ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΦΥΣΑ ΚΑΙ ΣΒΗΝΕΙ

 

Είμαι καλά.    Σε χαμένη αποστολή.

Συνεχίζω να στέλνω αυτά τα λακωνικά καρτ ποστάλ.

Τα τοπία, οπωσδήποτε, τα ’χετε κάπου ξαναδεί.

Σ’ άλλη διάταξη. Δεν επισημαίνουν τη θέση μου.

Δε σημαίνουν τίποτα.

Όλο και πιο αφηρημένα.

Μέχρι να διακοπεί κι αυτή η ύποπτη, υποτυπώδης επικοινωνία.

 

Όμως, σπρώχνω ακόμα να σωθώ καθώς

Ανάμεσα τοπίο και υστερόγραφο

Ο αληθινός καιρός φυσά   Και σβήνει!..

[από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ 1980 κι άλλα ποιήματα απ’ αυτή τη συλλογή όπως ανθολογήθηκαν  στο μικρό ανθολόγιο της ποιήτριας ΤΙΜΑΛΦΗ, εκδόσεις Ροές 2007]

 

ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!.. ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΙΚΗ ΔΟΚΙΜΗ…

(2^ο και 4^ο σημείωμα από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ 1980)

… Αποστηθίζει τα λόγια του.

Κάνει θόρυβο. Κάνει πως κάτι κάνει.

Νανουρίζεται. Νάνι – νάνι.

(Θα πεθάνει. Τη νύχτα στον ύπνο του .

Το πρωί πάλι βήχοντας, θ’ ανοίξει τα μάτια

Σε άλλη ζωή. Σε άλλη, παράλληλη ζωή)

 

Είναι κάτι

Που μόλις κοιμηθώ ξυπνά.

Σηκώνεται, πάει στο μπάνιο, πέφτει απ’ το παράθυρο,

Πληγώνεται στην άσφαλτο, ξανασηκώνεται,

Βιάζεται να προλάβει, παίρνει τον υπόγειο.

Χρόνια, τυφλά, παλινδρομεί

Σε μάταιη διαδρομή

Υπονομεύοντας ανεπανόρθωτα την πόλη.

Πάει άτα. Πάει στο σχολείο. Πάει στο γραφείο.

Πάει στο γιατρό. Πάει στο δικηγόρο.

Πάει στο διάβολο.

Γυρνάει.

Είναι κάτι που μόλις κοινηθεί,

Ξυπνώ.

 

Στο μεταξύ, αισθάνομαι πως έχω κάποια χρησιμότητα.

Καθώς και μια μελαγχολία αδιάβροχου

 

Θα βρέξει, πιθανόν για πάντα.

Σαλεύει η πόλη κάτω απ’ τα κουρέλια.

Θα ψηλώσουν οι τοίχοι, θα πρασινίσουν

Τα νομίσματα. Θα βρέξει.

 

(Ένοχος

Σύρριζα στην Ιστορία

Ο ελάχιστος περιπατητής περπατώ

Προοπτικά,

Και μειώνομαι)

 

ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΑΝ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΕΚΛΑ. ΓΡΑΦΩ ΣΑΝ ΜΟΛΥΒΙ…

(6^ο , 7^ο και 9^ο σημείωμα από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ 1980)

(Φυσικά ζω κάπου. Κατά μήκος: Έντρομο κι ακίνητο, κρεμασμένο απ’ την ουρά. Στο γενεαλογικό μου δένδρο)

 

Φθαρμένη μέρα, τρύπια με βροχή.

Τυφλά ντουλάπια   Ασώματα ρούχα.

Δεν πάνε πουθενά τα πόδια της καρέκλας, τα πόδια    Του τραπεζιού.

Κι η πόρτα με το τρίξιμο    Ανοίγει προς τα μέσα.

Να εννοώ το μάταιο και να μη φεύγω.

Εξάλλου, τίποτα δε φεύγει.

Μόνο, δήθεν, έξω από το μάτι μου η πόλη αλλάζει

Εποχές, διαστάσεις, μήκος κύματος.

 

Κάθομαι άνεργα.   Με όλα τα δάχτυλα αναμμένα.

 

Ο λυγμός στην αποχέτευση

Ο σφυγμός μου στον τοίχο.

Η πολυκατοικία μεγαλώνει γρήγορα

Ωρίμασαν οι καρποί της γνώσης.

 

Το μυαλό μου σφηνωμένο

Σα σκουλήκι στο σώμα

Το σώμα, σα σκουλήκι στο δωμάτιο.

 

Αφήνω τ’ αβγά μου   Να το ρημάξουν

 

Το κλειστό μου δωμάτιο. Έκπληξη: είμαι μέσα.

Ξημερώνει. Και ούτω καθεξής.

 

Είμαι, προφανώς, εργαλείο.

Κάτι θα πρέπει ν’ ανοίγω.

 

Ας δοκιμάσω πάλι. Με το κεφάλι.

Ή έστω, με το μηχανικό μου χέρι

Ή έστω, όπως τώρα,

με γοερές φωνές σε άλλη κλίμακα.

 

ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ

(10^ο , 11^ο και 14^ο  σημείωμα από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ 1980)

Ο ουρανός μια μέδουσα που σφύζει λάγνα.

 

Ο ουρανός, μια μέδουσα που σφύζει λάγνα.

Στο τσίγκινο σούρουπο, στο τσίγκινο τραπέζι,

Ο Διάβολος παίζει. Χωρίς συμπαίκτη.

Προβλέποντας τις κινήσεις μου

Μέχρι τρίτης γενιάς.

 

Είναι μια εποχή

Που φυσά

Και μετατοπίζεται

Προς τα πίσω

 

Συνωστίζομαι.

 

Το κεφάλι μου,

Μου κρύβει την πόλη.

 

 (Πρόσφυγας της Τετάρτης προς την Πέμπτη. Δεν θα μάθω ποτέ τίποτα. Κι όμως. Κάποιος, πιο τρομαγμένος, ξέρω, αδιάκοπα, κρύβει σημάδια και μισά μηνύματα. Ανέλπιδα. Καθώς τον πηγαίνουν για θάνατο. Ή για γέννηση)

Κάποτε νυχτώνει στ’ αλήθεια.

Απλώνει το μαύρο στις φλέβες. Τότε,

Για λίγο, από σφυγμό σε σφυγμό

Γράφονται και σβήνουν

Παλιοί στίχοι θαμποί

Χωρίς λόγο, χωρίς λόγια πια

Σα μουσική στον καθρέφτη, σαν τεθλιμμένοι συγγενείς

 

 

ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ ΠΑΡΑΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ

(… αυτό το λυσσασμένο ζώο με κυνηγά παντού…)

Περνά τους τοίχους.   Επιμηκύνεται,   Διπλώνει στις γωνίες.  Διχαλωτό,  Κυκλώνει το τετράγωνο.   Με απομονώνει.  Με ακινητοποιεί.  Καταβροχθίζει το συκώτι   Του γενναίου εχθρού μου.  Πηδάει στο κεφάλι μου.  Τραβάω τα σύρματα.  Ανατινάζεται.  Σκορπίζω πάλι  Τριμμένη σε ψίχουλα. ν’ αφήσω ίχνη  Γι’ αυτό το λυσσασμένο ζώο που με κυνηγά  Παντού  Που σέρνω πάνω μου απ’ τ’ άντερα  Μισοπνιγμένο.    Καλημέρα, είπε ο θυρωρός.  Χάλασε ο καιρός. Ίσως θα έπρεπε να πάρετε ομπρέλα.   Ευτυχώς, υπάρχουν οι άλλοι.  Δηλαδή,  Τα παράσιτα στη σκέψη, οι παρεμβολές   Στην επικοινωνία, το τρέξιμο, το σφύριγμα   Τα μεγάλα κενά  Να μην ακούγονται   Τα σήματα κινδύνου από τ’ αδιέξοδο   Στ’ αριστερό μισό του εγκεφάλου  Όταν με δεξιά κίνηση ευλογώ  Τις λέξεις και πληθύνονται (16 και 19 σημείωμα στις ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ της Παυλίνας Παμπούδη 1980 εδώ από τη το Μικρό Ανθολόγιο: ΠΑΤΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ ΤΙΜΑΛΦΗ, εκδόσεις Ροές 2007)

Σάββατο, 18 Δεκεμβρίου 2021