ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ, Η ΑΠΟΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΕΝΟ

Νυφικό το χαρτί και γράφω.

Κυρτωμένο το φως και φθίνω.

Μακραίνουν οι δρόμοι της φωνής    Καθώς βυθίζεται

Ακούγομαι πιο δυνατά καθώς βυθίζεται.

Υπονοώ περισσότερα απ’ όσα μπορώ    Να φανταστώ:

Γράφω.     (ΑΛΛΟΘΙ)

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ασφαλής ο κόσμος και το σπίτι.

Με μικρά παράθυρα που βλέπουν σε παράθυρα

Που βλέπουν σε παράθυρα.

Κατοίκησα σεμνά.

Κρύβοντας σαν αισχρές φαντασιώσεις

Την καρδιά μου, τα νεφρά και τα έντερα

Τον εγκέφαλο, το συκώτι, τους πνεύμονες

Το κουβάρι των νεύρων,   Την ντροπή των εκκρίσεων

Την πρόθεση, την πράξη και το αίμα τους.

 

Εμένα και το λάθος πνεύμα

Που χτυπιέται με στριγκλιές   Μες στο μπουκάλι του.

[από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ 1977 κι άλλα ποιήματα απ’ αυτή τη συλλογή όπως ανθολογήθηκαν  στο μικρό ανθολόγιο της ποιήτριας ΤΙΜΑΛΦΗ, εκδόσεις Ροές 2007. Επιμύθιο με επιλογές από τα ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ 1979]

 

Ο ΚΑΘΑΡΜΟΣ (από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ 1977)

Το κίτρινο φωσφορίζοντας στο κεφάλι

Στο σκοτάδι το φεύγοντας, είναι ο Τράγος.

Και η έρημος είμαι.

Και στην αρχή μου,

Συνωστισμός,

Ο περιούσιος λαός κοιτά

Χαιρέκακος και τρομαγμένος -

 

Ο ΑΡΡΑΒΩΝΑΣ

Κρέμεται στα παντζούρια πλαταγίζοντας

Έρχεται και σε ύπνο βαθύ τον κοιτάζω αλύπητα

Με το διπλό κεντρί στο μέτωπο

Πονώντας στις συμφύσεις μας.

Αυτός αέρας μαύρος από τρύπα κόκκινη

Εγώ το μπαμπάκι στα ρουθούνια

Κι η αποφορά του ονείρου.

Αυτός το σκυλί που ουρλιάζει

Και μακραίνει το σώμα μου

Αυτός το Αβγό    Εγώ η Νύμφη

Αυτός η Μύγα    Αυτός Εγώ.

Θανάσιμα αποχρωματισμένος, και απομυζώ

Πράσινο το πιο τοξικό

Από την ίριδά μου –

[από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ 1977]

 

Η ΣΧΕΣΗ (από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ 1977)

Δεν έχω τίποτα να πω και σε κανένα.

Εξάλλου, δεν υπάρχω

Μέσα στη σαρκοφάγο σχέση

Που αφουγκράζομαι.

Όμως Αυτός, είναι σχεδόν εδώ

Γιατί ανασαίνει και θαμπώνει

Στα χείλη ο καθρέφτης

Ή θυμάται συχνά

Με απαλά χτυπήματα απ’ τον αφαλό

Παθητικά σε παγίδα

Ανάμεσα στη λαστιχένια μάσκα

Και στα πλαστικά οστά -

 

Γελάω γοερά

Ξέρω πως θα υπάρξω

Πότε θα υπάρξω

Κάποτε, παραλύοντας, παραληρώντας

Όταν μαζί σε οργασμό

Τιναχτούμε στο χάος

Θρυψαλιάζοντας το φόντο

Με τα πιτσούνια, τα άνθη

Και τα χρόνια πολλά -

 

Η ΓΕΝΝΗΣΗ

Βγαίνω τη νύχτα διψώντας

Δεν έχω μάτια σχεδόν πουθενά

Σέρνομαι με τις στρεβλωμένες ρίζες μου

Πάνω απ’ το χώμα.

Κρατάω άλιωτο

Μόνο το ερωτικό μου στόμα με το αίμα του

Το άγνωστό μου φύλο

 

Και σε βαθιά εγκατάλειψη αναπαράγομαι

Ο πρώτος απ’ το τέλος του είδους μου –

[από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ 1977]

 

 

Η ΒΑΦΤΙΣΗ (από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη 1977)

Φοβάμαι.

Την επίκληση να μην ξεχάσω, την επίκληση

Κι είναι κιόλας καιρός που δεν μ’ ακούω μέσα

Επειδή κοιμάμαι, λείπω ή εξημερωμένος

Γλείφομαι

Με διαλείψεις επιθυμώντας τον άνθρωπο

Που κι αυτός δεν υπάρχει.

 

Θορυβώ ηλίθια, κινδυνεύω

Τ’ όνομά μου να μην ακούσω, τ’ όνομα

Που στο φως ήταν αλλιώς

Και στο σκοτάδι πρήζεται

Που καθηλώνοντας τους άλλους, έντρομο,

Θα μ’ απομαγνητίσει -

 

Η ΤΡΙΑΔΑ

Ο Άγγελος στο ξύλο. Τρίζω.

Γυρισμένα μέσα μου τα μάτια του.

Τρυφεροί άσπροι βολβοί-

Στον αμφιβληστροειδή

Ήδη, αργά,

Ο άλλος γαλαξίας εντυπώνεται -

 

Ο Προφήτης στο κήτος. Εξεμώ.

Διαλυμένο το φάσμα του σε κύτταρα φωνήεντα

Τα πράσινα, τα μαύρα, τα συριστικά -

Στα ουράνια σώματα, στα πάνδημα σώματα

Η αφροδίσια μόλυνση απλώνει -

 

Ο Ποιητής στο κλουβί. Κρώζω.

Χτυπιέται στα κάγκελα,

Το φτερό μου αναφλέγεται

Χτυπιέμαι στα κάγκελα, η γλώσσα του σκίζεται.

Το κρανίο του ανοίγει. Αδειανό.

Το μυαλό μου φωσφορίζει στη φορμόλη –

[από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ 1977]

 

 

ΤΟ ΕΡΓΟ (από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ 1977)

Τώρα περνάω

Στον τόπο τον πιο αδειανό κι από γαλάζιο

Όπου δονούν τον αέρα αιχμές ίσκιοι

Και στις παραμορφώσεις τρέμει η εικόνα.

Τώρα εξορκίζω τις μαγνητικές φωνές

Ν’ ανασυρθούν απ’ τους κρατήρες, τώρα,

Άφωνος στην περιφορά των αργών πλανητών

Κατευθύνω τις εκπομπές σχημάτων

Που αλλάζουν

Εξαπολύω τις συχνές επιδρομές των κτηνών.

 

Άφωνος, ο μισός χτισμένος στο πλευρό μου

Δείχνοντας μόνο την αριστερή μου όψη

Την κατεστραμμένη –

 

ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Κι όμως ξεκίνησα απ’ το νερό.

Χάνοντας λίγο – λίγο

Τα βράγχια μου, τα λέπια μου   Και τα φτερά

Τις ύποπτες κεραίες, τις φολίδες

Το μισό μου τρίχωμα

Τ’ αγκάθια μου, τα νύχια και τα δόντια μου

Τέλος, το ραχοκόκαλο.

Γυρνώ τώρα στο κύμα κι η θάλασσα σε κώμα

Βρίθει νεκρούς

Μ’ αδύναμες κατάρες εξατμίζεται.

[από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ 1977]

 

 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ (από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ 1977)

Κι αυτό το κάτι γρατζουνά τον ύπνο μου

Τώρα που ξαφνικά όλα τα εννοώ

Και τ’ αντέχω.

 

(Αμέσως τότε, ξημερώνει.

Γίνονται σωροί στάχτης τα βουνά.

Ένας αναίτιος άνεμος σηκώνεται)

 

Το θα του θανάτου

Θάλλει στο φως

Καθώς ένα Χι

Από ψυχή

Βήχει

Απαρηγόρητα.

 

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Το αίμα του από τρεις μέρες, πάλι ζωντανό.

Με απειλές τρέφει τα’ άπληστα ρύγχη

Που ανοίγονται στο σώμα μου. Με τρόμο

Πνίγει τον οξύ μου ήχο στο στερέωμα.

 

Με σώζει

Καθώς στον ανεστραμμένο κόσμο

Γρυλίζει προχωρώντας η σκουριά -

 

Η ΑΝΑΛΗΨΗ

Εγώ. Και στον καθρέφτη

Εγώ του άλλου κόσμου.

Μονοδιάστατος, χωρίς αέρα, χωρίς ήχο.

Γρατζουνώντας να βγω. Μη -

 

Χα. Να πάλι η πέτρα του αναμάρτητου.

 

Το ράγισμα βουίζει κυκλικά.

Δραπέτευσα.

Κανένας πια.

 

Μόνο αυτή η συνεχής χρυσόμυγα –

[από τη συλλογή της Παυλίνας Παμπούδη ΑΥΤΟΣ ΕΓΩ 1977]

 

ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΜΕ ΜΕΤΑΦΕΡΑΝΕ ΑΛΛΟΥ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ…

(επιλογές από τα ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ της Παυλίνας Παμπούδη)

ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΩΙ: Στην ανάρρωση φοβερής προσβολής   Με παράλυτη για πάντα τη μισή μου μνήμη   Κοιτάζω θαμπά. Κανένας. Μπα.   Φαίνεται, με μεταφέρανε αλλού.   Με όλα τα προσωπικά μου αντικείμενα:   Κόκαλα, δόντια, μαλλιά για πλέξιμο   Ακόμα και το ματωμένο μου σφουγγάρι   Μέσα στο κρανίο.    ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΗ ΜΕΡΑ: Έγινε κάτι φρικαλέο. Δεν το κατάλαβα.   Θα ’ταν κι αυτό αλλού.   Στο μικροσκόπιο. Σε μια ταινία τρόμου.   Θα ’ταν αλλού. Εδώ,    Υποτίθεται εγώ   Συνεχίζω να μεγαλώνω. Ανεμπόδιστα.   Σα νύχι. Σαν κατάρα. Σαν καλώδιο.    ΑΣΦΑΛΕΙΑ: Ευτυχώς το σπίτι είναι πάντα εδώ.   Χτισμένο πάνω μου.   Ελίσσομαι με λαγνεία στα δωμάτια   Νηστικό, περιμένοντας   Θα έρθουν επισκέψεις Ή η καταστροφή   Ή το φθινόπωρο.    ΠΡΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΚΛΙΣΕΩΣ: Το γοργόνειο στον άδειο καφθέφτη   Ο σεισμός στον ένθεο τοίχο.   Το τροχαίο στο πάτωμα. Η φωτιά στο ταβάνι.   Ο σκορπιός στα σκεπάσματα   Στο κρεβάτι η νάρκη   Το λιντσάρισμα στον ύπνο   Τα βάραθρα στη νύχτα. Καληνύχτα.    ΑΣΚΗΣΗ ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗΣ: Κι όμως κινείται.   Κάτι το απειροελάχιστο προστίθεται   Και αφαιρείται.   Σημειώνω μια ανεπαίσθητη μετατόπιση.   Μιε επιτάχυνση στον ορατό   Μια επιβράδυνση στον αόρατο κόσμο.    Μάταιες δοκιμές πάλι και πάλι   Για την αδιάφορη   Καινούργια, παραλίγο ισορροπία.  ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΥΚΛΩΜΑ: Τώρα τελευταία, συχνά, στον τοίχο   Τρέχει μια ππροβολή. Κόκκινη κι άγρια   Σπαστικά. Με διαλείψεις.   Φοβάμαι. Πρόκειται για το μέλλον μου   Που συντονίζεται σ’ άλλη συχνότητα.   Φοβάμαι. Δε θα ’πρεπε να βλέπω, όμως   Ακόμα συμμετέχω. Φαίνεται από λάθος,   Μ’ έχουνε μόνο κατά διαστήματα   Αποσυνδέσει.   ΕΓΙΝΕ: Κι από τότε,   Μια συμμορία λυμαίνεται   Την πολυάνθρωπη μνήμη μου.   Μια σειρά φονικά, εξαφανίσεις,   Βιασμοί, εκβιασμοί.   Ανεξιχνίαστα. Το κίνητρο,   Το κίνητρο εόναι πάντα στο μέλλον!.. (επιλογές από τα ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ 1979 της Παυλίνας Παμπούδη, εδώ αντιγραφή και επικόλληση από το Μικρό Ανθολόγιο της Ποιήτριας που με τίτλο ΤΙΜΑΛΦΗ κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΡΟΕΣ το 2007)

Δευτέρα, 30 Αυγούστου 2021