ΞΥΠΝΗΣΕ Μ’ ΕΝΑ ΣΚΙΡΤΗΜΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

 (… τη νύχτα τούτη που θα γεννηθώ από την πικρότερη άνοιξη…)

κι από την άγρια σάρκα μου θ’ αναπηδήσω

πιο λαμπερός πιο κόκκινος σπονδυλωμένος ήλιος   (1)

 

Σαν ένας σπόρος ζοφερός

από τον κάλυκα του μακρινού ουρανού

απόψε ο θάνατος θα ’ρχόταν

θα ’χε πάνω στην πολυάστερη σάρκα του

ένα τοπίο με σκέψεις τόσο σφιχτές

που αλήθεια θ’ απορούσες πόσο απέραντος

τις ανηφορικές ετούτες νύχτες γίνεται

ο πόθος του απαράμιλλου    και του συγκεκριμένου  (2)

 

Ας επινοήσουμε τη φύση ας γεννηθούμε    

από πατέρες πιο σφιχτούς

έκθαμβα μάτια κοιτάχτε

πόσο θερμά τα χώματα που τρώνε φως

καμπυλωτή μητέρα είναι η σιωπή

κρατώντας το βαθύ μαστό αναπαύεται

σε δένδρα διάφανα και τα στοιχεία πόσο απλά

πόσο εναργές το σώμα

έτσι στεγνό και πάμφωτο καθώς τ’ αρχαία σύμβολα.  (3)

 

Ας ήτανε να γεννηθώ ξανά

μέσα στις αναμνήσεις των βροχών

καμπύλος και βραχύτερος   από το φως

θα σου έκραζα με τη φωνή μου πάνοπλη   αντίμαχε ήλιε

με τα ζεστά μου χέρια θα σου ετοίμαζα

ένα άσμα και μια σάλπιγγα   για τα φλογάτα σου άλογα (4)

 

Ένας στρογγύλος ουρανός

τόσο πολύτιμος κι ανένδοτος

μια νέα ζύμη ερωτική

δάση της άνοιξης

όταν ο νους μεταμορφώνεται σε χώρα απέραντη

όπου αρμενίζουνε δένδρα πουλιά και σώματα  (5)

 

(τα πρώτα πέντε αποσπάσματα από την ενότητα ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ 1952 στη    συλλογή του Τάκη Σινόπουλου Η ΝΥΧΤΑ και Η ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ  1959 Ακολουθούν κι άλλα αποσπάσματα απ’ αυτή την ενότητα καθώς και από την ενότητα ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ 1957)

 

 

Ο ΝΕΟΣ ΜΟΥ ΟΦΘΑΛΜΟΣ ΔΙΑΥΓΗΣ ΚΑΙ ΠΑΜΦΩΤΟΣ ΜΕΣ ΣΤΟΥΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΣ ΛΟΦΟΥΣ 

(… που βρέχονται από τη σιωπή…)

τόξα ζωής

μια νέα θρησκεία χλοερής δύναμης

η γη που αναμιμνήσκεται τη θάλασσα

κι εσύ μη λησμονάς το σώμα σου

ένας θεός μετατοπίζοντας το απέραντο με την ανάσα του

πυρακτωμένο μεσημέρι.   (6)

 

(7)

Ακόμα κράτησε αυτήντην ανάσα της θυμωμένης υγείας

πατέρας άνεμος μέσα στο νου

κοίτα ξανά τον εύκρατο έρωτα και τίναξε

μεμιάς τον τρομερό τροχό του γέλιου σου

για να κεντρίσεις το ερεθισμένο διάστημα

για ν’ αντηχήσει η φύση

με τα ορυκτά και τα μέταλλα.

 

-         8 –

Απαράμιλλη χώρα στεγνή από σύλληψη

μα νέοι χυμοί στα μέλη

όπου το φως στους ώμους του σηκώνει τη σιωπή

το σώμα διώχνει το νερό

και συλλογίζεται μια ωραία κατηφοριά

 

 (9)

Ψηλά είναι ο νους

ήλιος απέραντος   ήλιος ακέριος

τρίβει τα μεγάλα του γόνατα

ήλιος μ’ εκατομμύρια βλέφαρα

υγεία πικρή πανύψηλη

κύματα κύματα κοκκινομάλλινα

η γη πολυάνεμη

 

-10-

Τα ζοφερά βιβλία όπου αρμενίζει η βλάστηση των μαύρων αισθημάτων

δάση στοχαστικής πυκνότητας ολάκερα βουνά

ω σκόνη κι έρημος του νου.

 

Έλα το δίκαιο δόντι το αυστηρό μαχαίρι

υγεία τσουχτερή τρομαχτικά τοπία γέννας.

 

Και τότε να ποίηση θερμή πατρίδα αφανισμένη

[αποσπάσματα από την ενότητα ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ 1952 στη συλλογή του Τάκη Σινόπουλου Η ΝΥΧΤΑ και η ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ 1959]

 

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ Μ’ ΑΣΠΡΑ ΓΕΡΙΚΑ ΜΑΛΛΙΑ

(… και πίσω απ’ το κορμί της να σκοτεινιάζει ένα ποτάμι ποιήματα… - ΠΟΤΑΜΙ)

Ο ΗΛΙΟΣ

Ο ήλιος είναι σήμερα ένα σφιχτό πουλί

που περιέχει   τη γέννησή μου

 

ΑΙΩΝΙΑ ΣΚΕΨΗ

Η γη κοιμάται ακόμα σκοτεινή

στα δένδρα που ανασαίνουν

οι μέρες αφυπνίζονται

η πρώτη που αναθρώσκει είναι η γυμνή

γυναίκα η πρώτη μάχη με το ασύγκριτο

και τούτη η σκέψη

να υψώνει τη φωτιά της ως τον ουρανό.

 

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΜΕΡΑ

Μέρα που το κακό μου χέρι καίγεται

και το ξερό χαμόγελο

το τρώει ο αέρας.

 

Πίσω απ’ την πέτρα το νερό

μια θύμηση κρυστάλλινη.

 

ΠΕΡΙ ΧΡΟΝΟΥ

Ένα ακαθόριστο ταξίδι στην ανάμνηση

η αποκεφαλισμένη μέρα

μια χώρα μακρινή

τα μάτια που μιλούν

και στου κορμιού τις αίθουσες

ο ατέλειωτος καιρός

συνωστισμένος χρόνος.

 

ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Ένα πουλί χωρίς φτερά

είναι η περίσκεψη

ήλιος που τραυματίζεται

σ’ άλλα τοπία

η αγάπη φεύγει απ’ την καρδιά

πιο ελαφρή

απ’ τη σκιά της

 

ΕΝΑ ΠΡΩΙ

Σπαταλημένο φως τα χτίρια η σκόνη ο άνεμος

πρωί λεηλατημένο από χιλιάδες πρόσωπα

ένα πρωί που πέρασα τα σύννεφα

και γνώρισα το θάνατο

μια μάταιη πράξη που δεν ήταν θάνατος.

 

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

Φωνές στο σώμα αντίλαλος στο νου

πάνω στη γη περνάει ο χρόνος

τα μάτια υπερασπίζονται τη δόξα τους

η μνήμη το βυθό της!..

 

ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ

Αυτός που γεύτηκε

μες στον καπνό της μέρας στάχτη και χολή

αυτός που βάδισε

ανύποπτος πάνω στον ίσκιο του θανάτου του

κοιμούνται μες στα μάτια μου

το μεσημέρι τρέμει

απ’ το πελώριο φως του σώματος

απ’ τις εκρήξεις    των δένδρων.

 

ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ

Με μια βουή οι μεγάλες μέρες πέρασαν

μα λάμπει ακόμα ο θάνατος

πληθαίνει το αίμα.

 

Ο Θεός απέραντος   όσο και το μηδέν!..

 

ΓΕΝΝΗΣΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Είναι λάθος η μνήμη

ο ίσκιος στο σώμα

μισοϊδωμένος απρόσιτος

 

γεννώντας ένα θάνατο

μέσα στο φωτεινό μου θάνατο.

 

ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΩΠΟΥ

Τ’ άσπρο μου χέρι και το μαύρο χέρι μου

το ’φαγαν τα πουλιά

το πρόσωπό μου ακίνητο

μέσα στο πρόσωπό μου

 

ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝ

Όνειρο διπλωμένο στ’ όνειρο

η μέρα στάχτη η νύχτα τίποτα

η πέτρα που σκοντάφτεις και ξυπνάς

σιγά - σιγά τα βήματα σε πάνε ως τα βουνά

φεγγάρι ασύγκριτο περνώντας των δασών τα αινίγματα

τις αίθουσες των δένδρων.

 

Ναι μοναξιά

κι ένα κορμί    γεμάτο με ησυχία και μηδέν.

[ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ 1957 επιλογές  από τη συλλογή του Τάκη Σινόπουλου Η ΝΥΧΤΑ και η ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ 1959]

 

[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Τάκη Σινόπουλου, που από τη φύση του φτιαγμένος να παραξενεύεται, μοιράζεται στα δύο: από τη μια λέει να πάει εκεί κοντά στον ΚΑΙΟΜΕΝΟ που μπήκε στη φωτιά καταμόναχος και αναλίσκεται περήφανος, και από την άλλη διστάζει να πάει κοντά να τον αγγίξει με το χέρι του. Διότι στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε. Ο Ποιητής μοιράζεται στα δύο]

Δευτέρα, 3 Οκτωβρίου 2022