ΤΟΤΕ, ΑΙΦΝΙΔΙΑ, ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ

 (… στην άλλη όψη,  στην άλλη ηλικία,  σκοτεινός…)

Η Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης κίτρινη

Εκτός συνόρων

Σε φόντο χάρτη παρακείμενο.

Ο πρόπαππος, γενειοφόρος, ο σοφός Κρης

Στη μέση στον αόριστο.

 

Γύρω, οι δέκα μαθητές

Άκαμπτοι στα σκληρά κολάρα τους,

Μαύροι, πιο μαύροι στο τετελεσμένο μέλλον!..

 

Πίσω,  ορθές,   Αχνές σαν εκτοπλάσματα

Με το αστρικό τους σώμα μόνο

Κι ενδύματα αχειροποίητα,   Ποδήρη,  από σύννεφο,

Οι πέντε διδασκάλισσες, γκρίζες στα γκρίζα!..

 

Η έκτη, η πρεσβύτερη, πατά στη γη

Κρατώντας ράβδο εξουσίας,

Στην κεφαλή της οικοδόμημα βαρύ, θολά μαλλιά,

Στάχτη  και  κίσσηρη·  προ – προγιαγιά μου!..

 

Μπροστά, στο άσπρο χώμα στ’ άσπρα χόρτα,

Στις άσπρες πέτρες, καθισμένα τα παιδάκια

Έκθαμβα,  εκατόν εφτά χρονών!..

Χωρίς χαρακτηριστικά.

Με μακριές ριχτές ποδιές  και  με μποτίνια.

Πισω απ’ τη φωτογραφία,  

Τα ονόματά τους καλλιγραφημένα,  τα μενεξεδιά:

Άγγελος,   Έκτωρ,   Αντιγόνη,   Πέτρος,   Δημήτριος

Ελένη,   Αθηνά,  Ιωάννης,  Παναγιώτης,  Αλεξάνδρα!..

 

Στην  άκρη,  ένας λυπημένος σκύλος,  άυλος  κι  αυτός

Κι ανώνυμος!..

 

Ιδού, ο Μωυσής  Πίσω από τη φωτογραφία

Έρχεται·    Περνά την έρημο με το λαό του

 

Άπατρις,   ορφανός,   ταμένος!..

 

Κάποτε ορατή η θύραθεν Καππαδοκία

Τρέμει  οφθαλμαπάτη  και  εξαερώνεται!..

 

Τότε, αιφνίδια,  εκείνος

Εμφανίζεται στην άλλη όψη

Στην άλλη ηλικία, σκοτεινός, με τη σημιτική κατατομή του.

 

Για λίγο σηροτρόφος το επάγγελμα,

Σπόρια μαύρα της καταστροφής   Στο μικροσκόπιο.

Ανεστραμμένες   Σάλες μεγάλες σκοτεινές  και  δροσερές

Φύλλα μουριάς στρωμένα ικριώματα!..

 

Γέρνει και αφουγκράζεται

Κόψεις μεταξωτές    Το συνεχές ροκάνισμα του χρόνου!..

 

[Ο ΜΝΗΣΤΗΡΑΣ, Ομαδική Φωτογραφία Σκοτεινή, είναι το εισαγωγικό ποίημα στη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999 και αμέσως μετά

 η ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΑΡΣΑΚΕΙΟΥ… με τις πέντε διδασκάλισσες, γκρίζες στα γκρίζα...  

Στον τίτλο της ανάρτησης Ο Μωυσής

εκείνος που εμφανίζεται στην άλλη όψη   στην άλλη ηλικία,  σκοτεινός κι αυτός…

ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ έχει κι άλλες σκοτεινές φωτογραφίες έτσι όπως καταχωρήθηκαν στο Μικρό Ανθολόγιο της ποιήτριας ΤΙΜΑΛΦΗ εκδόσεις ΡΟΕΣ 2007:

 Η ΚΛΕΑΝΘΗ, Αθέατη σχεδόν παρατηρεί το μέλλον η γιαγιά…  

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠ’ ΤΑ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ,   Ο ΠΑΥΛΟΣ,    

Η ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ ΣΕ ΚΗΠΟ ΜΕ ΡΟΔΟΔΑΦΝΕΣ ΚΑΙ ΑΤΜΟΥΣ,  

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ και η ΗΡΩ με ΟΠΛΑ.  ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΟΙ…

ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΑΡΝΙ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ, Άσπρο με λίγο μαύρο, τρεμάμενα πόδια,  Τρεμάμενη ολόκληρη η φωτογραφία

ΜΕ ΤΟ ΚΑΦΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΠΑΛΤΟ ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ,   

ΠΑΛΙΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΑΠΟ ΓΙΟΡΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ, ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ  

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΩΝ, ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΟ ΙΝΔΙΚΟ ΧΟΙΡΙΔΙΟ  και  επιμύθιο με

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ!.. Με πολύ μαύρο.   Σε καμιά ημερομηνία γνωστή.   Σαν να αφουγκράζομαι κάτι αδιανόητο]

 

Η ΚΛΕΑΝΘΗ

( από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999)

Αθέατη σχεδόν παρατηρεί το μέλλον η γιαγιά.

Σεμνή παιδίσκη η Κλεάνθη, κόρη της Καλλιόπης.

Τον Μωυσή  δεν τον γνωρίζει ακόμα,

Τίποτα δεν γνωρίζει.

Το μαύρο βλέμμα της βαθιά στον ίσκιο

Φωλιασμένο.

Λυμένες οι κορδέλες της.

Σκέφτεται κάτι αλμυρό  ή  αφρισμένο.

Στο μεταξύ στην επιφάνεια   Λεκέδες υγρασίας

Μαγικές εικόνες όπου, ίσως.    Τα μωρά

Αυτού του εξαφανισμένου είδους,   Άδηλα

Προαναγγέλλονται!..

Αναρριχώνται  μισοσαρκωμένα,  μπλέκονται

Υφέρπουν,   Αιωρούνται πλημμελή!..

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠ’  ΤΑ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ

Κίτρινα άμμου,  γκρίζα τέφρας

Άλως δίκοχη.

 

Ο Λύσανδρος  χωρίς τα στρογγυλά γυαλιά

Χωρίς το μέλλον του.

 

Στα κάτω άκρα

Καμένη η εικόνα από όλμο μέλλοντα.

 

Πίσω του η Δόξα

Πίσω του η μούλα – όχι η θαυμαστή: η αμερόληπτη.

 

Τι να απόγινε;

Τι να απόγινε το φθινοπωρινό τοπίο,

Το πεύκο με τις κάμπιες

-Το ξέρω  πρέπει να υπήρχε ένα πεύκο –

 

Οι αόρατες οι μύγες,  οι κομπάρσοι,

Οι αόρατες ψυχές;

[από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999  εδώ αντιγραφή και επικόλληση από το συγκεντρωτικό τόμο ΠΑΛΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ ΤΙΜΑΛΦΗ, Μικρό Ανθολόγιο, εκδόσεις ΡΟΕΣ 2007]

 

Ο ΠΑΥΛΟΣ

(από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999)

Με παντελόνια ως το γόνατο,

Αμήχανος

Σα να το ξέρει

Πως τώρα που τον βλέπω είναι νεκρός.

Νεκρός όχι δεκατριών, ενήλικος.

Πενήντα χρονών και

 

Ντρέπεται… θα ’θελε να φύγει!..

 

Επίσης μοιάζει λίγο κακιωμένος.

Σαν να ξέρει   Πως του ’χω πάρει τ’ όνομα.

Πως έπαιξα παιδί μα τα γυαλάκια

Και τους δοκιμαστικούς σωλήνες του.

Πως κάποια μέρα έσπασα

Τη ζυγαριά κενού αέρος.

 

Και φταίω εγώ

Που χάθηκε το μέλλον του   Οι μνήμες και τα οστά του!..

 

Η ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ ΣΕ ΚΗΠΟ ΜΕ ΡΟΔΟΔΑΦΝΕΣ ΚΑΙ ΑΤΜΟΥΣ

Κορίτσι χωρίς μάτια, όλο μια σκιά.

Το φόρεμα, θα ’ταν μεταξωτό.

Σκούρο, βαρύ μεταξωτό,

Όλο σσσς  και ψιθυρισμούς

Αμέτρητα κουμπάκια σιντεφένια

Απ’ το λαιμό ως τον ποδόγυρο

(Τι κουμπωμένα μυστικά, τι σφίξιμο)

Άλλα κουμπάκια στα μποτίνια – δε διακρίνονται!..

 

Ο κήπος θέλει να αναληφθεί!..

Η φούστα θέλει ν’ ανεμίσει, το κορίτσι αδρανεί

Στο αναπόδραστο.

 

Έντεκα έμβρυα κάτω

Απ’ τη φούστα την πολύπτυχη.

Θα ζήσουν τα εννιά  (δε διακρίνονται…)

Θα παντρευτεί το δολοφόνο της   (δεν τον γνωρίζει…)

 

Μια σφαίρα στο λαιμό, μια στην κοιλιά!..

Θα έχει ήδη ξεκινήσει απ’ το μέλλον

Η τροχιά τους  (δε διακρίνεται…)

 [από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999  εδώ αντιγραφή και επικόλληση από το συγκεντρωτικό τόμο ΠΑΛΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ ΤΙΜΑΛΦΗ, Μικρό Ανθολόγιο, εκδόσεις ΡΟΕΣ 2007]

 

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ και η ΗΡΩ με ΟΠΛΑ

(από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999)

Κι οι δυο ζωσμένοι φυσεκλίκια

Σταυρωτά στο στήθος.

Κρατώντας όπλα

Ωραίοι, χαμογελάνε

 

Ακίνητοι.  Χωρίς προοπτική.

Σαν να εμφανίζονται

Αιφνιδια

Σ’ ένα χαρτί καμένο!..

 

Φαίνονται πολύ άγουροι.

Τα ωχρά πουκάμισά τους    Θα ’χανε χρώμα χακί.

Στην καφετιά φωτογραφία   Όλες οι αποχρώσεις της σκουριάς:

Του φόβου,  της αλαζονείας,   Των χωμάτων,

Του σκοτωμένου αίματος,

Της ίριδας του δαίμονα

 

Δεν νίκησαν κανένα εχθρό.

Χαμογελάνε!..

 

ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΑΡΝΙ ΣΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ

Άσπρο με λίγο μαύρο, τρεμάμενα πόδια

Τρεμάμενη   Ολόκληρη η φωτογραφία

Ο  Αντώνης πίσω του σκυφτός

Κι αυτός σε μοίρα αρνιού  (το ξέρει…)

Πίσω, διαγώνια ραγισμένος τοίχος,

Ξεχαρβαλωμένο, κρεμασμένο παντζούρι.

Στραβοβαλμένες,  Πέτρες ασβεστωμένες,

Ανάμεσα στ’ αρχαία χαμομήλια ξεκινάνε·

Σημειώνουν με ευκρίνεια το τυφλό

Το μονοπάτι αριστερά   Το προς τη δόξα,

 

Λοξός ο ουρανός στο βάθος,

Τίποτα δεν πάει καλά!..

[από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999  εδώ αντιγραφή και επικόλληση από το συγκεντρωτικό τόμο ΠΑΛΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ ΤΙΜΑΛΦΗ, Μικρό Ανθολόγιο, εκδόσεις ΡΟΕΣ 2007]

 

ΜΕ ΤΟ ΚΑΦΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΠΑΛΤΟ  ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ

(από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999)

Τρέχω με τα χεράκια ανοιχτά. Γύρω,

Σκορπίζει το κοπάδι έντρομο

(Δεν είν’ αληθινός ο πανικός -

Για τη φωτογραφία υποκρίνονται,

Για την αιωνιότητα).

Γελάω  (δεν είναι αληθινό το γέλιο –

Είναι μονάχα πανικός προς τα εμπρός).

 

Φοράω το καλό μου το παλτό:

Ιδιότροπος γιακάς,   Κουμπιά ντυμένα με καφέ βελούδο.

Κάποτε ήταν της γιαγιάς   Μετά της Έλλης, ύστερα δικό μου

Βασανισμένο σε πολλές μετενσαρκώσεις

Μεταποιήσεις  και  μετακομίσεις.

Ένα  κουμπάκι του υπάρχει, κάπου, ακόμα.

 

Άνθρωποι πέρα δώθε, σκοτεινοί.

(Δεν είναι η ζωή τους,   Υποκρίνονται περίπατο)

Στο βάθος φέγγει ο Άγνωστος.

Τόξο το άφθαρτο του σώμα επί τας.

 

Α, των μαρμάρων η λευκότητα,

Της μέρας, των περιστεριών,

Του άγνωστου.

 

Λένε, αυτά τα περιστέρια γίναν σαρκοφάγα!..

 

ΠΑΛΙΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ, ΑΠΟ ΓΙΟΡΤΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ.  ΣΑΝ ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ

Στο επόμενο καρέ

Πέφτει η ασφάλεια, σπάει το σπίτι με το θάνατο.

 

Καταμεσής του δείπνου, άηχα

Θα συντριβούν οι τοίχοι.

 

Τα μαύρα, τα ληθαργικά τετράποδα της σάλας

Χρόνια αιχμάλωτα

Τρίζοντας δάσος, άνεμο αναστενάζοντας,

Θα ελευθερωθούν

Θα αποδράσουν απ’ την ύλη τους στο χάος.

 

Θα ξεκολλήσουν

Οι σάρκες από τα καθίσματα

Το νόημα της ζωής από τα πιάτα.

 

Ύστερα, θα κοπούν και τα καλώδια με τις φωνές.

 

Δε θα χτυπήσει το ρολόι

Και θα μείνει ασάλευτος ο χρόνος

 [από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999  εδώ αντιγραφή και επικόλληση από το συγκεντρωτικό τόμο ΠΑΛΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ ΤΙΜΑΛΦΗ, Μικρό Ανθολόγιο, εκδόσεις ΡΟΕΣ 2007]

 

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΩΝ,  ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΟ ΙΝΔΙΚΟ ΧΟΙΡΙΔΙΟ

(από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999)

Ήταν κι αυτός ο τελευταίος απ’ το είδος του,  θυμάμαι.

Γλίτωσε τα πειράματα, το άσπρο φως,

Το βλέμμα του έσταζε από σύριγγα,

Το τρίχωμα του κρύο του θανάτου.

Άφωνος, ούτε να γρυλίσει,

Ούτε να κουνήσει την ουρά – δεν είχε –

Δίνοντας σημάδι άφεσης,

Έστω συνενοχής, δαίμονα κατοικίδιου.

Δε σάλευε.

Σώμα μεγάλο, συνεσταλμένο

Παράξενη θητεία.

Ποια Γουινέα να θυμόταν άραγε το κύτταρό του;

 

Άφησα το κλουβί με ανοιχτή την πόρτα

Στο διπλανό οικόπεδο με τις τσουκνίδες.

Ούτε φαϊ,  ούτε νερό   Ούτε σκυλιά να τον ξεσκίσουν.

Δε βγήκε έξω

Προς τη φριχτή ελευθερία.

Πρώτη φορά έσκουζε τότε

Και τον άκουσα χρόνια μετά!..

 

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ.   ΜΕ ΠΟΛΥ ΜΑΥΡΟ 

(… σε καμιά ημερομηνία γνωστή.  

Σαν ν’ αφουγκράζομαι κάτι αδιανόητο…)

Προχωρώ.

Μετατοπίζεται με κόπο ο βαρύς αέρας.

Ακατάπαυστα,   Λαβαίνουν οι σκιές σχήματα ιδεών.

Άγνωστα είδη,  σαρκοφάγα –

Πρέπει να βιαστώ.

 

Κρύο Σαββάτου, ξημερώνοντας Τετάρτη,

Οσμή Παρασκευής,  κακό σημάδι.

Νύχτες σε κύκλο,  συνεχόμενες

Και ανοιχτές στον κάτω κόσμο.

Τέλος του χρόνου.  Πρέπει να βιαστώ

Να παραδώσω το γραφτό μου.

 

Πρέπει να βιαστώ.  Όλο και πιο δυνατά

Ακούγεται.   Όλο και πιο δυνατά,

Να κλαίει με λυγμούς ένα παιδί

Πεσμένο μπρούμυτα στο παρελθόν!..

[από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ 1999  εδώ αντιγραφή και επικόλληση από το συγκεντρωτικό τόμο ΠΑΛΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ ΤΙΜΑΛΦΗ, Μικρό Ανθολόγιο, εκδόσεις ΡΟΕΣ 2007]

 

και κάποια ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΣΑ Παυλίνας Παμπούδη

(… από μια συνέντευξη που δίνει η ποιήτρια στον εαυτό της…)

«Τότε, Παρασκευή ίσως  Μ’ έκοψαν πάλι,   Πρόχειρα, παιδί από χρόνο∙   Φιόγκο από μυαλό  Φόρεμα άλλο μέγεθος (…) Χεράκια παγωμένα με μολύβι  Έπρεπε γρήγορα να μεγαλώσω πάλι Δε χωρούσα στο χαρτί μου.  Έπρεπε να γυρίσω το χαρτί  Πίσω στο δέντρο (…) Έπρεπε   Ζωντανό  Να μοιραστώ στα φύλλα».   «Άρχισα, όπως και όλοι οι λαοί στην αυγή της ιστορίας τους με προφορική ποίηση (…) Μετά, τα πράγματα ακολούθησαν τη φυσική τους εξέλιξη. Ανακάλυψα τη φωτιά και κάηκα, μετά τον τροχό κι έπεσα από το ποδήλατο, μετά τη ζωγραφική και λερώθηκα, μετά τη μουσική και με έδειραν και, τέλος, τη γραφή και την ανάγνωση στις οποίες μπόρεσα να παραμείνω πιστή μέχρι σήμερα – εφόσον αυτές είναι οι μόνες μοναχικές ενασχολήσεις που ούτε κάνουν θόρυβο ούτε λερώνουν».

Δευτέρα, 18 Σεπτεμβρίου 2023