ΠΡΟΠΑΝΤΩΝ ΝΑ ΦΟΡΑΤΕ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΡΑΓΙΟΝ

 (… ιδίως την ώρα της εγκατάλειψης!.. 
Χρειαζόμαστε ένα στόμα για να καταβροχθίσει τις λεπτομέρειες…
Τώρα που πια δεν λέει σ’ αγαπώ…)

Ποτέ δεν διάβασα σωστά την πινακίδα.
Παγιδευόμουν στο έλος  ή  κατέρρεε η βακτηρία του ταυ
βρισκόμουν σε ορφανοτροφείο
φορούσα γκρι φουστάνι κι άσπρες κάλτσες
έψαχνα μια κούκλα χωρίς χέρια
στα κρεβάτια ενός απρόσωπου θαλάμου.
Γενικά ήμουν άτυχη.
Δεν έβρισκα το σωστό νούμερο ανθρώπου
η πλέξη ήταν χαλαρή
ή οι τεράστιες βελόνες μπήγονταν στο στέρνο.
Ακόμα και οι αυταπάτες ήταν τρύπιες.
Θαρρείς και ήμουν ξενιστής μίας αμφισβήτησης
που κοιμόταν στο σκουρόχρωμο αυγό της
 έτοιμη να πολλαπλασιαστεί
στην ντουλάπα του μυαλού μου.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό
πως οι πιο ευδιάκριτοι τίτλοι τέλους
εμφανίζονται πάντα στην αρχή!..  
[ΤΕΛΟΣ, το 2ο ποίημα από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη  ΚΛΙΝΙΚΑ ΑΠΩΝ, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014]
 
Τίτλος στην ανάρτηση οι  ΠΡΟΣ ΕΑΥΤΟΝ στίχοι,
που τρόπον τινά προλογίζουν την περιπέτεια συγγραφής
και μας «προετοιμάζουν»  για το ταξίδι  στην  ΣΤΕΠΑ (σελ. 12):  
«Όλη η αγέλη οσμίζεται το αίμα
το φεγγάρι ματώνει ως το κόκαλο
αστέρια οστά γεμίζουν τον ουρανό.
Η στέπα του μυαλού ερημώνει.
Μην ταξιδεύεις μόνος νύχτα   μέσα στα Ποιήματα!..
Το τέλος γράφεται από μόνο του
και είναι πάντα σαρκοβόρο»
 
Η ΠΟΙΗΣΗ  μπορεί  να   μας βγάζει από τα ρούχα της καθημερινότητας και από τα όρια κάθε συμβατικότητας.
Αυτή είναι η μαγεία της.
Να πώς την αντιλαμβάνεται η Χλόη:  
«Κάτι να χάσκει   κάτι να λείπει
κάτι να διαβρώνει την τελειότητα.
Γιατί τέχνη είναι πάντα η οροφή που λείπει»
(τελευταίοι στίχοι από το ποίημα ΤΕΧΝΗ σελ. 28)
 
Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ (κάθε ποιήτρια…) σ’ ένα δωμάτιο εγκαταλειμμένη…  χαρτί    μολύβι   ψαλίδι:
«Κόβω με ένα ψαλίδι αυτό το Ποίημα!..
Κορμί είναι μπορεί δικό σου,   μπορεί κάποιου ξένου
από αυτούς που κοιμάσαι  και  χάνονται»
 (τελευταία στροφή από ΤΟ Ψ ΑΛΙΔΙ σελ 44 που κλείνει αυτή τη συλλογή).

 
Ανθολογούνται τα ποιήματα:
ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑΣ,  αν σε κλείδωναν στο υπόγειο μια ψυχρής ματιάς…  (σελ. 11)
Η ΚΟΝΣΕΡΒΑ,  Το να συντηρεί κανείς κατεψυγμένους έρωτες είναι κι αυτό μια τέχνη  (σελ. 13)
ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ,  Αν ήμουν πιο προσεκτική θα είχα από τότε αποσυνδέσει την ελπίδα…  (σελ. 14)
ΑΓΑΠΩ ΝΕΚΤΑ ΓΙΑΤΡΕ,  Με γυμνά πόδια πατάμε τον πόνο κι αυτός στάζει λέξεις…  (σελ. 15)
Η ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ,  Τρέφω μόνο φιλικά  αισθήματα για σας  (σελ. 17)
ΤΟ ΚΕΝΟ,  Διαλέγω πάντα άνδρες που το νούμερό τους τελειώνει σε μηδέν  (σελ. 18)
ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ,  λοιπόν, σημαίνει κρύβω άσσους σε μανίκι δίχως χέρι…  (σελ. 19)
ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑ,  Έξω στο δρόμο ένας γερανός σήκωνε το όνειρο…  (σελ. 20)
ΜΑΤΑΙΩΣΗ,  Θα σε ειδοποιούσα σίγουρα  αλλά τα ταχυδρομικά περιστέρια καθηλώθηκαν υπέρβαρα στα σύρματα  (σελ. 21)  και  επιμύθιο
ΜΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΠΕΙΣΤΙΚΓ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ,  Σ’ ένα λεπτό είχαν περάσει έξι μήνες  και  το καταλαβαίναμε μετά απ’ τις ρυτίδες…  (σελ.22)

 

ΤΟ ΑΓΩΝΙΣΜΑ ΤΗΣ ΜΟΝΟΜΑΧΙΑΣ 

(από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη ΚΛΙΝΙΚΑ ΑΠΩΝ 2014)

Στο αγώνισμα της μονομαχίας

δεν έχει σημασία η παιδική σου ηλικία,

αν ο μπαμπάς τραγούδαγε στο μπάνιο,

αν η μαμά άνοιγε τρύπες στον τοίχο με τρυπάνι,

αν σε κλείδωναν στο υπόγειο μιας ψυχρής ματιάς.

Το θέμα είναι η προσεκτική επιλογή.

Αυτή είναι ο καθρέφτης που ραγίζει.

Γιατί δεν τυχαίνει,

εμείς είμαστε αυτοί   που ρίχνουμε το γάντι στο πρόσωπο του άλλου,

εμείς που σφραγίζουμε   με βουλοκέρι τον πάπυρο

που καταφθάνει με μαύρη άμαξα την νύχτα.

Έρωτας, γράφει επάνω,

την τάδε ώρα κάτω από τα κυπαρίσσια.

 

Στο αγώνισμα της μονομαχίας   αυτό που έχει σημασία

είναι ο αντίπαλος με το κοντάρι

Γιατί συστηματικά κάτω απ’ την πανοπλία

τον ίδιο ιππότη διαλέγουμε συνέχεια

ηθελημένα γυμνωνόμαστε μαζί του στο σκοτάδι

εσκεμμένα του γεμίζουμε με βέλη τη φαρέτρα.

Στο αγώνισμα της μονομαχίας

το παν είναι η δική μας εξολόθρευση.

 

Αφού αυτήν έχουμε μεθοδεύσει

απ’ την αρχή με τόσο πάθος!

 

 

Η ΚΟΝΣΕΡΒΑ

Το να συντηρεί κανείς κατεψυγμένους έρωτες

είναι κι αυτό μια τέχνη

όπως του καλλιγράφου  ή  του πυροσιδηρουργού.

Ακόμα και διαδικασία

όπως αυτή του αρουραίου

που ανοίγει λαγούμια   για να δραπετεύσει.

Πολλοί άνθρωποι κάνουν συλλογή

από τέτοια διάφανα βαζάκια.

Χωρίς συντηρητικά γράφει απέξω η ετικέτα

και εννοούν γνήσια δάκρυα μικρού κροκόδειλου

ή μιας νυφίτσας που την απήγαγαν νωρίς.

Στον αντίποδα αυτών – των θερμοσυγκολλητών -

 υπάρχουν οι άλλοι οι αμνήμονες

που θάβουν σε λάκκο το κεφάλι

ενώ το υπόλοιπο σώμα εξακολουθεί να ζευγαρώνει

με στρουθοκάμηλους τους είδους τους.

Κάθε μέθοδος είναι θεμιτή.

Έτσι κι αλλιώς τίποτε ποτέ δεν αποτρέπει

εκείνο το θανάσιμο άλμα στο κενό.

[από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη ΚΛΙΝΙΚΑ ΑΠΩΝ, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014]

 

ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ

(από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη ΚΛΙΝΙΚΑ ΑΠΩΝ 2014)

Το πρόβλημα είναι   πως δεν άκουσα τις κούκλες

Ανοιγόκλειναν   τα γυάλινά τους μάτια

λέρωναν τα λευκά φορέματα

έχαναν τα νάυλον μαλλιά.

Πρόσεχε τα Σάββατα   μας έγνεφαν

είναι πάντα ξεκούρδιστα

ο μηχανισμός κλάματος δεν λειτουργεί

το κεφάλι δεν είναι κολλημένο

κυλάει σε μία μόνη Κυριακή.

 

Αν ήμουν πιο προσεκτική

θα είχα από τότε αποσυνδέσει την ελπίδα.

Επίσημα θα ήμουν τώρα

Κλινικά απών.

 

ΑΓΑΠΩ ΝΕΚΡΑ ΓΙΑΤΡΕ

Φορώ ένα σκονισμένο νυφικό

με μακριά ουρά που σέρνεται στον δρόμο.

Η αρρώστια καλπάζει

κόκκινο άλογο μέσα στην καρδιά.

 

-Αγαπώ νεκρά γιατρέ.

 

-Εδώ είναι αποστακτήριο.

Όχι κλινική.

Με γυμνά ποδιά πατάμε τον πόνο

κι αυτός στάζει λέξεις.

 

-Γδύνομαι συνέχεια

μπροστά σε άνδρες που φορούν

ψηλό καπέλο και κοστούμι

και την τελευταία στιγμή

γλιστρούν απ’ την εικόνα.

 

-Κάντε τατουάζ

τρυπήστε το ένα αυτί

και πάψτε να εκτρέφετε νυφίτσες.

 

-Θα βοηθήσει; Θα γίνω φυσιολογική;

 

-Λέγομαι Τζόκερ

Διαβάζω  παλιές συνταγές μαγειρικής

παίζω αυλό

ανακατεύω τα χαρτιά.

Μα εσείς χρειάζεστε έναν ξυλουργό

να λειάνει τις καμπύλες

ή έναν ωτορινολαρυγγολόγο

να πνίξει τα ουρλιαχτά.

 

Φυσιολογική;

Φυσικά.

Στον κόσμο των σκιών

παίζετε επιδέξια τις μαριονέτες.

Άλλωστε σας σφράγισαν μικρή.

Με εκείνο το μισό πέταλο στον ώμο.

Που σημαίνει πως τίποτε

ποτέ δεν θα ’ναι ολόκληρο.

Εκτός από ένα μελανοδοχείο

που αδειάζει.

[από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη ΚΛΙΝΙΚΑ ΑΠΩΝ, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014]

 

Η ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ

(από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη ΚΛΙΝΙΚΑ ΑΠΩΝ 2014)

Παρακαλώ καθίστε.

Το φόρεμά μου είναι χάρτινο.

λήγω σε περιορισμένο χρόνο

Δεν θα υπάρξουν δράματα.

Μόνη μου απαίτηση να ταΐζετε τις χήνες.

Τρων μικρά δάκρυα σε κονσέρβα.

Βέβαια ίσως μία θάλασσα

δεν συμπεριλαμβάνεται στα σχέδια

μία λίμνη ασφαλώς θα επαρκούσε

αλλά συγχωρείστε μου μία τελευταία υπερβολή

Σηκώνω το λευκό μου μεσοφόρι.

Η επέμβαση ολοκληρώθηκε ταχύτατα.

τρέφω μόνο φιλικά αισθήματα για σας.

Η πολυθρόνα περιμένει τον επόμενο πελάτη.

 

TO KENO

Διαλέγεις έναν άντρα κατά προτίμηση μεσόκοπο

σε κάποια ουρά

με μία επιταγή χωρίς αντίκρισμα στο χέρι

ή ενώ ψωνίζεις κιμά
αν και το αίμα στην λευκή ποδιά
ενός χασάπη συνήθως απωθεί.
Προσωπικά επιλέγω τα ταχυδρομεία.
Οι άνθρωποι κρατούν νούμερα στο χέρι
και παραλαμβάνουν ή στέλνουν
χωρίς επίγνωση της ματαιότητας.

(Διαλέγω πάντα άνδρες που το νούμερό τους τελειώνει σε μηδέν).

Τυλίγεις το ανδρικό κορμί

σε μία κόλλα από χαρτί
αφού το φιμώσεις με μελάνι
κοιμάσαι μαζί του μία δύο τρεις φορές
σε ένα φτηνό ξενοδοχείο
το κρεβάτι τρίζει αφόρητα

η βρύση στάζει
η μούχλα τρώει τους τοίχους.

Κι εκεί γύρω στις πέντε το πρωί

μες στο αμνιακό υγρό της ποίησης

όλα θα ζωντανέψουν ξαφνικά

ο πόνος της αποκοπής

ο ομφάλιος λώρος σκουλήκι

η μητέρα χωρίς φύλο

ο πατέρας με τα πλαστικά γάντια

η μυρωδιά του αιθέρα

το διπλό άλμα του ακροβάτη.

Τότε και μόνο τότε

μπορείς να γράψεις για το τίποτα.

[από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη ΚΛΙΝΙΚΑ ΑΠΩΝ, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014]

 

ΕΚΛΕΚΤΙΚΕΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΕΣ

(από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη ΚΛΙΝΚΑ ΑΠΩΝ 2014)

Όλοι εμείς οι συγγενείς

είχαμε φέρει ντόρτια

στο παιχνίδι με τα πούλια

παγώνει σε μονά φλιτζάνια όμως ο καφές

στο καφενείο χωρίς όνομα

στην οδό Αρίστου Τέλους.

Εκλεκτική συγγένεια λοιπόν σημαίνει

κρύβω άσσους σε μανίκι δίχως χέρι

ενώ σε ειδική αίθουσα υποδοχής

σερβίρεται κονιάκ και κουλουράκι.

Στον προθάλαμο κάποιος χτυπάει νούμερα

στο μπράτσο εραστών που γίναν δήθεν φίλοι.

 

Γιατί άραγε λαχανιάζουμε άδικα μέσα στους αιώνες

εμείς οι εκλεκτοί εκλεκτικοί

χωρίς γένος χωρίς φύλο

που τρέχουμε γυμνοί μέσα σε γυάλα

που σμίγουμε κρυφά φθηνά και με ντροπή

σε παχιά μαξιλάρια από πούπουλα

κύκνων που ραμφίζουν

για λίγο στην σιωπή

για πάντα στο κενό.

 

Όλοι εμείς οι συγγενείς

που στο λήμμα αγάπη

διαβάζουμε πάντα λάθος

το συνώνυμο

 

ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΠΑΡΚΑΡΙΣΜΑ

Η γλώσσα σάλεψε στην κόκκινη σπηλιά της

και τεντώθηκε να αγγίξει

τους σταλακτίτες δόντια

ποια διαδρομή είναι πιο σύντομη

το δάγκωμα του σκορπιού

ή ένα αιλουροειδές φιλί;

Ύστερα ξαπλώσαμε  σε κάτι που έμοιαζε κρεβάτι

μα έπλεε και κολυμπούσαμε σε στρώμα

είχαμε συναντηθεί σ’ ένα κτίριο που έγερνε

αποστάσεις σου είπα

κι έβαλα ανάμεσα ένα λευκό μαντήλι

μετά όλα έγιναν γρήγορα

θαρρείς μακριά και κάπου ξένα

θαρρείς και ήσουν άλλος κι όχι εσύ.

Όταν χτύπησε το πρωί στην ώρα του

ντύθηκα βουβά στο μπάνιο.

Έξω στο δρόμο

ένας γερανός σήκωνε το όνειρο.

Παράνομο παρκάρισμα

εξήγησε ο υπάλληλος στη ρεσεψιόν

χωρίς να σηκώσει καν τα μάτια

απ’ τη μέρα του!..

 

ΜΑΤΑΙΩΣΗ

Θα ήμουν εκείνη την ημέρα συνεπής

μα ένα κοράκι καταβρόχθισε το μονοπάτι

και χάθηκα στο δάσος

ύστερα κάποιος μετατόπισε τους δείκτες

στο κουρδιστό ρολόι στο σαλόνι

κι άργησα είκοσι χρόνια.

Θα σε ειδοποιούσα σίγουρα

αλλά τα ταχυδρομικά περιστέρια

καθηλώθηκαν υπέρβαρα στα σύρματα.

Και όταν ερχόμουν   θα σ’ αγκάλιαζα

αν δεν υπήρχε το σιδερένιο τραπεζάκι ανάμεσα.

Γι’ αυτό σου λέω.

Μην λυπάσαι.

Και στείλε αυτή την τενεκεδένια απουσία

για ανακύκλωση.

[από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη ΚΛΙΝΙΚΑ ΑΠΩΝ, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014]

 

ΣΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΕΙΧΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ… 

(…και το καταλάβαμε μετά απ’ τις ρυτίδες…)

Φέτος δεν υπήρξαν εποχές.   Στεκόμασταν στη διάβαση με ένα βαρύ παλτό  και   όταν περνούσαμε απέναντι   ήταν πια Άνοιξη και  πετούσαμε  τα ρούχα στον αέρα.   Αλλόκοτος και ο χρόνος.   Σε ένα λεπτό   είχαν περάσει έξι μήνες  και   το καταλαβαίναμε μετά   απ’ τις ρυτίδες από ρετσίνι   στους κορμούς των δένδρων  και  τις μικρές αλεπούδες   που γερνούσαν στο σαλόνι.   Μα η μεγαλύτερη ανατροπή   συνέβαινε στον χώρο.   Συστέλλονταν και διαστέλλονταν   οι πλατείες, οι δρόμοι, τα στενά   οι διευθύνσεις άλλαζαν  και  μέναμε με αγνώστους   σε σπίτια με λαίμαργες ντουλάπες   που έτρωγαν τσάντες και παπούτσια.   Γι’ αυτό κι εγώ λοιπόν   σκόνταψα στην σκιά μου   το πόδι μου παγιδεύτηκε   στην μαύρη της δαντέλα   κι αστραπιαία υπέθεσα   πως μ’ αγαπάς ακόμα!..  [ΜΙΑ ΣΧΕΔΟΝ ΠΕΙΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ με προειδοποίηση  να μην ταξιδεύεις μόνος νύχτα στα ΠΟΙΗΜΑΤΑ, γιατί ακόμα και οι αυταπάτες είναι τρύπιες… στη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη ΚΛΙΝΙΚΑ ΑΠΩΝ, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2014]

Δευτέρα, 13 Μαΐου 2024