ΟΙ ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ

 

(… πέρασαν τόσα και τόσα για να βρει τον τρόπο του ο καθένας…)

Τώρα που γίναμε πλούσιοι: - ή «βρήκαμε τον τρόπο μας», που λένε –

(Πέρασαν τόσα και τόσα για να βρει τον τρόπο του ο καθένας)

Τώρα στο πόδι μας θα βρείτε πάντα κάποιον άλλον·

Βέβαια τον πληρώνουμε αδρά, τον συντηρούμε, τον προσέχουμε.

Κι αυτές οι εγχειρίσεις  κοστίζουνε πολύ, θέλουνε χρόνο

Πώς να φορμάρεις ένα τυχόν ξένο πρόσωπο σαν το δικό σου

Να πάρεις δασκάλους, να διδάξεις την κάθε σου κίνηση, κάθε λυγμό.

Μα οι κατάλληλοι άνθρωποι πάντοτε βρίσκονται δεν έχουν τίποτα να χάσουν

Αυτούς θα δείτε τώρα στα κέντρα, στις συναναστροφές, να υπογράφουν γραμμάτια

Να υποφέρουν, να χαίρονται, να σας εξαπατούν τέλος πάντων.

Εμείς οι ίδιοι – πρόσεξε αυτό το: εμείς οι ίδιοι – λέμε να μαζευόμαστε καμιά φορά

Ορίσαμε μια – το πολύ – στα δέκα χρόνια να λέμε τα παλιά.

Οριστικά εμείς οι ίδιοι, πήραμε όρκο μη γίνει ζαβολιά.

Όρκο βαρύ. (Τι θες, τι τα ρωτάς. Υπάρχει πια εμπιστοσύνη;)

 

[ΟΙ ΣΩΣΙΕΣ  από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3 1962   και ΣΥΝΕΧΕΙΑ με:

 Ο ΝΕΚΡΟΣ (που ωστόσο δεν πέθανε την ορισμένη ώρα),

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ… (οι μεγάλες αποφάσεις, τα ιδεώδη, τελοσπάντων, για την αναπροσαρμογή)

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ (θα ’χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίσουν)

Η ΑΠΟΦΑΣΗ (τώρα που βρήκαμε τον τρόπο μας, που λένε… είστε υπέρ ή κατά; Σκεφτείτε το καλά. Θα περιμένω

ΣΤ’ ΑΣΤΕΙΑ ΠΑΙΖΑΜΕ (… δώστε μας πίσω τα χρόνια μας… Στα ψέματα παίζαμε) και

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΓΙΝΕ (τίποτα, τίποτα πια…)

Συγκεντρωτική έκδοση: Μανόλη Αναγνωστάκη ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ  Εποχές – Εποχές 2, Παρενθέσεις, Εποχές 3, Η Συνέχεια – Η Συνέχεια 2 – Η Συνέχεια 3, Ο Στόχος 1941-1971, εκδόσεις Πλειάς]

 

Ο ΝΕΚΡΟΣ

(από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3 1962)

Ήρθαν τα πρώτα τηλεγραφήματα

Σταμάτησαν τα πιεστήρια και περίμεναν

Έγιναν οι παραγγελίες στις αρμόδιες αρχές.

 

Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.

 

Όλοι φόρεσαν τις μαύρες γραβάτες

Δοκίμασαν στον καθρέφτη τις συντριμμένες πόζες

Ακούστηκαν οι πρώτοι λυγμοί τα θλιβερά εγκώμια.

 

Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.

 

Στο τέλος οι ώρες γινήκαν μέρες

Εκείνες οι φρικτές μέρες της αναμονής

Οι φίλοι άρχισαν να διαμαρτύρονται

Έκλεισαν τα γραφεία τους σταμάτησαν τις πληρωμές

Γυρνούσαν τα παιδιά τους αδέσποτα στους δρόμους.

Έβλεπαν τα λουλούδια  να μαραίνονται.

 

Μα ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα.

 

(Τόσα και τόσα πράγματα που δεν προβλέπονται

Τόσες συνέπειες ανυπολόγιστες, τόσες θυσίες,

Σε ποιους υπεύθυνους να διαμαρτυρηθείς, πού να φωνάξεις;)

 

Και ο νεκρός δεν πέθανε τον ορισμένη ώρα.

 

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ…. (Στον Κλείτο)

Τη νύχτα έρχονται οι μεγάλες αποφάσεις

Τη νύχτα πλάι στην αγαπημένη

Στους γλυκούς όρκους πριν από τη συνουσία.

Τη νύχτα οδηγούν τα λεωφορεία στην αποθήκη

Όταν αρχίζουν να δουλεύουν τα πιεστήρια

Και σβήνουνε τα νυσταγμένα φώτα ένα - ένα

Τη νύχτα έρχονται οι μεγάλες αποφάσεις

Των μυστικών, τα σχέδια, επαναστάσεων,

Η λειτουργία του καζίνου, εκείνο

Το τελευταίο γράμμα, απ’ το κελί σου,

Τα ιδεώδη, τελοσπάντων, για την αναπροσαρμογή.

 

Τη νύχτα εκείνη αρνήθηκα ν' ακολουθήσω πια

Αρνήθηκα τη μοναξιά των λέξεων,

Των εσκεμμένων συνειρμών, τη λογική του Ονείρου.

Τη νύχτα εκείνη κάηκε το διανυκτερεύον φαρμακείο

Αποκοιμήθηκε βαθιά ο σκοπός στρατιώτης

Βρέθηκε μες στο δρόμο νεκρός ο φτωχός νυχτοφύλακας.

 

Άτιμοι! Εσείς δολοφονήσατε τον τελευταίο νυχτοφύλακα!

[από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962]

 

ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

(από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962]

Θα μείνω κι εγώ μαζί σας μες στη βάρκα

ύστερα απ’ το φρικτό ναυάγιο και το χαμό

Το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά

(Πού πήγαν οι άλλες βάρκες; Ποιοι γλιτώσαν;)

Εμείς θα βρούμε κάποτε μια ξέρα

Ένα νησί ερημικό όπως στα βιβλία

Εκεί θα κτίσουμε τα σπίτια μας

Γύρω - γύρω απ’ τη μεγάλη πλατεία

Και στη μέση μια εκκλησιά

Θα κρεμάσουμε μέσα τη φωτογραφία

Του καπετάνιου μας που χάθηκε –ψηλα – ψηλα -

Λίγο πιο χαμηλά του δεύτερου, πιο χαμηλά του τρίτου

Θ’ αλλάξουμε τις γυναίκες μας και θα κάνουμε πολλά παιδιά

Κι ύστερα θα καλαφατίσουμε ένα μεγάλο καράβι

Καινούργιο, ολοκαίνουργιο και τα το ρίξουμε στη θάλασσα…

 

Θα ’χουμε γεράσει μα θα μας γνωρίσουνε.

 

Μόνο τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε με μας

 

Η ΑΠΟΦΑΣΗ

Είστε υπέρ ή κατά;

Έστω απαντήστε μ’ ένα ΝΑΙ ή μ’ ένα ΟΧΙ.

Το έχετε το πρόβλημα σκεφτεί

Πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε

Τα πάντα βασανίζουν στη ζωή

Παιδιά γυναίκες έντομα

Βλαβερά φυτά χαμένες ώρες

Δύσκολα πάθη χαλασμένα δόντια

Μέτρια φιλμ. Κι αυτό σας βασάνισε ασφαλώς.

Μιλάτε υπεύθυνα λοιπόν. Έστω με ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

Σ’ εσάς ανήκει η απόφαση.

Δε σας ζητούμε ασφαλώς να πάψετε

Τις ασχολίες σας να διακόψετε τη ζωή σας

Τις προσφιλείς εφημερίδες σας τις συζητήσεις

Στο κουρείο τις Κυριακές σας στα γήπεδα.

Μια λέξη μόνο. Εμπρός λοιπόν:

Είστε Υπέρ ή Κατά;

Σκεφτείτε το καλά. Θα περιμένω

[από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962]

 

ΣΤ’ ΑΣΤΕΙΑ ΠΑΙΖΑΜΕ…

(από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962)

Στ’ αστεία παίζαμε!

 

Δεν χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας

Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σας δώσαμε και τις γυναίκες μας

Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε

Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.

Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά από το φως της ημέρας

Μήπως πέρασαν χρόνια; σάπισαν τα φύλλα του ημεροδείκτη

Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε - χάναμε ολοένα

Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιος θα μας δεχτεί;

 

Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας

Κλέφτες!

Στα ψέματα παίζαμε!

 

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΓΙΝΕ…

Έσπασες του παιδιού τον κουμπαρά

Χύθηκαν κάτω τα νομίσματα

Παλιές δεκάρες τρυπημένες στη μέση

Και μεγάλα στιλπνά κέρματα.

Όχι, τίποτα δεν μπορείς πια ν’ αγοράσεις

Και το παιδί να κλαίει

Κι εσύ τίποτα δεν μπορείς πια ν’ αγοράσεις

Και το παιδί να κλαίει και να ζητά

 

Τίποτα - τίποτα πια.

[από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962]

 

… ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ από συλλογές ΜΑΝΟΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ…

(…παρενθέσεις και στόχοι για τη συνέχεια της αγάπης…)

…το φόβο που μας ενώνει με τους άλλους, ΕΠΙΛΟΓΟΣ για τη σιωπή, αυτό το δισταγμό ζωής, που δεν μας αφήνει να παραδεχθούμε την ήττα. Πόσα κρυμμένα τιμαλφή όμως μπορούμε να σώσουμε, πόσες φωλιές νερού να συντηρήσουμε μέσα στις φλόγες; Όρθιοι και μόνοι σαν και πρώτα θα περιμένουμε… Και ποιος να μας προσέξει, ποιος να μας λησμονήσει στη θέση που καθόμαστε; Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. Το θέμα είναι τώρα τι λες!.. Και όχι αυταπάτες προπαντός… Το πολύ-πολύ, να τους εκλάβεις [τους στίχους μιας ζωής] σα δυο θαμπούς προβολείς μες την ομίχλη, σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μοναδική λέξη: ΖΩ. «Γιατί» όπως πολύ σωστά είπε κάποτε ο φίλος μου ο Τίτος, «κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες, κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα» Έστω. Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς…]

Δευτέρα, 13 Ιουνίου 2022