ΕΞΩ ΠΑΦΛΑΖΟΥΝΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

 (…σκέψεις αισθήματα χαράζουν το κενό. 

Κι εσύ κλεισμένος  κλειδωμένος  έγκλειστος 

στους τέσερεις στίχους… -  ΤΟ ΚΕΛΙ)

Το θάρρος   να  είσαι   Δειλός 

 

Τι λυσσασμένο αχόρταγο

Σκυλί ο χρόνος γλείφοντας

Τα κόκαλά μας. 

 

Και οι νεκροί να στρέφουνε στ’ άλλο πλευρό

Τραβώντας ως τη μύτη

Μια κουβέρτα αέρινη

 

Η πρώτη ύλη της ψυχής   θα ’ναι το σώμα!.. 

 

Στον Άδη αυτόν   Του επάνω κόσμου!..  

 

Τι αφειδές νομισματοκοπείο   Η φύση!..

 

Να γίνεις πάλι αγέννητος!..

 

Ο μόνος παράδεισος   Είναι αυτός:

Ο χαμένος!.. 

 

Πίσω απ’ το πρόσωπο η μάσκα. 

 

Τόσα βιβλία,  να μην μπορούν

Να διδάξουν   Την άγνοια!.. 

 

Το μόνο παγκόσμιο νόμισμα,  ο χρόνος!.. 

 

Κάθε λέξη στο Ποίημα,   Κλειδούχος!..  

 

Ποίηση (μια εκδοχή της)

Η σύμπτυξη Του

Του στίλβοντος κόσμου σε αλφάβητο. 

 

Τα Ποιήματα   Τα τυπωμένα   Και  τα τίποτα!..

 

Από μικροί

Με την αρρώστια επισκεπτόμασταν

Το γήρας

 

Η γάτα της βρογχίτιδας

 

Η έμφοβη αναμονή

Του επερχόμενου γήρατος

Τώρα συμφύρεται συχνά 

Μ’ αγρούς  κι  απόνερα

Μιας απερχόμενης βιαίως

Εφηβείας 

 

Όπως πέφτει αόρατο βότσαλο χρόνου

Και γύρω του ανοίγουν

Ομόκεντροι κύκλοι:

Ο κορμός ο εγκάρσιος

Του δένδρου

 

Ο τρούλος του αστεροσκοπείου

Και τα κανόνια του

Σκοπεύουν τους αγγέλους.

 

Ένα φεγγάρι μισοφέγγαρο

Μπούμερανγκ που ’ριξα

Και τώρα έρχεται πίσω σφυρίζοντας.

 

Κοντά στον Παντοκράτορα

Μια φέτα πεπονιού σε ασήμι.

Τι μυστικό  τι ακατανόητο

Τάμα. 

 

Εκατομμύρια οι μαστοί

Που στάζουνε –

Να λάμπει στο στερέωμα

Το γάλα.

 

Του φεγγαριού το ασώματο κεφάλι

Υποκρισία:  η γιαγιά της αρετής!..

 

Από στόμα σε στόμα,  ο έρωτας

Επιχείλιος έρπει!.. 

 

Αράζοντας σε κόλπους κοριτσιών.

 

Το ραγισμένο βάζο του προσώπου της

Και τ’ αδειανά σακούλια των βυζιών της.

 

Ένα μύδι ανοιχτό

Ανάμεσα στα πόδια τους.

 

Το κόκκινο φως στα πορνεία μιμούμενο

Το άπεφθο αίμα το αγνό

Των παρθένων. 

 

Τον γαλαξία σπέρνοντας

Στον μυστικό της θόλο. 

 

Κορίτσι το τσουρουφλισμένο χόρτο του έρωτα

Κι η σκοτεινή σχισμή για την αχερουσία.

Το απόκρημνο βουνάκι σου με ρόδινες μυρτιές

Κι ο χοίρος που βοσκάει τα βαλανίδια.

(ΥΚΙΚΑ ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ – ΥΛΙΚΑ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΩΝ  κι άλλες επιλογές από τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη  ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ, εκδόσεις Καστανιώτη 2013:

Μεταφορές  παρομοιώσεις κρέμονται 

Σαν τάματα.   Προσθέτω μία:

Ελιξήριο λέξεων    Η ΠΟΙΗΣΗ)

 

Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ

(από της συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ 2013)

Η αγάπη των πολλών

Ολέθρια

Σαν μίσος

 

(Το μίσος τους   Αμνός της εξιλέωσης)

 

Κι ενώ για μέρες με τριβ΄΄ελιζε η σκέψη

Άξαφνα

Με φωτοστέφανο εγερσίνεκρου εκτοξεύτηκε

Από ’να σχόλιο ερμηνείας του Θεοφύλακτου

(Πριν δέκα αιώνες επισκόπου Βουλγαρίας)

Ακέραιη

Συντηρημένη μες τη λήθη

Και άφθονη

-Σ’ έξι μονάχα συλλαβές πυκνώνοντας

Όσα το ποίημα δεν μπορούσε –

Η καίρια    τούτη λέξη:

 

Ανθρωπαρέσκεια!..

 

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Αφού κανένας ορισμός

Δεν είναι οριστικός

Κι αφού απ’ τις χίλιες εκδοχές

Καμιά δεν απαντάει

Τι να’ναι    Ποίημα

Φαντάζομαι δε θα βαρύνουν

Τρεις ακόμα λέξεις:

Ρυθμικά

Σκεπτόμενο

Αίσθημα!..

 

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Μετά το Ποίημα

Οι Ποιητές

Νιώθουν θλιμμένοι

 

Όπως τα ζώα

Μετά τον έρωτα!..

(από τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ 2013)

 

ΧΡΥΣΟΣΚΟΝΗ ΑΦΘΑΡΣΙΑΣ

(από της συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ 2013)

Άλλο η μελίρρυτη ρητορική

Του έρωτα

Κι άλλο

Να προελαύνεις έφιππος

Στα ξένα σώματα!..

Τι απαλή

Τι απατηλή χρυσόσκονη αφθαρσίας

Πάνω στα πράγματα

Οι ονομασίες.

 

Τι μακρινό αεράκι απ’ το Αθέατο

Που όο υπόσχεται

Κι όλο ευλογεί

Χαλκεύοντας

Το πιο γκροτέσκο αντίγραφο

Αυτού του κόσμου.

 

Γκροτέσκο αντίγραφο ενός κόσμου αληθινού

Που πύρωσε απ’ τη θέρμη των αισθήσεων

Κόρωσε

Και ξαφνικά   εξατμίστηκε   σε λέξεις.

 

Πάρτε μια πρόγευση της αιωνίου ζωής:

 

Ασώματα σαν άγγελοι τα πράγματα

Με τα εξαπτέρυγα των φθόγγων ίπτανται

Στων ονομάτων τους το μνήμα

Λιώνοντας,

Κουφάρια λείψανα του αληθινού

Αθάνατα –

Ως τη συντέλεια των καιρών αθάνατα,

Από τη βάφτισή τους κιόλας

Πεθαμένα

 

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΕΝΝΗΣΗΣ

Σήμερα  22 Μαρτίου 2012,

Που αυτό το ποίημα πάει να γεννηθεί

-Και πριν ακόμα γεννηθεί –

Αναρωτιέμαι:  άραγε

Σε τρεις δεκαετίες ακριβώς

22 Μαρτίου ’42 ανήμερα

-Το ποίημα θα ’ναι τότε ορφανό

Και κουρασμένο  - άραγε

Θα υπάρξει κάποιος επιζών που θα σκεφτεί

Μια τόσο ασήμαντη επέτειο και θ’ ανοίξει

Ετούτη τη σελίδα που διαβάζετε

Να τη διαβάσει πάλι σιωπηλά

Χαρίζοντας

Φιλί μιας δεύτερης ζωής

Στις τυπωμένες λέξεις

Ή ανάβοντας

Σαν τεθλιμμένος έστω συγγενής

Κεράκι ενθύμησης

Στο μυστικό   Μνημόσυνο   Μιας γέννησης;

 

ΚΕΡΙ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ

Και κάθε χρόνο ανήμερα

Των γενεθλίων σου

(Όσα και να ’ναι τ’ άλλα   τα κεράκια):

Ένα κερί   Στη μνήμη εκείνου

Του ωραίου μικρού παιδιού

Που κάποτε.

 

Εκείνου

Του μικρού παιδιού

Που κάποτε

Ήσουν!..

 

ΑΡΧΗΤΕΛΟΣ

Υδροκέφαλο φίδι δαγκώνει

Την πελώρια ουρά του

(Απουσιάζει εντελώς ο κορμός).

Κι όπως σφίγγει ο ουροβόρος

Τον ατέρμονο κύκλο του,

Έτσι κάθε μα κάθε αρχή

Ακουμπάει απευθείας

Το τέλος.

 

Με τον κύριο κορμό

Να ’ναι πάντοτε

Η απουσία

Ενός κύριου κορμού!

(από τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ 2013)

 

 

ΠΡΩΙΜΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ 

(από τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ 2013)

Τώρα 

Που ακόμα δεν εσήμανε αναχώρηση

Κι όλοι στην πλήξη της ημέρας

Ή στην τύρβη μας

Τώρα η καλλίτερη στιγμή

Ν’ αποχαιρετιστούμε.

Χωρίς τον πανικό του κατεπείγοντος

Την υστερία της σειρήνας που παγώνει.

 

Αντίο λοιπόν

Ήδη από του δρόμου τα μισά

(Αφού η μέση του άγνωστου είναι το άγνωστο)

Κι ας μένει άγνωστο αν στο απώτερο ξανά

Θα γνωριστούμε.

 

Ωστόσο αύριο

Που με δάκρυα νωπά

Στα ίδια μέρη θα σας βρω

Αιφνίδια

Οι στεναγμοί του χωρισμού

Θα γίνουνε

Κλαυθμοί και γέλωτες

Γλυκείας επιστροφής

 

Της πιο ταχείας

Πιο γλυκείας επιστροφής:

 

Πριν χωριστούμε.

 

ΕΝΘΑΔΕ

Διαβάτη, όσο κι αν πονάει,

Μην το ξεχνάς:

Θα ξεχαστείς κι εσύ

Όπως ξεχνιούνται όλα –

Όπως κι εσύ σε λίγο θα ξεχάσεις

Αυτό το αλύγιστο

Το παγερό

Αυτό το ξέπνοο κείμενο

Σωμα.

(από τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ 2013)

 

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΞΑΤΜΙΣΤΗΚΕ ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ

(…πάρτε μια πρόγευση της αιωνίου ζωής…)

 Σώματα  σαν άγγελοι τα πράγματα   Με τα εξαπτέρυγα των φθόγγων ίπτανται   Στων ονομάτων τους το μνήμα!..   Λιώνοντας, κουφάρια λείψανα του αληθινού   Αθάνατα  –  Ως την συντέλεια των καιρών αθάνατα,   Από τη βάφτισή τους κιόλας    Πεθαμένα!..    Σαν να μην έχει ο κόσμος μάτια στα πασίδηλα, μόνο αυτιά για να πιστεύει.    Τέτοια αντίφαση. Το θάρρος να είσαι δειλός.   Το λυσσασμένο αχόρταγο σκυλί ο χρόνος γλείφοντας τα κόκαλά μας.   Τι αφειδές νομισματοκοπείο η φύση.   Να γίνεις πάλι αγέννητος.    Ο μόνος παράδεισος είναι αυτός:   ο χαμένος.    Τόσα βιβλία να μην μπορούν να διδάξουν την άγνοια.    Το μόνο παγκόσμιο νόμισμα,   ο χρόνος.    Κι η γλώσσα ένα ψαράκι έντρομο πιασμένο από το δίχτυ των δοντιών.  Εκατομμύρια οι μαστοί που στάζουνε να λάμπει στο στερέωμα το γάλα.    Από στόμα σε στόμα, ο έρωτας επιχείλιος έρπει…   Αράζοντας σε κόλπους κοριτσιών.    Το ραγισμένο βάζο του προσώπου της και τ’ αδειανά σακούλια των βυζιών της.    Ένα μύδι ανοιχτό ανάμεσα στα πόδια…Ετούτη τη στιγμή δεν είμαι εδώ.   Σ’ ένα μικρό κελί του στήθους   Αναπαύομαι.   Ούτε φωνή  ούτε φως   μου διακόππτουνε    ην ύστατη αγαλλίαση   Του ΤΙΠΟΤΑ!..     [σκόρπιοι στίχοι από τα ΤΟΠΙΑ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ Αντώνη Φωστέρη, εκδόσεις Καστανιώτη 2013]

Ταδε Έφη Κάρμα Deep Punctum κ ART ά SOS (από Κάρτας και Τάσος)

Τρίτη, 5 Αυγούστου 2025