ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΟΝΕΙΡΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΠΛΗΞΗΣ ΤΥΦΛΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΚΟΚΚΟΥΣ ΤΡΕΛΑΣ

 

Ονειρεύομαι όνειρα· 

ολόκληρο το στόμα του κόσμου, ορθάνοιχτο   καταπίνει την ψυχή μου

σηκώνεται η γύρη των ονείρων μου  

κι αποτελειώνεται με βία   η ηδονή στο βυθό της κίνησης

Ξεκοιλιάζω πτώματα με ήλιο και κόλαση…

 

Εσκεμμένη ταπείνωση   τεντώνει το δέρμα μου ηδονικά.

Υποψιάζομαι τα πάντα

ακόμα και τ’ αφάνταστα    και τ’ αηδιαστικά.

Επιτέλους ο εξευτελισμός μου   θα πάρει άλλο νόημα.

 

Άδειο   Αθόρυβο   Ακίνητο

Ο χρόνος επιστρέφει λευκός

 

Ούτε λέξεις   Ούτε μουσική   Ούτε σχήμα

Γυμνό που αντέχει το γυμνό

 

Θαμπή πυκνή κι απρόβλεπτη   στο φύσημα

του νερού η απάντηση

[ΑΝΙΣΧΥΡΟ και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, δυο ποιήματα από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991 – κι άλλα ποιήματα απ’ αυτή τη συλλογή αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική έκδοση: ΜΑΡΙΑ ΛΑΪΝΑ ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ 1970-2012, εκδόσεις Πατάκη 2015]

 

 

ΕΙΚΟΝΑ

(από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991)

Ένα μαύρο τετράγωνο που κυλάει

διαβολικό   καθαρό   άναρχο

Οι παραισθήσεις κολλούν πάνω του ακάθεκτες·

ένας τρελός θάνατος σκύβει και τις σκουπίζει με το μαντίλι του

άγριο   άσπρο   προσεχτικό

Η νύχτα φοβάται

ανασαίνει το άλογο

με ήμερα μάτια.

Ο έρωτας λούζεται στο πηγάδι με το αίμα

στραγγίζει τα μαλλιά του στο μεθυσμένο μου στόμα.

 

ΟΝΕΙΡΟ

(Στον τοίχο ένα μικρό κόκκινο και φωτίζει)

Το σχήμα εξακολουθούσε ώστε ολόκληρο το τοπίο

έπεσε μέσα σ’ ένα σκούρο ανυποχώρητο μπλε.

Τα ρόδινα συμπιέστηκαν τώρα στα πλάγια.

Αλλού εγώ· αλλού ο τρόμος μου.

Το πρόσωπό μου ανεβαίνει φωτισμένο.   Αργά.

Χωρίς σύγκριση με τίποτα.

 

Κι αυτό υπάρχει

βυθισμένο σαν ύπνος καραβιού

μυρίζοντας μάτια κι ανάσα πνιγμένου

Ούτε πόνος   ούτε φύλλο

ταράζει   την όμορφη τάξη της σιωπής

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991]

 

ΠΡΟΘΥΡΑ

(από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991)

Κι αν πεθάνεις απόψε

σιωπηλά κωπηλατώντας το κορμί σου

στην  ανυπόστατη νύχτα;

Την ίδια ώρα: μια σειρά μικρές τριανταφυλλιές

γλιστρούν ανήσυχα   στις άσπρες σάλες του μυαλού σου.

Εξάλλου: χρώματα

ξεφλουδισμένα από μέσα   συμβολίζοντας τίποτα.

Όλο και πιο βαθύς ανατινάζεται

μέσα στη γοερή 

ανάπτυξη   του αδιάκοπου.

Θέλεις να θυμηθείς μια λέξη

θέλεις να θυμηθείς   να θυμηθείς.

 

Μπορεί ο θάνατος να είναι   ένα μήλο

ένα μικρό ανούσιο κλάμα

ένα παγόνι μέσα στο δωμάτιο.

Όμως όχι αυτός ο θάνατος   όχι αυτός.

 

Δεν κέρδισα τίποτα καθώς ερωτεύομαι

μια μουσική μόνο που   αμέσως μετά από σένα

έβγαινε απ’ το δωμάτιο.

Το φως δεν άναβε.

 

Το περίεργο είναι πως αυτό το σώμα

ξεκίνησε με μια απαράμιλλη  σιγουριά

και τώρα υποχωρεί συνεχώς σε μια εξαντλητική άγνοια.

 

Με τον ίδιο τρόπο στο βυθό ενός νερού

μπορεί να τύχει ένα άγνωστο σχήμα με ξεχασμένα μάτια.

 

Εδώ η ακινησία δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει

αλλά ενώ συμβαίνει το σώμα γοητεύεται.

 

ΧΙΑΣΤΙ

Τα μισά χρώματα ακριβώς μένοντας,

αναγκάστηκε να διαγράψει ένα σωρό εικόνες.

 

Άλλωστε αρκετό καιρό τώρα

απ’ το κορμί της πετάγονταν μεγάλα άδεια.

 

Χωρίς αμφιβολία τώρα· αυτό δεν γίνεται αλλάζοντας.

 [από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991]

 

ΜΟΝΟ ΤΟΥ

(από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991)

Μύριζε τη σιωπή όπως μια μαύρη πέτρα πέφτει

μες στα όνειρά μας.

Η ώρα κοιταζόταν στα μάτια της και ήταν πάντα απόγευμα.

Τίποτα δεν σήκωνε θόρυβο εκτός από μέσα και μετά.

Ώστε λοιπόν είχα κι εγώ μητέρα!

 

ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ

Γρηγορότερο από το φρέσκο φίλημα της ηδονής

το ενδεχόμενο ενός νεκρού.

Πιο κόκκινο και θαμπωμένο.

Μ’ έναν γλυκό μεθυσμένο ήχο

που όμως δεν γίνεται.

Πιο αλαζονικό κι απροστάτευτο.

Κόβοντας τη μέρα σ’ ένα έξαλλο διαρκώς

κι ένα γυμνό απαλό τίποτα.

 

Με κανέναν τρόπο αλλά μεθυσμένο

ταξιδεύει μέσα μας   το προηγούμενο.

Μόνο του   και σε απόσταση από τα άλλα.

Όταν το πιο βαθύ ηρεμεί ως επάνω

ένα οποιοδήποτε φεγγάρι   γεμίζει τον καρπό του.

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991]

 

ΕΤΣΙ

(από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991)

Ακριβώς μπροστά από μένα

σαν ένας κόκκος μετά

το φως με διασχίζει.

Έτσι θα μου συμβεί·

ολοένα μια είσοδος στον εαυτό μου!..

 

ΣΥΝΕΧΕΙΑ (πέντε ποιήματα)

1

Σκέφτηκα πως είχα πεθάνει

Δεν ήξερα πού θα πήγαινα

Αποφάσισα λοιπόν να περιμένω

να σηκώσουν πρώτα το σώμα

να μείνω μόνη μου

Δεν ήμουν πολύ ψηλά

μα κανείς δεν με πρόσεχε

Βάδιζαν ή έτρεχαν

κοιτάζοντας ίσια μπροστά τους

Αστεία υπόθεση

Μ’ εκπληκτική ταχύτητα μέσα στο χώρο

πολλαπλασιαζόμουν

Θυμάμαι πως έβλεπα γύρω μου τον ουρανό

να υψώνεται κι άλλο

Δεν πρόσεξα καμία ένταση

2

Στην κατάσταση αυτή

δεν έπιανα καθόλου χώρο στο κενό

Ένα του σημείο του απλώς

Αποφάσισα λοιπόν να φύγω

χωρίς να είμαι σε θέση να το περιγράψω.

Μπλέχθηκα αφύσικα στο χώρο

ενώ ο πόνος έλειπε

Έρχονταν όλα καταπάνω μου

κι ύστερα πίσω μου

Τέλος ατόνησαν όλα.

Μπορούσα οτιδήποτε

χωρίς να γίνομαι αντιληπτή

Τι ευκολία σκέφτηκα

τι άχρηστη.

3

Δεν πειράζει να πω πως έχω πεθάνει

το ξέρω γιατί στέκομαι δίπλα μου

κι έχω σιγά-σιγά ξεχαστεί

μέσα σε κάτι άλλο

διαρκώ

Η ομορφιά δεν με πονάει πια

έπαψα να ’μαι  οτιδήποτε

Συγκεκριμένα έπαψα να επιθυμώ

γιατί πιο πριν δεν ήμουνα παρά αυτό

που φοβόμουνα…

 

ΚΕΝΟ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ    ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΠΕΡΙΕΧΕΙ…

… Το δωμάτιο έμεινε μόνο του   Το εκεί επίσης έχει εξαφανιστεί   Γίνονται βέβαια πράγματα   τίποτα όμως δεν έρχεται   Ακουμπάω πάντα σε μια ελαφριά εντύπωση   χωρίς την έξαψη να πληγωθώ   Όταν φυσάει   κουνιέμαι δίχως θόρυβο   Και πέρασε καιρός   Το πρόσωπό μου ήσυχα δίπλα μου.   Δεν είχα προφτάσει   Βρισκόμουν στο φως   και μετατοπιζόμουν μαζί του   Ένα οποιοδήποτε φεγγάρι μπορούσε να μ’ ακουμπήσει   Ένιωθα πως αυτό θα περνούσε   πως τελικά   θα είχα έναν τόπο να μείνω   ένα οποιοδήποτε φεγγάρι [ΣΥΝΕΧΕΙΑ από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991– συγκεντρωτική έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ, εκδόσεις Πατάκη 2015]

Παρασκευή, 3 Δεκεμβρίου 2021