ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΛΛΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΟΝ ΑΧΡΗΣΤΕΨΟΥΝ

 (… του απένειμαν τον τίτλο του καλού,  του αγίου… ΝΟΜΙΜΗ ΑΜΥΝΑ)

Ήτανε λίγο αστείο το πώς απότυχε με τις γυναίκες.

Όταν τον θέλανε σαν έφηβο,   εκείνος ένιωθε παιδί!..

Όταν τον θέλανε σαν άνδρα,   ένιωθε πια σα γέρος!..

(ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ σελ. 324)

 

Συγκεντρώθηκε πάλι για να γράψει

ένα από τα καλοπληρωμένα άρθρα του

που είχε φτάσει με τον καιρό να τα πιστεύει!.. 

(ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ ΠΡΩΙΝΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ  σελ. 330)

 

Λέξεις που δεν ειπώθηκαν

μ’ ένα νυχτερινό απόηχο μονάχα,   μάταιες

αισθήματα ρευστά που πρόσκαιρα    υποτάσσονταν στο σχήμα του κορμιού,

διαβατικές γυναίκες,   επιθυμίες ακόρεστες  

κι όμως χωρίς αντίκρισμα 

(ίσως  και  δίχως θέληση να υπάρξουν…)

 

Τόσα όστρακα νεκρά  και  πετρωμένα

σκεπάζοντας  σιγά – σιγά  τη γλώσσα   τους βρόγχους,  τα πλεμόνια,

σκεπάζοντας τα ύφαλα   αυτού του εγκαταλειμμένου πλοίου!..  (ΑΦΘΑΡΣΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ σελ. 322)

 

Φτάνουμε πάντα χωριστά 

εκεί που αρχίζει   το εύφορο χώμα του φιλιού

όμως η αγάπη είναι φύση

ό,τι  κι αν κάνουμε   εκείνη θ’ αποκρούει   απόπειρες διαιώνισης

έξω απ’ τους δικούς της δρόμους!..  (ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΔΙΑΙΩΝΙΣΗΣ σελ. 317) 

 

Ακίνδυνη Ποίηση, ξεδοντιάρα

φανταστική προείσπραξη μεταθανάτιας δόξας

για τα καθημερινά που λείπουν της ζωής,

αστεία εκδίκηση ενάντια σε όσους

δεν νοιάζονται για την αιωνιότητα

το τυπωμένο χαρτί,   τα τυπωμένα ονόματα,

παρηγοριά ανάμεσα στους ανώνυμους

που απολαμβάνουν τα ποθητά παρόντα

μ’ ελπίδα τη στιγμή που τα γραπτά

θ’ αναγνωριστούν για εμπόρευμα

θα πάρουν ανταλλακτική αξία   θα κινηθούν στην αγορά

δίνοντας επιτέλους κάποιο αντίτιμο

κάποια υλικά επιτέλους αγαθά!..  (ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΜΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ σελ. 319)

 

Έτσι να γκρέμιζαν σαν από σεισμό

οι σάπιες προσόψεις των σπιτιών!..  (ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ σελ. 327)

 

Τώρα το ξέρω πως τα πιο τρομερά

είναι τα πράγματα που πρόκειται να γνωρίσω!..  (ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 1958  σελ. 326)

(κι άλλες επιλογές  από τη συλλογή του  Τίτου Πατρίκιου  ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956 – 1959

εδώ με αντιγραφή και επικόλληση από τη  Συγκεντρωτική έκδοση:  ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΑ α 1943 -1959, εκδόσεις Κίχλη]

 

ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ

(από τη συλλογήτου Τίτου Πατρίκιου ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59):

Ήταν ο λόφος  που είχες πει σεληνιακό τοπίο,

δέσποζε στις παράγκες,  γεμάτος

πληγές από εγκαταλειμμένα λατομεία,

στοίβες σκουπιδιών,  στρατιωτικά φυλάκια.

Μα  ο λίγος χώρος που καλύπτανε  

τ’ αγκαλιασμένα τους κορμιά

έφερνε τη δροσιά του,  έστω παροδικά,

στις  άνυδρές μας  νύχτες!..

 

ΑΔΕΙΟΥΧΟΣ ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ

Δεν είχαμε λεφτά ούτε για έναν καφέ

και περπατούσαμε σ’ άγνωστες γειτονιές

μες στη βροχή  και  το σκοτάδι.

Μέρα τη μέρα περίμενα πως θα με πιάσουν.

Μα καθώς έσκυψες ν’ ανάψεις

το τελευταίο μας τσιγάρο

ήταν σα να κρατούσες μιαν αχτίδα φεγγαριού.

Κι έφερνες έτσι απλά μες στο παρόν

τη σιγουριά του μέλλοντος!..

[από τη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59]

 

ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ  ΣΤΑ 1956

(από τη συλλογήτου Τίτου Πατρίκιου ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59)

Αυτό το χρόνο είχαμε  τόσα γεγονότα…

Ωστόσο το καλοκαίρι έμεινε ίδιο,

ίδια τα παγωτά στα ζαχαροπλαστεία

και τα προγράμματα στις συναυλίες.

Πολλοί συζητούσαν  και  για τις αλλαγές

που τις εντόπιζαν κυρίως

στην αναστήλωση αρχαίων μνημείων

είτε στην κόμμωση των κυριών

που μερικές τους μάλιστα

είχαν υπάρξει κι αγωνίστριες!..

 

Η ΜΟΙΡΑΣΙΑ

Πολλά τα πράγματα να μοιραστούμε

και συνεχώς διαλέγουμε τα πιο λίγα,

θέλουμε μόνιμα τον άλλο   στην πλήρη κατοχή μας

μικραίνοντας το σώμα του   διχοτομώντας τη φωνή του.

Ως πότε πια θα ζω

μέσα στα πρόσωπα που με περιέχουν

ως πότε θα μεταφέρω μέσα μου

πρόσωπα όλο  και  πιο συρρικωμένα;

[από τη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59]

 

ΕΥΚΟΛΗ ΑΡΝΗΣΗ

(από τη συλλογήτου Τίτου Πατρίκιου ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59)

Είπα ποτέ δεν θα ξαναγυρίσω εκεί

που απόμεινε ο εαυτός μου πεταμένο ρούχο

λιωμένο από μικροφθορές της κάθε μέρας

από επαφές σάρκας και χρημάτων

κι αμέσως βρέθηκαν χέρια να με ψηλαφούν

μάτια να μ’ εξετάζουν,  στόματα να ρωτούν.

Πώς τώρα να παραδεχθώ τα όσα αρνήθηκα

παρουσιάζοντας την υπεκφυγή για δύναμη

την εύκολη παραίτηση για κέρδος;

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΝΟΣ ΕΞΟΡΙΣΤΟΥ

Σ’  ένα χαράκωμα ζήσαμε χρόνια

στριμωγμένοι, άγρυπνοι, πάντα έτοιμοι

γιατί από παντού πυροβολούσαν

από παντού ερχόταν ο εχθρός.

Και κάθε μέρα πληθαίναν οι νεκροί.

Άλλοι σκοτώνονταν από τις σφαίρες,

άλλοι πεθαίναν από αρρώστιες,

άλλοι χάνονταν σε μυστικές αποστολές

δεν ξανακούγονταν ποτέ.

Κι όμως είχαμε συνηθίσει.

Στενός ο χώρος,  πολύς ο θάνατος,  μεγάλη η πίστη

οι κινήσεις σχεδόν καθορισμένες

οι  συνομιλίες  χαμηλόφωνες μα προσιτές

ισοπεδωμένες ανάγκες  και  απολαύσεις…

 

Και τώρα εδώ  πώς ξαναρχίζεις;

Σ’ αυτή την άπλα που σε πνίγει

εδώ μέσα στο πλήθος που βασιλεύει η μοναξιά

που οι χειρονομίες είναι απεριόριστες

και δεν υπάρχει παραλήπτης,

άοπλος,  αβοήθητος,  χωρίς το σώμα

έστω και τυ νεκρού συντρόφου σου που σε προφύλαγε

μες στις ατέλειωτες επιθυμίες

και τους πολύπλοκους κοινωνικούς μηχανισμούς.

 

Εδώ στην πόλη αυτή,  πώς συνηθίζεις;

[από τη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59]

 

 

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

(από τη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου  ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59)

Ίσως περίμενες   να σου μιλήσω για τον έρωτά μου

μα το χαλάζι που έπεφτε στις στέγες

ήταν σαν τ’ άρβυλα των νεοσυλλέκτων

που τρέχουν για τη σύνταξη.

Απ’ τις καινούργιες κάλτσες σου,  θυμάμαι,

είχε ξεφύγει ένας πόντος

που τον κοιτάγαμε κι οι δυο βαριεστημένα.

Αυτή η σιωπηρή μας κατανόηση

που καταργούσε αυθαίρετο  κι  απρόβλεπτο

λειτούργησε ως το χωρισμό.

Όσο για τις πληγές που αργότερα θ’ ανοίγανε

τίποτα δεν υποπτευτήκαμε την ώρα εκείνη

όταν οι ματιές μας διασταυρώνονταν

στον παλιό καθρέφτη πάνω απ’ τον νιπτήρα

καθώς εσύ πουδραριζόσουνα

κι εγώ έδενα τη γραβάτα μου.

 

ΑΝΤΗΛΙΑ

Τίποτα δεν αντιστεκόταν

ήλιος μεσημεριού του Αυγούστου

φλόγιζε τον πηχτόν αέρα πύρωνε τις στέγες.

Στο καφενείο πίναμε γκαζόζες

κι οι σκοτούρες μας βουίζανε σα ζαλισμένες μύγες.

Ως τη στιγμή

που θα ’βγαινε στο αντικρινό παράθυρο   η Στέλλα

Στις τσίτινες μασχάλες της

είχε δυο ρίγωνα κομμάτια αντηλιάς!..

 

ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ

Πώς;  Το κομοδίνο σας αρνείται τα ποδόλουτρα;

Και το δοχείο νυκτός;

Έπαθε ίκτερο από το θέαμα των οπισθίων σας;

Κυρίες  και  κύριοι,  ανακαινίστε την οικοσκευή σας!..

[από τη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59]

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ

(από τη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου  ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59)

Άσπρες καρέκλες νοσηλευτηρίου,  μια δεύτερη επίσκεψη

κόσμος στα εξωτερικά ιατρεία περιμένοντας με τις ώρες

μια άλλη καρέκλα ανάπηρη,  χοντροί σωλήνες γυψωμένοι

όμως το να περιεργάζεσαι πορσελάνες μονωτήρων

δεν αποτελεί σύσταση για να βρεις δουλειά

οι διευθυντές δεν λαθεύουν στις προτεραιότητες,

έπειτα άλλοι άνθρωποι,  αμίλητοι,  λες σαβανωμένοι

σπρώχνουν αθόρυβα φορεία,  σ’ όλα τα κτίρια του Δημοσίου

οι διάδρομοι είναι ίδιοι,  στο διοικητήριο του τάγματος

στο καπνοκοπτήριο,  στην εισαγγελία,  στην εφορία κληρονομιών

Τώρα που βράδιασε περνάω επιφάνειες ξεφτισμένων  μουσαμάδων!..

 

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΥΜΑΙΑ

Κάθε Τετάρτη που έφευγε το πλοίο

κατέβαινε στον Πειραιά για το δέμα του

ή  όταν της τέλειωναν τα χρήματα

για να του στείλει με τους άλλους εξορίστους

μια πλάκα σοκολάτα,  μιαν εφημερίδα,  ένα χαιρετισμό.

Τα Σάββατα χαράματα που γύριζε το πλοίο

πάλι κατέβαινε μες στα μουλιασμένα φώτα

να ψάξει στα πρόσωπα όσων επεστρέφαν

το δικό του πρόσωπο,  όπως το θυμόταν

προτού τα χρόνια στοιβαχτούν ανάμεσά τους.

Κάποτε τον είδε να βγαίνει από το πλοίο

τελευταίο απ’ όλους, διστάζοντας,  σφιχτά κρατώντας

τη βαλίτσα του  κι  ένα σάκο, σαν να ’σανε παιδιά.

Τότε ένιωσε μονομιάς πως δεν τον αγαπούσε

πως θα ζούσε την υπόλοιπη ζωή της μ’ έναν ξένο.

 

ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

«Δεν έχω ωραία μπούτια;»  του ’λεγε

μια πουτάνα σηκώνοντας το φουστάνι

«πιάσε να δεις,  πιάσε τα βυζιά μου»!..

Κι εκείνος τράβηξε τα χέρια

ακόμα πιο βαθιά μες τα μανίκια

της παλιάς,  ξαναβαμμένης χλαίνης του

[από τη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59]

 

ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΕΣ

(από τη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59)

Χέρια σε ώρες δουλειάς ατέλειωτες   αδειάζοντας το χάδι που περιέχουν   πάνω σε μισητά αντικείμενα   τροφοδοτώντας κέρδη εργοδοτών   μπορεί και ως προχθές ακόμα φίλων,   δουλειά ολημέρα  κι  άλλη δουλειά μετά   μόνο για να συντηρηθεί το σώμα!..  Από την απληστία της πράξης   τώρα θελήματα κατά παραγγελίαν   απ’ το αξεδίψαστο της σκέψης   τώρα λογαριασμοί να κλείσει ο μήνας.   Κι εκείνος που ανθίζαν τα χωριά   όταν με τις αρβύλες του πατούσε το λιθόστρωτο  τώρα να νιώθει τυχερός που τον δεχθήκανε   γι’ άμισθο υπό δοκιμήν κλητήρα!..  Άλλοι ανώφελα ψάχνουν για δουλειά, ψωμοζητάνε   σκάβουν το λάκκο για το διπλανό τους   ως και το λείο δέρμα του λαδιού ζαρωνει   από ουρλιαχτά και θρήνους,  στο ραδιόφωνο   ιεροκήρυκες παφλαφωνούν « αγαπάτε αλλήλους»   ο υπάλληλος έτοιμος κάποιον να κατασπαράξει   ο διευθυντής κυνηγάει όσους δεν γελούν στ’ αστεία του   κι όσους η φιλενάδα του αντιπαθεί   στα δικαστήρια εκκρεμούν αποτρόπαιες υποθέσεις   ένας άνεργος παρ’ όλα αυτά δεν αυτοκτονεί   κι  ο ποιητής ονειρεύεται μια κλινική για λύση!..   Πολλοί επαναστάτες γίνονται κρατικοί χημικοί   σύμβουλοι τραπεζών   εργολάβοι δημοσίων έργων   γλιτώνουν από την εκμετάλλευση, ευημερούν  κάνουν οικογένεια,  εκμεταλλεύονται  άλλους   θυσιάζονται για τα παιδιά τους που αύριο θα εξεγερθούν   εκείνοι θα τους λένε  «τα περάσαμε κι εμείς αυτά»   στα εκτός σχεδίου κοιμούνται ψόφιοι οι μεροκαματιάρηδες   έχοντας ξεπληρώσει πια τις δόσεις του οικοπέδου!..     Οι καινούριοι συνδικαλιστές λίγο περισσότερο να κινηθούν   αντιμετωπίζουν,  όπως οι παλιότεροι,  την εξορία,   όμως  από το εξωτερικό έρχονται μαρξιστές μεετημένοι   αμείλικτοι για το φορμαλισμό στην τέχνη   για τις οπορτουνιστικές κινήσεις στην πολιτική   φυλάγοντας προσεκτικά τον εαυτό τους   πολύτιμη εφεδρεία της επανάστασης!..   (ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΕΣ από τη συλλογή του Τίτου Πατρίκιου ΜΑΘΗΤΕΙΑ 1956-59]

Παρασκευή, 16 Φεβρουαρίου 2024