ΕΙΣ ΣΕ ΠΡΟΣΤΡΕΧΩ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΠΟΥ ΚΑΠΩΣ ΞΕΡΕΙΣ… (Καβάφης)

 … «από λέξεις… στον ουρανό της μοναξιάς των συνανθρώπων» (Αντώνης Φωστιέρης):

Αυτές οι λέξεις σκάσανε σα ρόδι    στα σκαλοπάτια των καιρών που έρχονται.

Σαν πυροτέχνημα έκρηξη θρύψαλα αστέρων

Ή –πιο σωστά – σαν ποίημα

Στον ουρανό της μοναξιάς των συνανθρώπων (1)

 

Πάνω στο στίχο που θα γράψω ακροβατώ

Πάνω στο στίχο που ’χω γράψει ισορροπώ·

Ένα κλαδί γερό είναι το ποίημα    που δένω πότε-πότε εκεί την κούνια μου  

Να αιωρούμαι πάνω από το μαύρο (4)

 

Ποίημα των πέντε μου στίχων και των πέντε μου αισθήσεων

Ποίημα πύργε Βαβέλ ανυψούμενε πύργε

Ας τρυπήσει ασυλλόγιστα η οξεία σου μύτη τον ψηλό ουρανό – ή την πλούσια μήτρα –

Της τυφλής μέχρι τρέλας αιωνιότητας (6)

 

Ποιήματά μου εσείς, ποιο συρματόσχοινο μας έχει ενώσει έως θανάτου

Εσείς, περικοκλάδες σ’ ένα πύργο που θα πέσει,

Ποιήματα  μου σας μισώ

Με το καταραμένο μίσος που ’χουμε στον εαυτό μας. (8)

 

Μ’ αυτό το ποίημα παίζουμε απόψε

Σας το πετάω κα το πετάτε πίσω

Τ’ ανοίγουμε στα δυο κι οι λέξεις χύνονται.

 

Γιατί αν νωρίς δεν σ’ εξουδετερώσουμε - άτιμο ποίημα - θα μας γονατίσεις (12)

 [κι άλλες επιλογές  από τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΣ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ 1977 – εδώ αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική έκδοση ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ ΠΟΙΗΣΗ 1970 – 2005, εκδόσεις Καστανιώτη 2008]

 

Σ’ ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΒΡΕΧΕΙ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ… ΚΙ Η ΒΡΟΧΗ ΘΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

(σ’ αυτό το βιβλίο θα βρίσκεται πάντα ένα φύλλο υγρό (2)

 

                             3

Στα ποιήματά μας σεργιανάνε πεθαμένοι

Οι στίχοι μας εγκυμονούνε τέρατα

Θα σηκωθούνε κάποτε από τάφους σα μήτρες

Και θα κουρνιάσουν τρέμοντας

Απ’ το κρύο του αιώνα.

 

5

Εδώ δεν βρίσκεται καθόλου ένα ποίημα

Σιντριβάνι ονείρου, ελιξήριον αγάπης -

Η φιλοπαίγμων μου μονάχα φαντασία

Που ακροβατεί από τη λέξη Εδώ

Ως την τελεία μετά τη λέξη Καληνύχτα.

 

7

Τώρα κοιμάσαι σε αλμυρά χαλίκια

Σώμα της λύπης, στρώμα του καιρού,

Πτώμα εκβρασμένο απ’ το κύμα της μνήμης

Στην απόκρημνη ακτή αυτού του ποιήματος.

 

9

Αυτό το ποίημα

Είναι μια χτισμένη σκάλα

-Όπως και τ’ άλλα βέβαια, μια σκάλα –

Για ν’ ανεβείτε ως την ψηλή της την κορφή

Να δείτε, πίσω απ’ τις γραμμές, τη νύχτα που ανατέλλει.

 

10

Εδώ ήτανε κάποτε ένα ποίημα

Εμπόδιο του καιρού, φτερό των πόθων.

Ερείπιο κατάντησε

Μια μαύρη τρύπα κι άσκηση κατάντησε

Τέσσερις πέντε στίχοι που καπνίζουν.

 

11

Αυτό το ποίημα γράφει αυτό το ποίημα

Κόβει απ’ το σώμα του και τρέφει τον εαυτό του.

Οι λέξεις του τινάζονται ψηλά και ξαναπέφτουνε

Ανοίγει δρόμο μες το χιόνι της σελίδας –

Έκπληκτος βλέπω να μου αποκαλύπτεται.

 

13

Τη νύχτα έβλεπε στον ύπνο του ένα στίχο

Που να ψηλώνει ατέλειωτα.

Τρυπώντας το ουράνιο περίβλημα

Αρχίζανε να πέφτουν

τα υπερκόσμια σκεύη.

 

ΕΝΑ ΣΥΝΝΕΦΟ ΠΟΙΗΜΑ ΑΙΩΡΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

Ελάτε να χορέψουμε γυμνοί – Μήπως βρέξει σ’ αυτή τη σελίδα (14)

15

Η νύχτα απόψε βρέχει όλους τους φόβους μου.

Εις σε προστρέχω τέχνη της ποιήσεως

Χτίζω με νύχια και με δόντια ένα ποίημα

Λαχανιασμένος μπαίνω να προφυλαχτώ

Και κλείνω πίσω μου τον τελευταίο στίχο.

16

Το Ποίημα

Μοτοσικλέτες

Και μηχανοκίνητα

Στο άσπρο τοπίο

[από τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη ΠΟΙΗΣΗ ΜΕΣ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ 1977]

 

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΣΚΑΣΑΝΕ ΣΑ ΡΟΔΙ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ…

 «Η Ποίηση δεν γίνεται με Ιδέες» τιτλοφορεί ένα ποίημα του ο Αντώνης Φωστιέρης…    «Ωραία Ιδέα» αναφωνεί λίγο παρακάτω…    Όμως «Μπορεί να γίνει Ποίημα;» αναρωτιέται, έχοντας έτοιμη την απάντηση:    «Δύσκολο»!.. Μπορεί κι αδύνατο..   «Άρα σου μένει το αίσθημα… Το αίσθημα συντριβής για το αιώνιο θρίαμβο των αισθημάτων»!..   Και, ας μη γελιόμαστε, από   «το Ποίημα βγαίνεις πάντα ζωντανός»,   είναι η κραυγή από άλλο ποίημα.   Έστω πάνω σε άλγη, Εν Φαντασία και Λόγω, που θα έλεγε και ο Καβάφης. Γιατί,   «πέρα απ’ την ηδονή της ηδονής, πέρα απ’ των πόθων των κρυφών τη δίνη»    κι από την «υπεροψία και μέθη» μιας ζωής,    «μια οδύνη θα χτυπάει το τζάμι της καρδιάς της αδειανής που δεν μπορεί καμιά χαρά να ηδύνει»    αν δεν έχεις στις αποσκευές το πιο σπουδαίο:    «την κατανόηση της ματαιότητας των μεγαλείων»      [λέξεις από ποιήματα του Αντώνη Φωστιέρη όπου  «βρέχει ασταμάτητα» στίχους «Κι η βροχή θα κρατάει για πάντα… κρατώντας κι αυτό το Ποίημα υγρό: «Ποίημα των πέντε μου στίχων και των πέντε μου αισθήσεων. Ποίημα πύργε Βαβέλ ανυψούμενε Πύργε. Ας τρυπήσει ασυλλόγιστα η οξεία μου μύτη τον ψηλό ουρανό – ή την πλούσια μήτρα – της τυφλής μέχρι τρέλας αιωνιότητας»

Δευτέρα, 27 Σεπτεμβρίου 2021