(… τυφλοί το παρελθόν βλέπουμε της ουτοπίας…)
Στραγγίζει ο ουρανός χαμηλώνει
Φωνές καταδύονται φιλτραρισμένες στο
αίμα
Σαρκοβόρες εικόνες καθημερινής οδύνης
Θραύσματα έργων σκυθρωπή αυθεντία
λέξεων
Σκέψεις καμένα λάδια
Μονόχορδα ο θάνατος πρεσάρει
Εδώ
Με θύελλα στα μάτια θα ξανάρθεις!..
Κόβουν τον ομφάλιο λώρο
Σ’ αφήνουν αναπότρεπτα στο ρεύμα του
ποταμού
Στο αίμα και τα σκουπίδια
Χάσματα ορύγματα της σκέψης
Οράματα αιμάτινης φαντασίας
Με την πέτρα της ευθύνης δεμένοι
Υπνοβάτες σε παλιά όνειρα
Χρήστες εθισμένοι της ιστορίας
Ανεπίστρεπτα ανακυκλώνουμε το
μέλλον!..
Πονάνε τα κόκαλα, θα πέσει ο καιρός
Απ’ τα έγκατα της γλώσσας πηδάει η
πίκρα
Μεγαλώνει η σκοτεινή σκιά των λέξεων
Αγωγός απάγει τα όνειρα τα ελάχιστα
Τυφλοί το παρελθόν βλέπουμε της ουτοπίας
Σ’ εποχή μίζερη βάζοντας ερωτήματα
Αρετές και
προθέσεις αναπόδεικτα βεβαιωμένες
Φωνές αγαπημένες, λόγια του κάτω
κόσμου βιώνουν
Αγέρας φυσάει στις εκδοχές της
ιστορίας
Κι ανοίγει ξανά ο κύκλος του αίματος
Στο περίκλειστο δώμα το τέρας
κατατρώει
[ΣΙΩΠΗ ΥΠΝΟΒΑΤΕΣ
και ΚΛΕΙΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ, τρία
ποιήματα από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002 - αντιγραφή
και επικόλληση από τη συγκεντρωτική έκδοση: ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ Χ. ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ ΕΣΧΑΤΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Ποιήματα 1958-2010, εκδόσεις Ένεκεν 2016]
ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
(από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ
ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΗΝΗ 2002)
Κάθισε
Στην άγνωστη ακτή κρεβατιού
Άγρια φυσούσε στο μυαλό
Κρύσταλλο πάγου ο πρωινός ουρανός
Αναγνώρισε το δωμάτιο
Την κίτρινη αναλογίστηκε νύχτα
Το πλέγμα των ημερών
Την αλληλουχία των σχεδιασμών
Τη διαιώνιση των εμπειριών
Την κατάρρευση των λόγων
Την υπέρτατη θυσία των αφανών
Φυσάει άγρια στο μυαλό
Καίει των πράξεων τώρα ιστορική ανοχή
Τον παγωμένο κοιτούσε ουρανό
Πρέπει απ’ εδώ ν’ αρχίσει ξανά η παραδοχή:
Η άρνηση του αέναου τίποτε
ΚΑΛΠΑΖΟΥΝ Τ’ ΑΛΟΓΑ
Φως αναρριπίζει φωνές
Δένδρα, ομίχλη και
ψηλά βουνά
Στη συμπαντική σιωπή της
ερμηνείας
Καλπάζουν τ’ άλογα της
ιστορίας
Ροές αιμορραγούν αμίλητων
θανάτων
Μαύρα φτεροκοπάνε διαρπαγής
πουλιά
Στης γλώσσας μας σέρνουν τη
μοναξιά
[από τη συλλογή του Πρόδρομου
Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002]
ΑΣΤΑΘΗΣ ΑΝΕΜΟΣ
(από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ
ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΗΝΗ 2002)
Ανατολικός ασταθής άνεμος
Σκουπίζει πάχνη στον καθρέφτη
Αίματα πορφυρά ψυχών οράματα
Μαύρο της φθοράς σιωπή της αφθαρσίας
Βογγά το είδωλο στις ρωγμές του κατόπτρου
Όμως δύο φορές δεν γίνεται
Στον ίδιο ποταμό δεν μπαίνεις
Βυθίζω τα χέρια στον καιάδα του χρόνου
Κι ό,τι μένει τώρα να βιωθεί
Θα βιωθεί:
Σαν μια χούφτα άμμου στο στόμα
ΝΑΥΑΓΟΙ
Βαριά σκοτεινή βροχή
Στο προσκεφάλι μου φωνές
Φωνές που δεν εξαγοράζονται
Και παραμένουν βαθιά στο αίμα
Βαθιά στην εξορία της πατρίδας
Έσπασε ο καιρός στη σιωπή του ουρανού
Στη δικαιοσύνη μένουμε της ιστορίας
Στην πίκρα που διασχίζει τις ψυχές
Λεηλατημένων ονείρων κοινοκτημοσύνη
Ναυαγοί της ιστορίας κωπηλατούμε
ΑΚΤΗ
Νύχτα παγωμένη να φτάνει
Στους τοίχους λόγια χαραγμένα
Κόκκινα ποιήματα καπνισμένα
Τσακισμένα ποιήματα στο χαρτί
Ναυάγια τώρα στη χαμένη ακτή
Λέξεις καρφώνοντας της διαρπαγής
Μπουκώνει η σήραγγα της ψυχής
Κανένα μήνυμα να φτάνει πουθενά
ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΑΙΝΟ
Ξυπνώ στο βάθος της νύχτας
Καθώς το παλιό εκείνο τραίνο ορμά
Με πάταγο διασχίζει, με τριγμούς το δωμάτιο
Σφυρίζει στους παγωμένους ατμούς η ουτοπία
Κόκκινες ανεμίζουν σημαίες ασυμβίβαστες
Φεύγει, πηδώ και δεν το φτάνω
Χάνονται οι προβολείς στο χιόνι
Παλιές πληγές με σφάζουν
Από το φως του δρόμου
Τέλος εισβάλλει η λογική του πραγματιοκού.
ΕΠΙ ΣΥΝΟΛΟΥ
Νύχτα χωρίς βυθό αμόνι
Λέξεις πορώδεις επιλιθωμένες
Σιωπηλά οξειδώνει ο χρόνος
Κι η γνώση είναι πάλι μοναξιά
Μεγέθη χωρομετρούμε φωτός
Διαστήματα μνήμης σκοτεινά
Δαγκώνει το παρελθόν φαρμακερά
Ξαναγράφουμε μ’ αίμα τις λέξεις
[από τη συλλογή του Πρόδρομου
Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002]
ΣΚΟΤΑΔΙ
(από τη συλλογή του Πρόδρομου Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ
ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΗΝΗ 2002)
Όνειρα αιμορραγούν, δόγματα της ενδοχώρας
Βροχή του κάτω κόσμου
Χωράφια θερισμένα στην ερημιά
Κοράκια πετάνε χαμηλά
Στου τίποτα τη σκοτεινή βεβαιότητα
Όνειρα αιμορραγούν, δόγματα της ενδοχώρας
Στα άπατα βουλιάζουμε χρόνια χωρίς εξαγορά
Κι η λάσπη μας δέχεται
σαν μόνη πατρίδα
Χωρίς απάντηση να έρχεται καμιά
Επίγονοι λανθάνουμε άγονης λήθης
ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑ
καταδικάζει ο χρόνος σαρώνει
Θρύμματα ο ουρανός μεταλλάζει
Ποντίζει η οδύνη της ουτοπίας
Στην κοιλιά πέσαμε της ιστορίας
Σε άγραφες της παλίρροιας εποχές
Ξερνώντας λέξεις εκπνέουν οι γραφές
Ποιες πράξεις τώρα εξαλλαγής
Στην ερημία να εγγράψουμε της σιωπής
[από τη συλλογή του Πρόδρομου
Μάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002]
ΣΙΓΑΡΕΤΤΑ ΚΑΠΝΙΖΕΙ ΜΙΑΣ ΔΥΣΟΙΩΝΗΣ ΟΥΤΟΠΙΑΣ
(… κι επικρατούν τώρα αστραφτεροί
άπληστοι οι λογιστές
επικρατούν των Ποιητών…)
ΕΠΙ ΕΣΧΑΤΗ ΟΔΥΝΗ: Ανοίγει η νύχτα διόδους φυγής Διόδους ανοίγει οδύνης Περάσματα κλειστά Λυγίζουν τα πεύκα στη λησμονιά Πράξεις εξαγοράζει ο χιονιάς ακυρωμένες Γυρίζει η αυγή στραγγίζει Λέξεις ροκανίζω, ψυχής κοράκια Τρίζουνε τα δόντια της μνήμης Πώς τώρα φωνή ο χημισμός του κυττάρου Να γίνει;
ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ: Στον μαύρο στέκει
ουρανό σιωπηλός Εκεί στα πόδια του
απλώνεται η ιστορία Βιβλία του
Λένιν, ποιήματα του Μαγιακόβσκι Εμβλήματα με σφυροδρέπανο, μανιφέστα ανατρεπτικά Κι ένα βιβλίο δικό του με ποιήματα υπαρκτικά Σιγαρέτα καπνίζει μιας δυσοίωνης ουτοπίας Στον μαύρο στέκει ουρανό, παγώνει Στο κενό των λέξεων, στον καιάδα της πατρίδας Κάργες πετούν στη χέρσα γη της ιστορίας Κι η απόσβεση του χρόνου τον σαρώνει ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΝ:
Βαρύς ο ήχος των αργυρίων σημαίνει
Κι επικρατούν τώρα αστραφτεροί Άπληστοι
οι λογιστές επικρατούν των Ποιητών Και βλέπουμε άκριτο το παρελθόν Ενώ ποτέ δεν θα γνωρίσουμε το μέλλον Επικρατούν και πάλι οι αριθμοί των
λέξεων Ενώ πίσω από το άχτιστο φως Ακούγεται τριγμός οδόντων!.. [ποιήματα
από τη συλλογή του Πρόδρομου Μπάρκογλου ΟΝΕΙΡΩΝ ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΣΥΝΗ 2002 από το
συγκεντρωτικό τόμο: ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΜΑΡΚΟΓΛΟΥ ΕΣΧΑΤΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ Ποιήματα 1958 – 2010,
εκδόσεις ΕΝΕΚΕΝ]
Παρασκευή, 8 Σεπτεμβρίου 2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου