ΕΛΕΝΗ, Η ΩΡΑΙΑ, Η ΑΜΩΜΟΣ, Η ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕ ΤΟ ΓΑΛΗΝΙΟ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΜΠΑΛΑΙΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ…

 «Η Ελένη με τις πορφύρες και με τα βαρύτιμα – οι σάλπιγγες στεγνές διαφήμισαν τον τελευταίο θρίαμβο…» (ΕΛΕΝΗ 1)

 

«Ισκιερή πλαγιά λαβωμένου κοριτσιού

δάση της πλανεμένης

μα το κορμί της γόνιμο από πίκρα και προδοσία» (ΕΛΕΝΗ 3)

 

Αυτά έγραφε για την Ελένη ο Τάκης Σινόπουλος σε δύο από τα δέκα ποιήματα της ομότιτλης συλλογής του: ΕΛΕΝΗ 1957.

 

Σ’ ένα άλλο ποίημα της ίδιας συλλογής ακούμε την Ελένη  ν’ αναρωτιέται:   

«Πού πάω η αστόχαστη; Ποιο αμάρτημα σαλεύει μες στα καρπερά μου μάτια;

Πατέρα που μ’ εγέννησες ποιος θα ’ναι ο θάνατός μου;

Υπάρχω τάχα όπως υπήρξα μες στη θερμή πατρίδα μου ζώντας μονάχη τις πελώριες εποχές  των μύθων καμπυλωτή ομορφιά βαθύσκιωτη;»  (ΕΛΕΝΗ 4)

 

«Για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη», ήταν το ακροτελεύτιο στιχάκι από την Ελένη του Σεφέρη με το οποίο ο ποιητής εξωτερίκευε, με μεγάλη δόση πίκρας, το στοχασμό του για τη μάταιη κι αδιέξοδη προσπάθεια του ανθρώπου που μία ζωή ακολουθώντας είδωλα και μύθους

διαπιστώνει έντρομος στο τέλος πως είναι μονάχος μ' αυτό το παραμύθι και πώς τόσος πόνος τόσος αγώνας πήγαν στην άβυσσο... 

Μία ζωή στα χαμένα για ένα στόχο κενό, για ένα ψέμα!..

 

Έτσι είναι, το ξέρει κι ο Τάκης Σινόπουλος, γι αυτό με το δικό του τρόπο μας προειδοποιεί στη δική του Ελένη:

«Ή Ελένη δεν υπάρχει πια μες στην εγκόσμια λύπη. Μας το είπαν ήδη τα μεγάφωνα…»

 Υπάρχουν μόνο τα ποιήματα, «μία συλλογή από σπαραγμούς, ένα θλιμμένο ουράνιο ρόδο»!. (ΕΛΕΝΗ 1)

 

Από την άλλη όμως κρατάει και μία μικρή επιφύλαξη για το θαύμα.

Αν δεν είναι όλα αυτά ένας μύθος; Αν αυτή είναι η αλήθεια μας;

Αν η Ποίηση είναι ή μοναδική μας πραγματικότητα;

«Κοίτα το φεγγαρόφωτο πώς με φρουρεί!..  γδυμένη από τον ύπνο μου μ’ αφρούς στα χέρια

αλλάζω σώμα χαίρομαι των μαύρων κορυφών μου τις φωνές.

Ω χώρα σάρκα μου λατρευτή και μονοπάτι  φορτωμένο σκιές.

Τόσο γυμνή είμαι που του θανάτου μου η ανάμνηση σαν αίνιγμα αναθρώσκει  από τις όχθες του έρωτα…» (ΕΛΕΝΗ 6)

 

«Τότε αναπήδησες από τη χαίνουσα καρδιά μου πάνοπλη με σάρκες και με φώτα.

Το αίμα μου ένα σκοτάδι ακίνητο και ιδού: εσύ ή χυμώδης άνοιξη.

Εγώ σιαγόνα τρέμουσα σε πείνα μαύρη. Και τα όνειρά μου ορμήσανε – σκυλιά και πειρατές.

Και το κορμί μου η σκόνη» (ΕΛΕΝΗ 2)

 Ακολουθούν άλλα εννέα ποιήματα για τη Φωνή της Ελένης, για τη Νεότητά της, το Θάνατο της, για τη Σκέψη του Ποιητή, που ολοκληρώνει την έμπνευσή του με την Επίκληση στον Ήλιο της Ελένης (βλέπε κατακλείδα)

Σ’ αυτή την ανάρτηση προστέθηκαν και τα δυο ποιήματα για την Ελένη από τη συλλογή του Τάκη Συνόπουλου Μεταίχμιο 1951.

«Μα εκείνο το Ένα το Ένα μονάχα Σώμα  πώς να τ’ αποχτήσω τώρα; που δε γυρεύει μήτε την πιο αβέβαιη  Δικαιοσύνη»;  «Δεν ήταν έργο του μυαλού μου Ελένη. Σε σύντριψα σε σκόρπισα κι ακούστηκε κείνη η κραυγή που ’σκισε σα μαχαίρι το χώμα κι έφτασε στον Άδη κάτου (ΕΛΕΝΗ Ι και ΙΙ από τι συλλογή Μεταίχμιο)

 

ΕΛΕΝΗ  1

Με πήρε το όνειρο κι ο πυρετός με πήρε η νύχτα μ’ έσυρε

σε σκοτεινές θηλές  άπειρες νύχτες μ’ έσυραν

σε δύσκολα περάσματα γυμνός

μονάχα παραμόνεψα

χιλιάδες φωτισμένα πρόσωπα χιλιάδες πρόσωπα καμένα καμένα

η νύχτα θαυμαστό ποτάμι του θανάτου – ήσουν εκεί

παρούσα μες στα οράματα

των εποχών ήσουν εκεί δεν ήσουν φεύγοντας

σε μια φανταστική πατρίδα η διάφανη,

η ωραία η άμωμος η ασύλληπτη

η Ελένη ζωντανή

με το γαλήνιο βάρος του παμπάλαιου σώματος

με τις πορφύρες και με τα βαρύτιμα –

οι σάλπιγγες στεγνές διαφήμισαν

τον τελευταίο θρίαμβο.

 

Πατρίδα μου με τ’ ασβεστώδη δάση

πελώρια γη των βράχων των κοιλάδων

γυμνέ ακατοίκητε ουρανέ μητρόπολη καταργημένη

τούτες οι πόλεις αγαπήσανε τον όλεθρο,

τα  ξάστερα πουλιά αποδήμησαν,

ο γιος μου έφυγε για τον πόλεμο,

η κόρη μου σιχάθηκε τ’ αλκοόλ

τώρα χορεύει σ’ αίθουσες ανάστροφες

ποτέ γυμνή πότε ντυμένη ως Άρτεμις

με τόξο και φαρέτρα.

Η Ελένη δεν υπάρχει πια

μες στην εγκόσμια λύπη.

Μας το είπαν ήδη τα μεγάφωνα

μια συλλογή από σπαραγμούς

ένα θλιμμένο ουράνιο ρόδο

 

ΕΛΕΝΗ  2

Τότε αναπήδησες από τη χαίνουσα

καρδιά μου πάνοπλη

με σάρκες και με φώτα.

Το αίμα μου ένα σκοτάδι ακίνητο και ιδού.

Εσύ η χυμώδης άνοιξη.  

Εγώ σιαγόνα τρέμουσα   σε πείνα μαύρη.

Και τα όνειρά μου ορμήσανε – σκυλιά και πειρατές.

Και το κορμί μου – η σκόνη.

 

ΕΛΕΝΗ 3

Ισκιερή πλάγιά λαβωμένου κοριτσιού

δάση της πλανεμένης

μα το κορμί της γόνιμο από πίκρα και προδοσία.

 

4    Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

Πού πάω η αστόχαστη; Ποιο αμάρτημα

σαλεύει μες στα καρπερά μου μάτια;

Πατέρα που μ’ εγέννησες ποιος θα ’ναι ο θάνατός μου;

 

Υπάρχω τάχα;

όπως υπήρξα κάποτε μες στη θερμή πατρίδα μου

ζώντας μονάχη τις πελώριες εποχές των μύθων

καμπυλωτή ομορφιά βαθύσκιωτη; Κι ακόμα εσύ

πρόσκαιρε αγαπημένε υπάρχεις σμίγοντας τα μέλη σου

κάτω από δάση νύχτας με τα μέλη μου

χλωμά συμφιλιωμένα; Εσύ των άστρων νοσταλγός

την αδελφή των άστρων τραυματίζοντας

με γήινα ρόδα. Μου μιλάς

με ντύνεις με στροφές και ποιήματα για να ’μαι απρόσιτη

στις γέφυρες του χρόνου. Ποιες πηγές

και ποια ποτάμια βασιλεύουν στο αίμα μου;

Ποιας δόξας ο χυμός μου δίνει αυτή τη μέθη

να παίζω και ν’ α σπάζομαι τον καθημερινό μου θάνατο;

Κατάστικτη από δροσερά

φιλήματα πορεύομαι στον έρωτα. Τα βήματά μου

βαριά αντηχούνε στην απάνθρωπη ερημιά

τούτου του κόσμου. Νιώθω

σαν ένα δένδρο ξαναμμένο που ονειρεύεται

μ’ όλες τις  ρίζες του ανοιχτές

στο άπειρο φως. Ω βοήθησέ με

μαζί με τα φορέματα να ξεντυθώ

το θάνατό μου και με θάνατό να σε γεμίσω απόψε.

Θα σε δεχτούνε τα βουβά μου γόνατα.

Γιατί είμαι γόνιμη θα σε γεννήσω

κι εσύ θα με γεννήσεις από την αρχή.

Μα βούλιαξε

στις φωτεινές κοιλάδες μου στους όρμους της Ελένης.

Ανέβα αυτά τα απρόσιτα βουνά

τα μαύρα της Ελένης.

 

5    Η ΝΕΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

Πόσο νυχτερινή είμαι στη βαθύσκιωτη κατηφοριά

του πρώτου μου έρωτα. Ουρανέ γεμάτε μαύρα

βαριά σταφύλια από την έπαρση  του νέου καλοκαιριού!

Ένα ξημέρωμα έξοχο φωνάζει απ’ τους αγρούς. Μια αυγή

που πνέει σπορά χλωμών ονείρων. Και το σώμα μου

σε φωτεινή ξεκούραση βορά του γήινου χρόνου.

Ω δροσερά

φιλιά ολοκάθαρα μες στην ανάμνηση των εποχών

που ζήσαμε στην έρημο. Φωνές - φωνές και πρόσωπα γυμνά

πολύν καιρό χαμένα μες στη μνήμη μπερδεμένα

με τάφους και φωτιές. Ο μυστικός ουράνιος πόνος

εκείνου του μοναδικού που μ’ αγαπά κι εγώ

από το ποίημα τούτο το πικρό παλεύοντας ολάκερη

ν’ αναδυθώ. Μονάχα αυτό

με συντηρεί στην αφθαρσία – η χίμαιρα

Σαν ένα ουράνιο τόξο νιώθω το αίμα μου

και να με εδώ ξανά μ’ αυτό το κάλεσμα

που ήρθε τη σάρκα μου πολύπειρη να τη βαφτίσει

σε νέο θάνατο. Ω πικρή

πικρότατη ύπαρξή μου από έγνοιες βασιλεύουσες

τρομερές μακρόσυρτες αναμνήσεις.

Κι εσύ που μ’ αγαπάς ασύγκριτε

ω φίλησέ με ακόμα μες στη γήινη προσφορά μου

ω λάτρεψέ στον έρωτα τη νέα νεότητα μου.

 

6    Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

Κοίτα το φεγγαρόφωτο πώς με φρουρεί! γδυμένη

από τον ύπνο μου μ’ αφρούς στα χέρια

αλλάζω σώμα χαίρομαι

των μαύρων κορυφών μου της φωνές. Ω χώρα

σάρκα μου λατρευτή και μονοπάτι φορτωμένο σκιές.

Τόσο γυμνή είμαι

που του θανάτου μου η ανάμνηση σαν αίνιγμα αναθρώσκει

από τις όχθες του έρωτα.  Λουσμένο μ’ αίμα

πονάει τ’ αστέρι μου το πιο πολύτιμο που το λαβώνεις

με την απίστευτή σου ορφάνια.  Κοίτα

πάνω στη δίψα σου φωτίζομαι απ’ τον τρομερό

μύθο του ποιήματος. Ω βάσταξέ με ακόμα

μες στ’ όνειρό σου να συντηρηθώ με τις πορφύρες μου

τις πιο παράφορες. Δώσ’ μου των λέξεων την αυγή

μέσα στη λευτεριά μου του έρωτα το βάρος των πραγμάτων

για να σε ξεχωρίσω με τα μάτια μου

που καταχτήθηκαν πολύ για να σ’ αγγίξω

με των μαστών μου τους αιθέριους βράχους

εσένα που γεννήθηκες από την κορυφαία φυλή

και μ’ αγαπάς και με στοχάζεσαι

παντοτινή να μείνω μες το ποδοβολητό

του χρόνου. Όμως εγώ πεθαίνω απόψε που γεννήθηκα.

Η σκιά της γης με σκέπασε κι είμαι άλλη μια φορά

μέσα στη γνώση του θανάτου μου άσπιλη από θάνατο

λουσμένη τώρα από   τον καρποφόρον ήλιο των ποιητών!..

 

7    Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Η Ελένη τώρα γίνηκε ένα με τη γη.

Λάμπει μες στην πατρίδα του θανάτου υπέρτερη.

Θρεμμένη με τη μνήμη μου γεννιέται από παντού

πιο αληθινή από το όνειρο πιο σκοτεινή από βράχους

κι η σάρκα της ακόμα ανέγγιχτη από αίμα και συλλήψεις.

Είναι η απρόσιτη η μη παραδομένη.

Από τους άμμους κίνησε το κάλεσμά μου ακούγοντας

τη μυστική φωνή – σπέρμα του χρόνου.

Κι απόψε η άσπιλη ανασαίνει εδώ. Να δώσει να δοθεί.

Τα χόρτα καίνε

πάνω στη γη που σκέπασε τους υψηλούς  γεννήτορες.

Τυφλοί πατέρες προστατεύουνε τη μνήμη της.

Κι είναι το θέρος λάμπει η θάλασσα μια ασπίδα απέραντη

το χώμα στις κοιλάδες αφανίζεται μέσα στη μέθη του ήλιου.

Και τούτη την Ελένη την αγγίζω της μιλώ.

Τα μάτια της πελώρια από το χρόνο

περνούν πάνω απ’ τους τάφους λούζονται

συμφιλιωμένα με το φως. Εδώ είναι η νέα Ελένη.

Το αίμα μου ανέβηκε τόσο ψηλά στην αιωνιότητα

που το θερμό μου σώμα μόλις

χωρίζει από το σώμα της.

Την αφθαρσία γυρεύοντας

με  ουράνια ποιήματα θα τη διαιωνίσω.

Συνεπαρμένη πάμφωτη είναι τώρα από κραυγές

δονείται τρικυμίζει διασκορπίζεται

σ’ όλες τις εποχές γεννώντας και πεθαίνοντας

εγκόσμια κι αναλλοίωτη γυναίκα ανίσκιωτη

η Ελένη μόνο υπάρχουσα μες στην αρχαία κατάρρευση

πολέμων μύθων και θεών.

 

8    ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ

Ωραία εσύ η ανείδωτη
μέσα στον ουρανό του ποιήματος
καυτερή θρησκεία γυναίκα αγέρινη,
ντυμένη χαραυγές ένα άστρο σύμβολο
με τ' όνομά σου δένοντας των εποχών τις γέφυρες.
Ωραία εσύ
νυχτερινή του απείρου εξαίσιο του θανάτου λάφυρο
από τη σκόνη του θανάτου αναγεννώμενη.
Σ' αναγνωρίζω Ελένη μου μέσα στους μαύρους έρωτες
που κάψανε μ' οράματα τα χρόνια μου. Ω ποτέ
ποτέ μη φύγεις για τους τόπους του χαμού
στις χώρες τις απάνθρωπες μη σπαταλήσεις
τούτη τη σάρκα σου από σμάλτο κι από κρύσταλλο.
Σε περιμένω.
Κοίταξε, σου 'φερα καπνούς κι αρώματα από τα βουνά
πετράδια από τη θάλασσα
ήλιους και φύλλα σου 'φερα, κατηφοριές κι ανέμους
καλάμια από τις ποταμιές βράχια και πέτρες κι όνειρα
και καταχνιές κι αφρούς για σένα προσφορά.
Με χέρια και με γόνατα σπασμένα παραμόνεψα
γυμνός πλανήθηκα πάνω στη γη σε κάθε στρίψιμο
του κόσμου παραμόνεψα. Σε περιμένω.
Είμαι νεκρός τα βράδια κάτω απ' το λυχνάρι μου
κι όμως ακόμα ζωντανός αστράφτοντας απ' τη δική σου δύναμη.
Κοιμάμαι σε κρεβάτι φορτωμένο με γεννήτορες
που μου γυρεύουν να μιλήσω. Κι ανυμνώ τη χώρα μου
κι εσένα και τη βλάστηση
γεύομαι μνήμες όνειρα και βλάστηση
και χώμα αιώνιο απ' τη δική μας γη,
προπάντων χώμα - χώμα Ελένη.

Και τούτο τ' ονομάζω προσμονή. Η γέννηση του ποιήματος.

Τάχα θα 'ρθεις;
Μια νύχτα Ελένη τάχα θα σε συναντήσω,
όταν ο χρόνος θα 'ναι ακίνητος από τα θαύματα,
στεφανωμένη υποταγή κι ανάσταση τρεμάμενη;
Μες στην πελώρια πόλη του ύπνου θα συναντηθούμε
σάμπως σε μια αυτοκρατορία νεκρών ποιητών
κατάμεστη από σταλαχτίτες - ποιήματα
και τάχα θα μιλήσουμε θα κοιταχτούμε
λουλουδισμένοι κι άφωνοι με τη χωμάτινη καρδιά
να ζωντανεύει και να γίνεται
ξανά ένα ρόδο πορφυρό ξανά μια πυρκαγιά απαράμιλλη
τάχα θα σμίξουμε άλλη μια φορά
μια νύχτα που η σιωπή θα 'ναι μια απέραντη σιωπή
εγώ γεμάτος διάστημα
εσύ γεμάτη μ' άστρα
πάντα άφθαρτη παρθένα ανέγγιχτη

μεταρσιωμένη;

 

9

Καθώς σε γήινο ενυδρείο μες στα αιχμάλωτα νερά

κινούνται ίσκιοι ψαριών

ο ποιητής κινείται.

 

Η Ελένη εντούτοις δεν υπάρχει πια

μες στην εγκόσμια λύπη.

Υπάρχουν μόνο τα ποιήματα

μια συλλογή από σπαραγμούς

ένα θλιμμένο ουράνιο ρόδο.

 

και δύο ποιήματα για την  ΕΛΕΝΗ, από τη συλλογή του Τάκη Σινόπουλου ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 1951:

 

ΕΛΕΝΗ Ι

Οι πυρετοί και οι παραισθήσεις μ’ έφεραν εδώ

με τούτη την πληγή που δείχνει τη δολοφονία.

Το χαοτικό λαχάνιασμα του χρόνου στο αίμα μου

προμήναγε την αλλαγή μα η αλλαγή δεν ήρθε.

Κι έτσι με τράβαγε η σκοτεινή μου υπόσταση

στη συνοικία που είχε άλλο πρόσωπο στο ημίφως.

Κι η νύχτα η πιο φριχτή που γνώρισα ως τα σήμερα

γιομάτη από ρωγμές που κόβανε τα χέρια μου

σκέπαζε την εφήμερη όψη των πραγμάτων

κι άγγιζε το φανταστικό.

Κι όπως αγωνιζόμουνα για ν’ αποχτήσω εκείνο το Ένα

το Ένα μονάχα σώμα που με τυραννούσα μες στον πυρετό μου

και μ’ έκαιγε χωρίς να δίνει καν τη γεύση της ακολασίας

ήρθε η ακατανόμαστη βροχή που στάλαζε βαθιά

μέσα στα οστά.

Άνοιξε τότε η θύρα

κι εμπήκε εκείνος που δεν τον περίμενα ποτέ τόσο νωρίς

με μούτρο καταδότη ή δολοφόνου. Ο πυροβολισμός

χτύπησε απότομα μες στην κραυγή.

Μα εκείνο το Ένα

το Ένα μονάχα Σώμα πώς να τ’ αποχτήσω τώρα

που δεν γυρεύει μήτε την πιο αβέβαιη Δικαιοσύνη;

 

ΕΛΕΝΗ ΙΙ

Πρώτη φορά όταν έκραξες μες στο πυκνό

σκότος με τρόμο τ’ όνομά μου κι η κραυγή

λυσίκομη έφτασε στον Άδη κάτου

πρώτη φορά σε γνώρισα τόσο βαθιά σα νάνοιξε

θύρα κρυφή με πλούσιο φως, μα η νύχτα

η νύχτα πυρετική γυμνή φλεγόμενη μαινάδα

στα μαύρα νύχια της με κράταγε καθώς

εβυθιζόμουν μες στη χαοτική ύπαρξή σου.

 

Τώρα το βλέμμα σου δεν έχει εκείνη

τη γρηγοράδα που συγγένευε με τη φωτιά.

Στα χέρια μου έμεινε τούτο το λίγο χρώμα.

Όμως τη μνήμη μου την πνίγει ολάκερη

το Σώμα εκείνο που ’σκιζε τις νύχτες μου

στα δυο και ξύπναγα έντρομος και το ’βλεπα

να σπαρταράει ακόλαστο κι ακόμα

πιο ακόλαστο και πιο ερεθιστικό νε τρέμει

σαν τ’ άδραχνα απ’ την ούγια: Ελένη

το αίμα που χύθηκε στο κεφαλόσκαλο

δεν ήταν έργο του μυαλού μου. Η οργή

με συνεπήρε και σε ποδοπάτησα.

Τα χέρια μου τα ’καψε τούτο το αίμα.

Δεν είναι έργο του μυαλού μου η Ελένη.

Σε σύντριψα σε σκόρπισα κι ακούστηκε

κείνη η κραυγή που ’σκιζε σα μαχαίρι

το χώμα κι έφτασε στον Άδη κάτου

 

ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ (Λάμψε ήλιε των νεκρών Ποιητών)

Λάμψε ήλιε   πανύψηλε της προπατορικής Ελλάδας λάμψε εδώ    σε τούτη τη στριφτή αγκαλιά της στάχτης.    Λαβωμένο φως να λούσει τη θρησκεία του σώματος    και την πικρή σου ανάμνηση ήλιε. Ήλιε βασάνισε τον ισκιερό κατήφορό της    όπου πυρώνουν δόντια της παραφοράς    όπου αναζούν οι καθαρές κινήσεις των μαστών των πράσινων    στην περιφέρεια του αδυσώπητου φιλιού    στον κύκλο αυτής της τρομερής γυμνότητας.    Λάμψε ήλιε των νεκρών ποιητών!    Αχτιδοφόρος ήλιος της Ελλάδας είναι τώρα εδώ    στον πείσμονα αρνητή της μαρτυρίας του χρόνου    στον ηττημένο από τη μέθη του κακού παραμυθιού.    Πάνω στα κέρδη λάμπει τα πολύτιμα πάρα πολύ πικρά που δεν υπάρχουν.    Ήλιε λάμψε ήλιε της φανταστικής Ελλάδας.    Η πολυάνεμη η κόρη αυτή πολυάνεμη που κατεβαίνει ως τις ρωγμές  του σώματος    βαθύσκιωτη ανεμίζοντας σκεπάζει ένα κεφάλι λευτεριάς κι οδύνης.    Ω καθάρισε της ανηφορικής Ελλάδας ήλιε    την άμπωτη τη σκοτεινή της νύχτας του αίματος    τις ανεξήγητες φωνές των προπατόρων    ω του θανάτου αχτίδα αστραφτερή    στέμμα βαρύ της μνήμης μου ήλιε πάνω σ’ αυτό το σώμα που μονάχα αμύνεται    χλοερές κοιλότητες μα πέτρινα τα μέλη αστείρευτοι οι μηροί.     Λάμψε ήλιε της νεκρής Ελένης.    Η σάρκα αποχαιρέτησε την έκσταση.    Αιώνια κύματα σαρώνουν την ασήκωτη καρδιά.    Σώμα έρημο περίλυπο μέσα στην κάψα του ήλιου.    Κι εδώ στα δώματα η κραυγή μυρίζει ακόμα τον έρωτα.    Γαρίφαλα - γαρίφαλα κηρύχνουν άλλη μια  φορά μια ματωμένη ανάσταση.    Το πρόσωπο – αίνιγμα του πάθους ξαναγύρισε.    Ήλιε λάμψε ήλιε των μηρών των ξάστερων της ζωντανής Ελένης    ω μετέωρο πνεύμα δικαιοσύνη του φωτός    πυρπόλησε το κέντρο το νωπό των τρομερών κοιλάδων    κι ας ζήσει μόνο ο λόγος ο γυμνός που ξέρει    ποιες παραισθήσεις ποια όνειρα ποιες αναμνήσεις αθεράπευτες    ποια δίψα μ’ έφερε ως εδώ     τον έρωτα να δέσω και το ποίημα τούτο το παράφορο με την νεκρή Ελένη [τελευταίο δέκατο απόσπασμα από τη συλλογή του Τάκη Σινόπουλου ΕΛΕΝΗ 1957]

Παρασκευή, 24 Σεπτεμβρίου 2021