(… ο ίδιος ουδέποτε τόλμησε να την προφέρει…)
Τυφλός από χρόνια πάλευε μ’ ένα μαύρο κάρβουνο
να γράψει μια λέξη πάνω στο απόλυτο σκοτάδι
Καμιά γραφή και καμιά φωνή
δεν θα μπορούσε ν’ αποδώσει το φριχτό νόημά της!..
Δε βρισκόταν σε κανένα λεξικό!..
Στ’ όνειρό του την έβλεπε αχνά χαραγμένη
μέσα σε σπήλαιο ανεξερεύνητο
και φοβόταν πως οι άνθρωποι
κάποτε θα την ανακαλύψουν!..
Ο ίδιος ουδέποτε τόλμησε να την προφέρει.
Μήτε
ήξερε γιατί βασανιζόταν να γράψει αυτή τη λέξη!..
[Η ΛΕΞΗ από τη συλλογή του Γιώργη Παυλόπουλου ΠΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ 2004]
Και άλλες επιλογές από την ίδια
συλλογή εδώ αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική έκδοση ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1943 -2008, Κίχλη:
1.
ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΗ ΜΕΡΑ, Καθώς κατέβαινε τη
σκάλα στάθηκε λίγο να κοιτάξει τη
θάλασσα…
2.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΟΥΜΕ. Παιδί όταν ήμουν ήρθε στον
ύπνο μου εκείνη…
3.
ΠΑΡΙΣ, Τους πήρε ο ύπνος γυμνούς…
4.
ΕΛΕΝΗ, Πάλι γυμνή στην αγκαλιά του
απόψε…
5.
ΤΑ ΧΕΡΙΑ, Ξεκίνησαν πηγαίνοντας χέρι
με χέρι…
6.
ΤΟ ΔΙΑΦΑΝΟ ΜΕΤΑΞΙ, Από το ένα μέρος
οι δυο τους να έχουν δοθεί σαν άλλοτε στον έρωτα…
7.
ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΤΙΓΡΕΙΣ ΚΑΠΟΤΕ; Μια φορά
μονάχα σ’ όλη τη ζωή μας σε είδα και με είδες…
8.
Η ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ Η ΚΑΜΑΡΗ, Η Ωραία πλάτη
μιας γυναίκας…
9.
ΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ, Η σκάλα που ανεβήκαμε
μια νύχτα στο σκοτάδι…
10.
Η
ΝΑΡΚΗ, Ήταν ένα καρπούζι μες τη θάλασσα…
11.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, Άξαφνα είδε στον ουρανό
μια μεγάλη μαύρη ακρίδα να χώνεται
γρήγορα στην καρδιά του ήλιου κι η Γη
σκοτείνιασε…
12.
ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ, Να πηγαίνουμε χώρια
απ’ τους άλλους… και
13.
ΜΥΡΩΜΕΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, Ίσως ο κόσμος είναι
ένα παραμύθι που δεν τελειώνει ποτέ και μόνο το πνεύμα και η ομορφιά και η φωνή
μιας γυναίκας αγαπημένης μπορεί να μας κρατήσουν ξάγρυπνπους…
ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΑ ΜΕΡΑ
(από τη συλλογή του Γιώργη Παυλόπουλου ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ
ΠΟΥΛΙΑ 2004)
Καθώς
κατέβαινε τη σκάλα
στάθηκε
λίγο να κοιτάξει τη θάλασσα
και
η θάλασσα είχε χαθεί!..
Είχαν
κολλήσει τ’ άλογα του Ήλιου
στη
μαύρη λάσπη του βυθού
πάνω
καιγόταν σαν ψαθί ο ουρανός
και
κάτω η μέρα έσβηνε
μέσα
σε κόκκινο σκοτάδι!..
Πάψε,
είπε. πάψε να σκηνοθετείς τη θλίψη σου
και
κοίτα:
Ο
ήλιος είναι ακόμα ψηλά
και
η θάλασσα λάμπει
κι
εσύ κατεβαίνεις τώρα τη σκάλα
μέσα
στο φως και τη δόξα
μιας
μέρας αλησμόνητης!΄΄
ΓΙΑ ΝΑ
ΜΗ ΧΑΘΟΥΜΕ
Παιδί όταν ήμουν ήρθε στον ύπνο μου Εκείνη
με φίλησε στο στόμα και
«Να θυμάσαι» μου είπε «για να μη χαθούμε»!..
Χρόνια γύριζα στον κόσμο και ήμουν πάντα εδώ
και κανείς δεν με γνώριζε και ήξερα
πως μόνο Εκείνη σα θα συναντηθούμε
Εκείνη μόνο θα με γνωρίσει!..
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να μη φτάσεις πουθενά
κι άλλοι τόσοι για να μη χαθείς…
Κι εκεί που πήγα να χαθώ
την είδα ξαφνικά να έρχεται σε εμένα
μ’ όλη της την ομορφιά, χαμογελώντας!..
Και «Είσαι Εσύ;»
τη ρώτησα
Και «Είμαι όλες οι γυναίκες που
αγάπησες» μου είπε
«μα σαν εμένα καμιά!.. Κι ας μην
υπάρχω»!..
Και πάλι με φίλησε και…
«Να θυμάσαι» μου είπε «εμείς ποτέ δεν θα χαθούμε»!..
[από τη συλλογή του Γιώργη Παυλόπουλου ΠΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ 2004]
ΠΑΡΙΣ
(από τη συλλογή του Γιώργη Παυλόπουλου ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ
ΠΟΥΛΙΑ 2004)
Τους πήρε ο ύπνος γυμνούς
και ήταν όλη μες την αγκαλιά
του.
Ποτέ άλλοτε δεν την πόθησε
τόσο πολύ.
Μόνον όταν την άγγιξε ο
Θάνατος!..
Χάμω στο πάτωμα τα διάφανα
πέπλα της
και δίπλα η τρυπημένη ασπίδα
του.
Απ’ τα καράβια των Αχαιών
ανέβαινε τώρα
η σκοτεινή βοή που θ’ αφάνιζε
την Τροία.
Και μέσα στην καταχνιά της
κάμαρης
η Αφροδίτη, γριά σκεφτική, να
τους κοιτάζει!..
ΕΛΕΝΗ
Πάλι γυμνή στην αγκαλιά του
απόψε
όμως ο νους της γύριζε στο
άλλο της κρεβάτι.
Πρώτη φορά που ένιωσε τον πόθο
του αλλιώτικο
πρώτη φορά την τρόμαζαν ο
έρωτας και η νύχτα!..
Χάμω στο πάτωμα τα ξεσκισμένα
πέπλα της
κι η τρυπημένη ασπίδα του,
παντοτινή ντροπή.
Μα ποιος αποφασίζει για το
σώμα της, ποιος φταίει
που η ομορφιά της θ’ αφανίσει
αύριο την Τροία;
Και ποιος θεός τους όρισε ν’
αγαπηθούν πολύ
κι απ’ την αγάπη τους να
γίνουν Ποίημα του Θανάτου;
[από τη συλλογή του Γιώργη
Παυλόπουλου ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ 2004]
ΤΑ ΧΕΡΙΑ
(από τη συλλογή του Γιώργη Παυλόπουλου ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ
ΠΟΥΛΙΑ 2004)
Ξεκίνησαν πηγαίνοντας χέρι με
χέρι!..
Ύστερα το χέρι της άρχισε να
λιώνει μέσα στο δικό του
και δεν το ένιωθε πια!..
Ίσως το δικό του να έλιωνε
μέσα στο χέρι της και το ένιωθε.
Ασυναίσθητα φτάσανε στο τέλος του δρόμου.
Μπαίνανε τώρα σ’ έρημο τόπο
άγνωστο κι ακατοίκητο.
Δε χρειαζόταν πια να κρατάνε
π ένας το χέρι του άλλου.
Μονάχα να προσέχουν πού πατάνε
καθένας χωριστά
πάνω σε πέτρες κι αγκάθια
και να ξεχνάνε τα χέρια
τους!..
ΤΟ ΔΙΑΦΑΝΟ ΜΕΤΑΞΙ
Από το ένα μέρος οι δυο τους
να έχουνε δοθεί σαν άλλοτε
στον έρωτα.
Κι από το άλλο μέρος οι δυο
τους πάλι
ασάλευτοι τώρα να κοιτάζουν.
Κοίταζαν τα διψασμένα σώματα
που ήσαντε κάποτε
κοίταζαν την ηδονή τους και
ποθούσανε
και λιώνανε να σμίξουνε μαζί
τους!,,
Όμως ανάμεσά τους ένα μετάξι
διάφανο
σχεδόν αόρατο, τους χώριζε για πάντα.
Γύρισε τότε και του έδωσε με
δάκρυα στα μάτια
ένα φιλί που έκοβε τα χείλη
σαν μαχαίρι.
Το πήρε κι αρχίζοντας να
σκίζει το μετάξι
τους φάνηκε τάχα πως περάσανε
στου έρωτα το μέρος
και πέσανε στην αγκαλιά τους
και σμίξανε τους άλλους
εαυτούς τους!..
Κι Εκείνη πήγε με τον Άλλο κι εκείνος πήγε με την Άλλη!..
ΔΕΝ ΗΜΑΣΤΑΝ ΤΙΓΡΕΙΣ ΚΑΠΟΤΕ;
Μια φορά μονάχα σ’ όλη τη ζωή
μας
σε είδα και με είδες. Και από
τότε ποτέ πια.
Και πέρασαν δεκαπέντε
χρόνια. Άγρια χρόνια!..
Μα πες μου, Καλή μου, τώρα:
Δεν ένιωθες κι εσύ πως πάντα
ήμασταν μαζί;
Αυτά της έγραφε, κι εκείνη του
απάντησε:
Μου θύμισες τούτο που
είπε σε μια γυναίκα ο Βούδας:
«Δεν ήμασταν τίγρεις κάποτε
μαζί μέσα στην άγρια ζούγκλα;»
[από τη συλλογή του Γιώργη
Παυλόπουλου ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ 2004]
Η ΝΥΧΤΑ και η ΚΑΜΑΡΗ
(από τη συλλογή του Γιώργη Παυλόπουλου ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ
ΠΟΥΛΙΑ 2004)
Η πλάτη μιας γυναίκας
η ωραία πλάτη μιας όμορφής
γυναίκας
η μισοφωτισμένη πλάτη
μιας γυμνής γυναίκας στον
καθρέφτη.
Το πρόσωπό της ακαθόριστο προς
εμένα
και στο σκοτάδι του καθρέφτη
η νύχτα και η κάμαρη!..
ΤΟ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ
Η σκάλα που ανεβήκαμε μια
νύχτα στο σκοτάδι
ο έρημος διάδρομος κι η σιωπή
το άγνωστο διαμέρισμα που
μπαίναμε πρώτη φορά
-μας είχαν δώσει το κλειδί –
κι ο έρωτας κρυφά για λίγες
ώρες.
Μετά από τόσα χρόνια, τόσες
κατεδαφίσεις
ακόμη ψάχνω να βρω
πού ήταν εκείνο το σπίτι.
Η ΝΑΡΚΗ
Ήταν ένα καρπούζι μες στη
θάλασσα.
Το σήκωσε το κύμα και το
πήγαινε
κι εγώ με τη Ρέα στα βραχάκια
το βλέπαμε από μακριά που γυάλιζε
και γύριζε στον ήλιο.
Βλέπαμε τάχα πάνω του ολόκληρη
τη Γη
χωριά και πολιτείες, σπίτια κι
ανθρώπους
και κάπου εκεί το σκύλο μας που
χάθηκε
να ψάχνει να μας βρει!..
Βλέπαμε τη Ρέα κι εμένα
μεσημέρι
μικρά παιδία που έφυγαν κρυφά
από το σπίτι
γυρεύοντας σ’ όλη τη γη το
σκύλο τους
αγκαλιασμένα τώρα να κοιτάζουν
ένα καρπούζι μες τη θάλασσα!..
Χωρίς να ξέρουν πως ίσως και
να ήταν
μια νάρκη από τον πόλεμο
άχρηστη κι αδέσποτη
που κάποτε θα σκάσει…
ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ
Να πηγαίνουμε χώρια από τους
άλλους
να μη γνωρίζουμε κανέναν
να πλαγιάζουμε στα χαντάκια
στα κοιμητήρια και στ’ αχούρια
και πάνω μας καμία γραφή
μήτε φυλαχτό μήτε δαχτυλίδι.
Και να μην μπούμε σ’ εκκλησιά
ν’ ανάψουμε κερί
να μην περάσουμε από χωριό
κι αν δούμε τη μάνα μας
κι αν δούμε αδελφό και αδελφή
κι αν δούμε να καίγεται το
σπίτι μας
να στρίψουμε να φύγουμε.
Κι αν σηκωθούνε οι νεκροί
να τους κοιτάξουμε άγρια
κι αν έρθουνε τα όνειρα
να τα πετροβολήσουμε.
Να περπατάμε αμίλητοι
να μη σταθούμε πουθενά
ώσπου να παραδώσουμε το μήνυμα
[από τη συλλογή του Γιώργη
Παυλόπουλου ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ 2004]
ΙΣΩΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ
ΠΟΤΕ…
(… και μόνο το πνεύμα και η ομορφιά και η φωνή μιας
γυναίκας αγαπημένης μπορεί να μας κρατήσουν ξάγρυπνους να το ακούμε χίλιες και μια νύχτες…)
ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ. κι ο Σαχριάρ την άκουγε και διαλογιζόταν πως
ίσως ο κόσμος είναι ένα παραμύθι… Μα
πάλι τον κυρίευε ο φόβος και η αμφιβολία πως όλα είναι ψέματα κι απάτη πως δεν υπάρχει σ’ όλο τον τον κόσμο μια
γυναίκα πιστή, με πνεύμα και ομορφιά
για να κάνει αληθινό το παραμύθι.
Κι αν ίσως τον συνεπάρει άλλη μια φορά το πάθος της εκδίκησης θα γλεντήσει κι απόψε το κορμί της κι αύριο
θα κόψει το ωραίο της κεφάλι!.. Κι η
Σαχραζάτ γέρνοντας το ωραίο της κεφάλι στο πλευρό του συνέχιζε του Μπαντρ –εν- Ντιν την
ιστορία όταν τον ρώτησε ο
Σουλτάνος ποια είναι τα σημεία
εκείνα που διακρίνουν μια τέλεια
καλλονή. Κι ο Μπαντρ -εν- Ντιν είπε τα θαυμαστά σημεία και τέλος είπε: «Μα το λαμπρότερο απ’ όλα είναι τα μαλλιά
στην καλλονή»!.. Τότε ο Σαχριάρ γύρισε
και κοίταξε τη Σαχραζάτ στα μάτια και χάιδεψε τα μαύρα της μαλλιά. Κι εκείνη τον ρώτησε: «Πολυχρονεμένε μου βασιλιά, σ’ αρέσουν τα
μαλλιά μου;» Κι εκείνος δε μίλησε. Τα
πήρε με τα δυο του χέρια τα σήκωσε
ψηλα, τα φίλησε και είδε από μέσα το μυρωμένο σκοτάδι από τις χίλιες και μία
νύχτες!.. [ΜΥΡΩΜΕΝΟ ΣΚΟΤΑΔΙ από τη συλλογή του Γιώργη
Παυλόπουλου, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ 2004]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου