ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΕΝΑ ΟΡΑΜΑ

 (… ο συνηθισμένος είναι να ανοίξεις τα μάτια αφού τα καθαρίσεις από το χώμα… ):

Μπροστά σου αναδύεται:

δένδρο   ποτάμι   - άλογο βόσκει στη βροχή –

 

Αυρά όμως τα βλέπουν κάθε μέρα όλοι   και δε μεταμορφώνονται.

Έχουν ακόμα την αφέλεια να πιστεύουν

ότι βλέπουν εμένα ή τον εαυτό τους,

ενώ όλα είναι συμπυκνωμένος αέρας

που με το πρώτο φύσημα διαλύεται σαν καπνός.

 

Ο καθένας βέβαια έχει τον τρόπο του

να ζήσει το όραμα ή να το αποφύγει.

Όλοι όμως ατενίζουμε χαρούμενοι

το αποξηραμένο φεγγάρι να ανεβαίνει

μανιτάρι ατομικής βόμβας και πάμε για ύπνο.

(ΕΔΩ ΚΑΤΩ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΑΛΑΣΜΟΣ , από τη  συλλογή του Γιάννη Κοντού ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980. Πρώτη ενότητα συλλογής ΑΠΟΞΗΡΑΝΤΙΚΑ ΕΡΓΑ.  

Κι άλλα ποιήματα απ’ αυτή τη συλλογή με αντιγραφή και επικόλληση από το συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Κοντός ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, 1970 – 2010, εκδόσεις ΤΟΠΟΣ 2013)

 

 

ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΠΛΙΝΘΟΥ *

(από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού  ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980)

Έχω φύγει. Τα μαλλιά μου έχουν γίνει αεράκι.

Δεν αφήνω πια σημάδια, ούτε ίσκιους.

Αυτές οι ηλεκτρονικές μέρες, δε με αφορούν πια.

Δε με ζεσταίνουν. Σας τραγουδάω με σφιγμένα δόντια:

 

Ένα πουλί λαλεί   ένα σκυλί λαλεί 

και το φεγγάρι, χαλίκι   στο στόμα του σκοτωμένου.

 

Γεμάτος σκέψεις – ψείρες φεύγω.

Πετάω τα λόγια μου στο δρόμο

και το κατά κεφαλήν εισόδημα των ποιητών ανεβαίνει.

Φτάνει στον υψηλότερο δείκτη αποδόσεως – στο θάνατο!..

Τα στόματα μένουν ανοιχτά

Πέφτουν στάχτες   αποκαΐδια   βρισιές

 

Πριν απ’ όλα αυτά ο ώμος σου

τινάζει μετάξι στο στόμα μου

και σωπαίνω και κοιμάμαι.

Τότε το κορμί τελειώνει και κυλά

οδοντόπαστα στο νεροχύτη

*ΤΕΧΝΙΚΗ ΠΛΙΝΘΟΥ: άσκηση των αναχωρητών στον 2^ο αιώνα μ.Χ. στην Αίγυπτο: «Έπαιρναν μια πλίνθο, ανέβαιναν πάνω της και προσεύχονταν εκεί χωρίς διακοπή, ώσπου να τη λιώσουν ο ιδρώτας και τα δάκρυα»

 

ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΣΜΟΣ

Σε μια πόλη χωρίς φρούτα,

μ’ ένα σώμα στραγγισμένο και ξερό.

Χαμηλοτάβανος ουρανός με πήλινα πουλιά

και δυο δάχτυλα λάσπη. Μέχρι να καταλάβεις

πού είσαι νυχτώνει. Περνάς μέσα

από φύλλα -  ξυράφια.

Ένα δάσος ξετυλίγεται πίσω.

Γυναίκα πλάι σου μασάει παυσίπονα.

Το αυτοκίνητο ακουμπάει στη θάλασσα.

 

Πιο κει γλώσσα επίσημη και σάπια.

[από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού  ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980 – πρώτη ενότητα ΑΠΟΞΗΡΑΝΤΙΚΑ ΕΡΓΑ  – Συγκεντρωτικό τόμος: Γιάννης Κοντός ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1970 – 2010, εκδόσεις ΤΟΠΟΣ 2013]

 

Ο ΑΝΘΡΑΚΩΡΥΧΟΣ

(από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980)

Το τοπίο ξεκολλάει από πάνω μου   ματωμένος επίδεσμος.

Έχω ξεθάψει πολλά πρόσωπα.

Τα μόνα που θυμάμαι:

λίγους θορύβους   τα άσπρο να χάνεται στο στόμα σου

τη θάλασσα να γέρνει

τις πολυκατοικίες να κυματίζουν.

 

Όλα γυρίζουν τόσο γρήγορα:

πολιτικές   ποτάμια   πανικός

Όλα πολτός   - και μιλάμε για μόνιμη κατοικία –

 

Πώς πετάνε τα ορυκτά μου λόγια

Πόσο μεγαλώνουν τα νύχια μου

μέσα στο χώμα σκάβοντας.

 

Η ΑΟΡΙΣΤΗ ΖΩΗ   (στη Μαρία Λαϊνά)

Ο θάνατος με ιχνογραφεί

Ακούω το μολύβι πάνω στο χαρτί.

 

Η φωνή μου μια γραμμή σπασμένη

-τιμάριθμος των συναισθημάτων –

 

Σπασμένες μέρες χωρίς συνέχεια

Άλλα μου λέγανε και κάνει μια ζέστη

που εξατμίζονται όλα:

σχήματα,   πράξεις   ποιήματα

[από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού  ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980]

 

ΠΡΟΣΕΧΩΣ

(από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού ΣΤΗ ΔΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ  1980)

Η μνήμη χάνεται στα χαλάσματα.

Το νήμα κόβεται. Σχίζεται η οθόνη.

Νερά περνάνε. Άνθρωποι πνίγονται.

Μένουν με τα μαλλιά – ρίζες στο χώμα.

Ανάβω τσιγάρα – κόκκινες γραμμές  στα σκοτάδια.

Μπαίνουν μέσα άλλες εποχές – άλλες στάχτες.

 

Δεν θα ξαναδώ τα πράγματα που βλέπω.

Ξεχάστηκα στη ζωή φορώντας ρούχα   του χίλια εννιακόσια εξήντα.

Τα φόρεσα ανάποδα   και το θερμόμετρο της ηλικίας μου ανεβαίνει.

Το μυαλό μου κι αυτά που λένε οι άλλοι   σχηματίζουν οξεία γωνία.

Όλα μαζεύονται στην άκρη φοβισμένα.

Το φεγγάρι είναι στη θέση του   και δεν φεύγει κανένας!..

 

Τα επιρρήματα πέφτουν βροχή στα μάτια μου

-χορτάριασαν και δεν μπορώ να τα κλείσω.

 

Η ΧΑΜΗΛΗ ΒΛΑΣΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

Οι κυματισμοί μέσα μου    φέρνουν ηλεκτρισμό,

αλάτι,  χώματα,  στην άλλη ζωή μου.

Φωτά το σκοτάδι γύρω.

Τίποτα δεν πετάει. Όλα έρπουν.

Χαμηλή βλάστηση – σιγανές ομιλίες.

Τυλιγμένη στις φλέβες σου κοιμάσαι.

Πιάνομαι από λέξεις ελληνικές

και βαδίζω μέσα στο χαλασμό.

Χρονολογίες η μια πάνω στην άλλη

δυσδιάκριτες, φαγωμένες από τις ιδεολογίες

και τη μοναξιά του ανθρώπινου είδους.

Κάνω κολάζ προσώπων   περασμένων – επερχόμενων.

Ο χρόνος σε κουνάει λίγο  και πας, χάνεσαι.

 

Αύριο ξημερώνει μια νέα νύχτα   με αμφίβια ζώα!..

[από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού  ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980]

 

ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ

(από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού  ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980)

Πίσω από καθημερινά πράγματα   υπάρχει ένα καθημερινό όνειρο:

να πάρεις το λεωφορείο, να πιεις καφέ,

να αποστρέψεις τα μάτια από ψεύτικους   ουρανού,  πολιτικές εξουσίες.

 

Εξουσίες – ξυράφια.

 

Η λέξη στο μαχαίρι.

 

Τα μυστικά στους δρόμους.

 

Γυρνάς τη τσέπη σου ανάποδα

και έρχεσαι το βράδυ καυτή πίσσα.

Βρίσκεσαι σπίτι. Προσπαθείς να στηρίξεις

το ταβάνι με τους καπνούς του τσιγάρου

και την έρμη την ποίηση!..

 

ΠΕΡΣΙΚΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Πνίγομαι στον ύπνο.

Χθεσινά κύματα με πετάνε στα βράχια.

Γίνομαι κομμάτια.

 

Στον ίδιο ύπνο συναρμολογούμαι

και τρέχω κάτω στη θάλασσα.

Βγαίνω σε μια χώρα ήσυχη,   τυλιγμένη στο μπαμπάκι.

Κανείς δε μιλάει, μόνο τα δένδρα μεγαλώνουν.

-Πιάνω τα στήθη σου κι όλα τα μήλα πέφτουν –

Κοιτάς, μυρίζεις, είσαι στον τόπο σου.

Εδώ και τα φυτά είναι σαρκοβόρα.

 

(Το φως βγάζει αγκάθια και όλα

θα περάσουν από τα μάτια σου.

Θα τρελαθείς στους αντικατοπτρισμούς)

[από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού  ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980]

 

ΜΙΑ ΠΑΓΩΝΙΑ ΕΡΧΕΤΑΙ

(από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού  ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980)

Η μουσική σταμάτησε.

Το μάτι είδε την πραγματικότητα κι έγινε περισσότερο γυάλινο

-υπάρχουν περιθώρια τρόμου –

 

Εντάξει το κορμί. Περνάμε μια χαρά.

Το τρώμε, μας τρώει και λιγοστεύει η ζωή.

Ή αλλιώς το πολύ σκοτάδι φέρνει το φως.

 

Ξερός αέρας κάνει μεγάλες καταστροφές   στη φαντασία μου!..

Ξηρός οίνος φέρνει   πίσω τα ποτάμια.

Η μνήμη μένει   στην άμμο κάτω από πέτρες!..

 

Το παρόν εξαερούται

 

Ο κόσμος υγροποιείται.

 

Το ποίημα είναι η μόνη πραγματικότητα

 

και οι λύκοι τρέχουν στους δρόμους για κρέας.

 

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Τα σκοτάδια κρέμονται από τον ουρανό.

Οι άνθρωποι πέφτουν από τη γη στον ουρανό

Δε γίνονται βέβαια άγγελοι   αλλά νερό,

το πίνουμε και τους θυμόμαστε!,,

 

«Μυρμήγκια μπαίνουν στ’ αυτιά της.

Η γλώσσα παγωμένη, έξω από το στόμα.

Η τελευταία αναπνοή ένα κομμάτι σίδερο.

Το σώμα πεταμένο στο δρόμο.

Περνάνε διάφοροι άνθρωποι με αδιάβροχα,

χωρίς αδιάβροχα. Γύρω χτίρια.

Γύρω η πόλη. Στη μέση το πτώμα».

 

Τα βλέπω όλα αυτά και άλλα.

Μια από το βάθος του πηγαδιού – μια από ψηλα!,,

[από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού  ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980. Δεύτερη ενότητα: ΤΟ ΡΗΓΜΑ]

 

ΠΡΟΣΩΠΑ

(από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού  ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980)

Συσπάσεις μυών.  Χαμόγελα συναλλαγών.

 

Βεντάλια γίνονται οι μορφές που έζησες

Την κλείνεις και μένει ένα περίγραμμα – το δικό σου.

Μιλάς αιχμηρά, μιλάς στρογγυλά,  μιλάς επίπεδα.

Μιλάς στα χαμένα.

Δεν μπορείς να μιλήσεις καμιά γλώσσα.

Δαγκώνεις τις λέξεις.

Γίνεται το στόμα σου φαρμακείο.

Τότε στα μουγκά βλέπεις τα κέρδη των επιχειρήσεων να αυξάνονται

με τον εργάτη να βιδώνει βίδες.

Το Σάββατο πάνε εκδρομή την ιδεολογία τους

-και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

 

Όλοι ξέρουν σε τι κατεστραμμένες πόλεις  συναντιόμαστε,

χειμώνα καιρό με τσιγάρα, νερό

κι ένα ψόφιο σκυλί έξω από το ποίημα!..

 

-Χρειάζονται απαλές κινήσεις

όταν αποφασίσεις να ξεχωρίσεις   τη ζωή σου από τους άλλους -

 

ΥΓΡΑ ΚΑΥΣΙΜΑ

Κινήσεις ίδιες.  Ούτε εκατοστό δεν πέφτουν έξω.

Τα πιστόνια δουλεύουν κανονικά.

Τα μηδενικά βγάζουν μηδενικά.

Βουβή ομιλία των κόμικς.

 

Όλα είναι πολύ μακρινά.

Μόνο οι κλωστές  της αναπνοής σου   με κρατούν στη ζωή.

 

Υπάρχει – υπήρχε μια θάλασσα.

Κατολισθήσεις.

Αλλεπάλληλες κατολισθήσεις και μετά

ένα παλιρροιακού κύμα πετρελαίου.

 

-Ό,τι μου λες  είναι λέξεις δασύτονες.

Λέξεις κυρτές, που μου τραβάνε έξω

το λυρισμό και τα εντόσθια!..

[από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού  ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980. Δεύτερη ενότητα: ΤΟ ΡΗΓΜΑ]

 

ΕΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ…

(… μεγάλα κενά χρόνου περιστρέφουν ένα τυχαίο γεγονός…)

Ο εγκέφαλος έρημος με πατήματα ανθρώπων και πουλιών.   Δέρμα φιδιού οι μέρες στο οινόπνευμα.   Δεν πάει άλλο με το μεγάλο ηλίθιο ουρανό.   Ένα μέρος ήσυχο θέλω, μια κρύπτη να βάλω τα κουρασμένα μου κόκαλα – να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα -  χωρίς πολλές κουβέντες!..  Με μια κίνηση να κόψω τις γλώσσες των διακοσμητών και το κυανό να γίνει ασβέστης!..   [στίχοι από τη συλλογή του Γιάννη Κοντού ΣΤΗ ΔΙΑΛΕΚΤΟ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ 1980 – Δεύτερη ενότητα ΤΟ ΡΗΓΜΑ – Συγκεντρωτικός τόμος: Γιάννης Κοντός ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1970 – 2010, εκδόσεις ΤΟΠΟΣ 2013]

Παρασκευή, 29 Ιουλίου 2022