της Χιροσίμα και του
Ναγκασάκι . Από τις 13 ως τις 15 Φεβρουαρίου 1945, έπεσαν στην πόλη περίπου
4.000 τόνοι εκρηκτικών. 722 βαριά βομβαρδιστικά της RAF και 527 αμερικανικά
αεροσκάφη, βομβάρδιζαν μια πόλη που δεν μπορούσε να αμυνθεί. Περίπου 135.000
άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, η συντριπτική πλειονότητα ήταν άμαχοι... (οι
εκτιμήσεις διαφέρουν: από το ελάχιστο των 60.000 μέχρι το μέγιστο των 250.000). Οι
ζημιές που σημειώθηκαν στους ελάχιστους στρατιωτικούς στόχους, που βρίσκονταν
στο βόρειο τμήμα της πόλης, ήταν μικρότερες από αυτές στην παλαιά πόλη. Η
επιχειρησιακή σκοπιμότητα της επιδρομής αμφισβητήθηκε έντονα.
Ο
Σταύρος Ζαφειρίου, παραθέτοντας στις σημειώσεις του αυτούς τους μακάβριους
αριθμούς αναρωτιέται εύλογα:
«να
έχουν άραγε απομείνει σαν απλά στατιστικά δεδομένα ή κάτι σημαίνουν στη
συνειδητή μνήμη και ενοχή;
Ωστόσο,
όσο εξοργιστικές είναι οι κυνικές θριαμβολογίες των νικητών άλλο τόσο
εξοργιστική είναι η ιστορική θυματοποίηση των ηττημένων…» (από τη σελ. 19 του
βιβλίου)
Σε κάθε εποχή η ιστορία ορισμένων συγκρούσεων, γραμμένη από μέρους εκείνων
που επέβαλαν με το ξίφος την κυριαρχία τους επί των ηττημένων, παρουσιάζει αποκλειστικά
μία μονομερή και διαστρεβλωμένη εκδοχή, συχνά σε αντίφαση με την
πραγματικότητα, που αποβλέπει μόνον στην ανάγκη να παραδοθεί στις μελλοντικές
γενιές μία θετική εικόνα της Εξουσίας, που χάρη σε εκείνη την νίκη πέτυχε
τον θρίαμβο της, διαγράφοντας, για λόγους σκοπιμότητας και προπαγάνδας, όλα όσα
δεν συμφωνούν με τα σχέδια της για τον έλεγχο και την κυριαρχία των υποταγμένων
λαών, οι οποίοι εκτός από την ήττα που υπέστησαν, χάνουν επίσης και την
ανάμνηση του παρελθόντος τους .
Έτσι συνέβη με ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου της ιστορίας, όπως
αυτό του βομβαρδισμού της Δρέσδης, ο οποίος παρουσιάζεται από την επίσημη και
ακαδημαϊκή κουλτούρα ως «ένα αναπόφευκτο τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί για την
απελευθέρωση της Ευρώπης και του κόσμου από την ναζιστική βαρβαρότητα». Οι
Γερμανοί, λέγεται, άρχισαν τον αεροπορικό πόλεμο, οδηγώντας τον κόσμο στην
άβυσσο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου διαπράττοντας απείρως μεγαλύτερα
εγκλήματα. Σε τελευταία ανάλυση «άξιζαν αυτό που τους συνέβη». Στην Δρέσδη, είναι
αλήθεια, πέθαναν πολλοί άνθρωποι αλλά αυτό έγινε - καταλήγουν οι φύλακες της
δημοκρατικής ορθοδοξίας - για το «καλό της ανθρωπότητας»
«ΕΙΝΑΙ
ΒΑΡΒΑΡΟ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΟΥΣΒΙΤΣ (Τέοντορ Αντόρνο)
«Το ερώτημα της ηθικής σκοπιμότητας
της ποίησης ύστερα από τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης, αλλά και ύστερα από τις
γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις και τις πάσης φύσεως σφαγές που συνέβησαν από
τότε μέχρι τις μέρες μας, ο Ζαφειρίου το θέτει, επιλέγοντας ως βασικό
διακείμενο του συνθέματός του την περίφημη τραγωδία του Γκαίτε, Φάουστ,
αλλά και αναπτύσσοντας γύρω από αυτό το βασικό διακείμενο ένα ευρύ δίκτυο άλλων
διακειμένων, λογοτεχνικών και ευρύτερα καλλιτεχνικών αλλά και μη καλλιτεχνικών,
όπως το δράμα Δόκτωρ Φάουστους του Κρίστοφερ Μάρλοου, το
μυθιστόρημα Μεφίστο (1936) του Κλάους Μάν, η ομώνυμη ταινία - κινηματογραφική
διασκευή του Μεφίστο από τον Ίστβαν Ζάμπο (1982), η νιτσεϊκή
θεωρία του υπερανθρώπου, η ιστορικοφιλοσοφική μελέτη του Όσβαλντ
Σπένγκλερ, Η παρακμή της Δύσης (1918 και 1922), και άλλα.
Το Προς τα πού, λοιπόν, είναι μια ερωτηματική κατάφαση που
υποδηλώνει ότι η (πολεμική) ιστορία είναι το αναπόδραστο παρόν μας και το
προδιαγεγραμμένο μέλλον μας. Το ποίημα ανατρέχει και θεμελιώνεται στο ιστορικό
και λογοτεχνικό παρελθόν, αλλά η θεμελίωση και η αναδρομή γίνονται προκειμένου
να αναζητηθούν οι ρίζες του παρόντος μας και κατά κάποιο τρόπο αυτό να φωτιστεί
ή να κατανοηθεί, εάν αυτό είναι πλέον δυνατόν, μέσα από μια έξω από τόπο και
χρόνο στοχαστική θεώρηση του δυτικού ανθρώπου ως ενός βαθιά αυτοκαταστροφικού
όντος, ενός όντος που σέρνεται πίσω από το άρμα της ιστορίας που αλέθει το σώμα
του, σωρεύοντας σωρούς πτωμάτων. Αν διαβάζω σωστά το βιβλίο του Ζαφειρίου, αυτό
που κάνει η ποίηση, μετά το Άουσβιτς και μετά τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης,
είναι να υψώνει επάνω στον σωρό των πτωμάτων το λεκτικό σώμα ενός εξαγνιστικού
αγγέλου μνήμης, που βέβαια είναι εντελώς αδύναμος να αλλάξει τη ροή της
ιστορίας προς την καταστροφή. Έτσι οι μεταμορφώσεις του Φάουστ και οι
βομβαρδισμοί της Δρέσδης επιλέγονται ως το κύριο διακειμενικό και ιστορικό
πλαίσιο αντιστοίχως για να στερεωθεί ένα βαθιά αναστοχαστικό και σκεπτικιστικό
ποίημα γύρω από το ερώτημα από πού έρχεται και προς τα πού τείνει ο δυτικός
άνθρωπος, από την εποχή του διαφωτισμού και του ορθού λόγου μέχρι τις μέρες
μας, συγκρουόμενος διαρκώς με τη σφοδρή επιθυμία του για δύναμη και αναλώνοντας
μέχρι εξαντλήσεως, για να το πω έτσι, το ζωικό και το πνευματικό του κεφάλαιο.
Σε διάφορα σημεία του κυρίως ποιήματος και των σημειώσεων ο Ζαφειρίου
αναπτύσσει τον προβληματισμό του για το πόσο πολύ η δυτική φιλοσοφική παράδοση
αλλοίωσε βασικές έννοιες της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, μεταθέτοντας το
κέντρο βάρους της φιλοσοφικής σκέψης από την κυκλική αντίληψη του γίγνεσθαι
στην αντίληψη της εξέλιξης ή της προόδου προς ένα διαρκές εμπρός. Όπως γράφει ο
Ζαφειρίου σε μία από τις επιτασσόμενες σημειώσεις του, οι βομβαρδισμοί της
Δρέσδης είναι «το ιστορικό αποτύπωμα της τόσο κακοποιημένης νιτσεϊκής βούλησης
για δύναμη, το ίδιο ακριβώς που άφησαν και οι ναζί με τα δικά τους εγκλήματα,
αυτό που καθορίζει εντέλει ολόκληρη τη δυτική λογική» (σ. 20). Σχολιάζοντας τη
γένεση του φασισμού και τις αιτίες που τον συντηρούν στις δυτικές κοινωνίες,
και στη δική μας, με το πολιτικό μόρφωμα της «Χρυσής αυγής», ο Ζαφειρίου
συντάσσει και ένα βαθιά πολιτικό ποιητικό σχόλιο. Θα έλεγα ότι εντέλει
στο Προς τα πού η ποίηση, ανατρέχοντας στο αποτροπιαστικό
παρελθόν του δυτικού ανθρώπου, γίνεται μια μηδενιστική θεώρηση του παρόντος μας
και μια βαθιά λυπημένη προφητεία ενός προδιαγεγραμμένα καταστροφικού
μέλλοντος-τέλους, τόσο προδιαγεγραμμένου που ακυρώνει την προφητεία. Ή, αλλιώς,
γίνεται μια ελεγεία της πτώσης του ανθρώπου από τον θρόνο στον οποίο ανέβηκε
αφού πρώτα γκρέμισε το είδωλο του θεού και αναμετρήθηκε με τον διάβολο, με άλλα
λόγια τον ίδιο του τον εαυτό, δίχως την σκεύη και την ασπίδα της μεταφυσικής
πίστης ή του μεταφυσικού φόβου. Αν αυτό είναι το παρελθόν, το παρόν και το
μέλλον του δυτικού ανθρώπου, ποιο είναι το προς τα πού της ποίησης; Η δική μου
απάντηση, κρίνοντας με βάση και την υψηλή αισθητική αξία του βιβλίου του
Ζαφειρίου, είναι ότι η ποίηση θα συνεχίσει να γράφεται επάνω στον σωρό των
πτωμάτων, μέχρι να μην μείνει κανείς ζωντανός να γράψει και κανείς ζωντανός να
διαβάσει την ελεγεία του οριστικού τέλους»
(απόσπασμα από την κριτική του
Ευριπίδη Γαραντούδη που αναρτήθηκε στον ηλεκτρονικό ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ. Στη συνημμένη
εικόνα Το πιο διάσημο λιοντάρι του κόσμου: Ο Λίο της
MGM που...βρυχάται ως σήμερα)
ΕΣΑΣ ΠΟΙΟΣ;
Ποιος υπόσχεται το ενδιάμεσο μέλλον,
το μέλλον που ήδη κρέμεται ξεφτίδι στο παρόν;
Μπροστά σε ποιον θα κλείσετε τα μάτια σας,
μετέχοντας στο παιχνίδι του τραχήλου που γέρνει στο χείλος
μιας κενόδοξης αβύσσου,
μαθαίνοντας πως το κάθετο φως δεν μπορεί να σκιάσει καμιά
δυνατότητα;
Ρημαγμένο τοπίο της νίκης σας,
θαυμάσια σφηνωμένα στις μορφές που κοσμούν τους πυλώνες του
νείκους
ένας άνδρας εχθρός κυλά τον τροχό
στρέφει ανάποδα τη βαρύτητα των κρεμασμένων
ο ίδιος εκείνος εχθρός,
πρόσωπο δίδυμο στο εκμαγείο της κρίσης,
λάμψη του άρματος που πετρώνει την όψη του
όχι ο εχθρός μα η αξεχώριστη όψη,
ο τρόμος μιας ρητορικής που εξιλεώνει τη γλωσσική της
έπαρση με την πραγμάτωσή της:
ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΕΙΣ ΤΟ ΣΤΟΧΟ.
ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΕΙΣ ΤΟ ΣΤΟΧΟ,
τα ομόκεντρα γρανάζια που γυρνούν μέσα στη μία λαίλαπα μιαν
άλλη.
Τη νύχτα όλα γίνονται κατάληξη κι αιθάλη
ένας άγγελος προ της ζωής,
καθόλου ουρανός
καθετί που έχει εξαγγείλει
βρίσκεται κιόλας στη θέση του.
Ένας άγγελος προ του εαυτού φτερουγίζοντας,
ακούγοντας μονάχα τη βουή των κινητήρων.
Δεν είχα φανταστεί πως ούτε οι κρύπτες των ναών θα τους
γλυτώσουν,
και γέλασε.
Ούτε ποτέ μου πέρασε απ’ το νου πως ξεπαστρεύεις τόσο απλά
την ιστορία,
και γέλασε.
Ένας άγγελος φτερουγίζει απαλά,
υπεριπτάμενος της θέας των νεκρών του
αυτών ποιών;
Ποιοι είναι αυτοί που γλιστρούνε στ’ αφώτιστα βάθη του
γέλιου του;
Ποιος τους φωνάζει και ποιοι του απαντούν;
Ποια λόγια θάβουν τη φωνή κάτω από άλλα λόγια;
[στίχοι από το πρώτο μέρος στο
ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ,
3η ενότητα στη συλλογή του
Σταύρου Ζαφειρίου ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ,
Μια πολεμική ιστορία, εκδόσεις Νεφέλη
2012]
ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΟΝΤΑΣ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΜΟΝΑΧΑ ΤΗ ΒΟΥΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΤΗΡΩΝ…
(δεύτερο μέρος στο ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ, 3η ενότητα
στη συλλογή του Σταύρου Ζαφειρίου ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ, Μια πολεμική ιστορία 2012)
Δεν είχα διόλου φανταστεί πως ούτε οι κρύπτες των ναών θα
τους γλυτώσουν
και γέλασε.
Ούτε ποτέ μου πέρασε απ’ το νου πως ξεπαστρεύεις τόσο απλά
την ιστορία,
και γέλασε.
Ένας άγγελος φτερουγίζει απαλά,
υπεριπτάμενος της θέας των νεκρών του·
αυτών ποιών;
Ποιοι είναι αυτοί που γλιστρούνε στ’ αφώτιστα βάθη του γέλιου
του;
Ποιος τους φωνάζει
και ποιοι του απαντούν;
Ποια λόγια θάβουν τη φωνή κάτω από άλλα λόγια;
ΡΗΜΑΓΜΕΝΟ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΑΣ
στην ίδια πράξη φλέγονται η σκηνή κι οι
θεατές κάτω απ’ το κέλυφός της.
Ο θάνατος τούς φύλαξε ζεστούς σκεπάζοντάς τους,
διπλώνοντας στα δυο τη φωτιά,
τραβώντας ως το μέτωπο το στοργικό της πέπλο.
Αυτούς, ποιους;
Ποιους λύτρωσε ο γερανός των από μηχανής,
που φλυαρούν αυτάρεσκα τις θεϊκές τους λύσεις;
και ποιους ορκίζει ο χορός στο αίμα της φυλής,
στοιχειώνοντας στη γλώσσα τους την επωδό των μύθων;
EIN VOLK, EIN REICH,
EIN FUHRER
(Ένας λαός, μια αυτοκρατορία, ένας ηγέτης: σύνθημα των
ΝΑΖΙ)
Ένας άγγελος διασχίζει τα όντα του εύχαρις,
κατά τας γραφάς,
για να προσφέρει, ως
είθισται, τα νηπενθή του κρίνα:
Ein Volk, ein Reich, ein Fuhrer
Ένας άγγελος προ των τειχών κατευθύνοντας
τη σκόπευση της χοϊκής πνοής,
το διαρκές κι ανέκφραστο κοίταγμα των θεών του.
Αυτός, ποιος;
Ποιος έψαλε τα εγκώμια του εδεμικού του πόθου,
του δαίμονα που ψήλωσε τη χρονική ψυχή;
Και ποιος χαρίζει απ’ την αρχή την όμοια του πίστη
στην πεπρωμένη έλευση της νέας διαδοχής;
[τρίτο μέρος από το
ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ,
3η ενότητα στη συλλογή του
Σταύρου Ζαφειρίου ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ,
Μια πολεμική ιστορία, εκδόσεις Νεφέλη
2012]
Θ’ ΑΝΘΙΣΕΙ Ο ΚΗΠΟΣ…
(…κάτω από τους μαιάνδρους των οστών,
κλήρος δοσμένος
αδιαίρετα στα διαιρεμένα μέλη…)
θ’ ανοίξει η σπείρα,
ξοδεύοντας όλη την ύλη στην καμπύλη του μόχθου της,
προικίζοντας κάθε στιγμή μ’ έναν καινούριο χρόνο.
Ρημαγμένο τοπίο της νιότης μας·
ο αδέξιος χορός του λιονταριού,
λαθεύοντας ολόνυχτα την τονική των μέτρων,
την τρομαγμένη ελευθερία που ημερώνεται
από το ξάφνιασμα της αναγνώρισής της·
ταιριάζοντας τ’ ανεμικά πατήματα του φόβου,
φόβου μέσα στον φόβο που υποτάχθηκε στη ροή ενός
διαλείποντος κόσμου,
προσπαθώντας να λύσει το αίνιγμα του ορίου ανάμεσα στον
λυγμό και στο σύμπαν.
Σε σκόνη σκόρπισαν οι αρμοί, σε στίλβη η στίλβη,
θέρμη παγιδευμένη στον καπνό που λιχνίστηκε πάνω απ’ τη
χαίτη,
φέρνοντας πιο κοντά τον σφυγμό στην ανάσα του,
το αβέβαιο πέλμα στη ρωγμή των ενστίκτων·
φέρνοντας πιο κοντά τη διαπασών του ορίζοντα
καθώς ριγούν οι παλμοί σε παράκλητους φθόγγους,
κλίμακες που ενώνουν το λαχάνιασμα της τρομερής ζωής με την
κατεύθυνσή της,
εκεί, στο ασύμμετρο κούφωμα των σορών,
στη δυσανάγνωστη τομή της αχρονίας·
εκεί όπου η άγρια καρδιά διδαφμένη τον κόσμο αφήνεται στον
τρεμάμενο κόρφο.
Εκεί, πού;
Πού μέσα δέχτηκε η σιωπή την έκτασή της;
Σε ποια βουβή συνάντηση ωρίμασε η ανάγκη;
Ρημαγμένο τοπίο της νίκης σας·
άδειο που ηχούν τα ξύλινα ποδάρια λυμφατικών σκιών·
θα υπάρξει το άστρο
που θα πετάξει πιο ψηλά απ’ το δικό του θάμβος·
ψηλά, ψηλά, πολύ ψηλά
μέχρι το αρχαίο γέλιο των αγγέλων.
[τέταρτο μέρος από το ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ,
3η ενότητα στη συλλογή του
Σταύρου Ζαφειρίου ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΟΥ,
Μια πολεμική ιστορία, εκδόσεις Νεφέλη
2012]
ΟΠΕΡ ΕΔΕΙ ΔΕΙΞΑΙ
(…κατά κανόνα το
αποτέλεσμα, όχι μόνον είναι υποδεέστερο της προσδοκίας, αλλά διεκδικεί και το
ρόλο της αλογόμυγάς της: όσο και να
χτυπιέσαι δεν μπορείς πια να το ξεφορτωθείς από τη ράχη σου…)
Αναρωτιέμαι αν η τόση αφαίρεση ωφελεί ή
ζημιώνει. Η δυσκολία βρίσκεται στο
προφανές και στην ηρωική αποφόρτιση της ποιητικότητας. Εντέλει,
καταλήγει οιονεί φορμαλισμός, σε μια εποχή όπου όλες οι θεωρίες ακούγονται σαν
ανέκδοτο. Από την άλλη βέβαια είναι
ένας εύσχημος τρόπος να θολώσουν τα νερά, αποδυναμώνοντας τα μεταμοντερνιστικά
ιδεολογήματα. Αυτή η άθλια μεταφυσική
του μεταμοντέρνου, όπου όλοι το έχουν στο στόμα τους σαν προσευχή, δίχως κανείς
να γνωρίζει το δόγμα. Αυτές οι
αποκαλυπτικές ακροβασίες και τα κατασκευασμένα ψυδοδιλλήματα. Και γιατί τάχα να μην τον ονομάσουμε
νεομοντερνισμό; Ως ορισμός είναι
λιγότερο ανυπεράσπιστος. Και ο
άγγελος; Πώς προέκυψε ο άγγελος; Σαν λογικός συνειρμός από τη Sistine Madonna
(Όρθια Μαντόνα ή Παναγία Βρεφοκρατούσα, του Ραφαήλ) ή έτσι όπως προκύπτουν όλοι οι άγγελοι στην
ποίηση: σαν βομβαρδιστικά που ξεγελούν
τα ραντάρ και την αντιαροπορική άμυνα;
Ο Φάουστ κοιτάζει ψηλά. Προς τα
πού; Πάνω απ’ το σώμα; Πάνω απ’ το πνεύμα; Ή τελικά πάνω απ’ τη ηθική, πάνω απ’ το καλό και το κακό, δηλαδή προς την
απρόθετη ηθική της θεότητας. Ω,
αξιαγάπητες, αφελείς διερωτήσεις της ποίησης!.. [αποσπάσματα από τις ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ στο τέλος της
τρίτης ενότητας: ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ στη συλλογή του Σταύρου Ζαφειρίου ΠΡΟΣ
ΤΑ ΠΟΥ, Μια πολεμική ιστορία 2012]
Κυριακή,
12 Οκτωβρίου 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου