ΔΕΝ ΕΨΑΧΝΕ ΑΝΔΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΚΥΝΗΓΟΥΣΕ ΜΟΝΟ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗ

 (… δέκα στόματα ουρλιάζουν   αδηφάγα κόκκινα καγχάζουν  

πάνω στα ανέκφραστα πρόσωπα  των δυο μου χεριών…)

Δεν είναι τα μάτια παράθυρα   ούτε καθρέφτες της ψυχής.
Είναι άγρια σκυλιά που αλυχτούν.

Η αγάπη δεν είναι ροζ  ζάχαρη   ούτε ο έρωτας αρρώστια

που βήχει διακριτικά   κι αφήνει αιμάτινες κηλίδες

στο δαντελένιο μαντήλι της Κυρίας   που ύφαινε Καμέλιες.

Δεν έψαχνε η Έμμα Μποβαρύ   άντρες για να αγαπήσει,

κυνηγούσε μόνο την χαμένη της ψυχή.

Κι όταν τελειώνει μια ιστορία

οι άνθρωποι θάβουν τα κομμάτια τους στον κήπο

και κάθονται στα αραχνιασμένα τους τραπέζια

ενώ η Μις Χάβισαμ τους υποδέχεται

φορώντας το μουχλιασμένο νυφικό

ενός γάμου που δεν μπόρεσε ποτέ!..

 

Η στιγμή  πριν  η σταγόνα   πέσει στο ποτήρι!..

Η μαγεία του μετέωρου.

Βαγόνι με αχνιστά κάρβουνα   στις ράγες των χειλιών!..

[ΤΑ ΜΑΤΙΑ και ΟΙ ΡΑΓΕΣ ΤΩΝ ΧΕΙΛΙΩΝ, δυο ποιήματα

από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009

Υπότιτλος σε παρένθεση   μια στροφή από ΤΑ ΒΑΜΜΕΝΑ ΝΥΧΙΑ και συνέχεια με το

ΦΟΒΟ  ΝΑ  Σ’ ΑΓΑΠΩ,   ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΖΩΟ ΤΕΛΟΣ,  

Ο ΑΝΔΡΑΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ.   ΤΟ ΑΘΙΚΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ,

ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ…  Η ΓΥΝΑΙΚΑ… ΧΩΡΙΣ  ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ

και άλλα ποιήματα από την ίδια συλλογή]

 

Ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ

(από τη συλλογή της Χλόης  Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ 2009)

Ποιος είναι αυτός ο φόβος

που ουρλιάζει με τα δυο του όμικρον

να χάσκουν στο σκοτάδι;

Ποιο είναι το βουβό βήτα

που βηματίζει βαρύγδουπα

σέρνοντας το παραμορφωμένο του ποδάρι;

Ποια φυγή ονειρεύεται το φι

και γιατί το σίγμα

σπαράζει σιωπηλά στο τέλος

αλλά και μπροστά    από το άλλο ρήμα

που τόσο πολύ φοβάμαι να προφέρω;

 

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΖΩΟ ΤΕΛΟΣ

Υπάρχουν άνθρωποι που  

σέρνουν μαζί τους ένα ΤΕΛΟΣ!..

Κουλουριάζεται στα μάτια τους

κοιμάται στο κρεβάτι τους

τρέφεται τη σκιά τους!..

Αυτοί το χαϊδεύουν τρυφερά

κι αυτό πίνει αίμα από τις φλέβες

ξεσκίζει με τα γαμψά του σίγμα   όποιον τους αγγίζει!..

 

Γιατί ό,τι είναι για τους άλλους η αρχή

γι’ αυτούς είναι ο κύκλος του θανάτου!..

[από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009]

 

ΕΜΕΙΣ

(από τη συλλογή της Χλόης  Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ 2009)

Όλο και πιο βαθιά μέσα σου   περπατώ

τα δένδρα μάτια   με παρατηρούν ψυχρά

καθώς διαβαίνω!..

Είμαι μόνο μια γυναίκα

γυμνή πάνω σ’ ένα σαλιγκάρι

η πιο μικρή σου κόρη

η πιο απόμακρη οικεία

Είσαι άνδρας  

από διαφορετική βροχή το φύλο σου,

με ανασαίνεις

διάπλατα ανοίγεις

μα προασπίζεις άγρια   τον τρυφερό σου φόβο!..

Κι εγώ βαδίζω στο σκοτάδι   κι ανιχνεύω

πολύτιμα αυγά χελώνας   που αστράφτουνε λευκά!..

Πριν από χρόνια ήμουνα γοργόνα

ύστερα λάσπη, πουλί,  μέδουσα,  αμοιβάδα,  νυχτερίδα

τώρα γυναίκα πια

διαπερνώ τα όστρακα των ματιών σου

κι εκεί στο πιο κρυφό κοχύλι

εμείς!..

 

Η ΓΥΝΑΙΚΑ

Φοράει πάντοτε μια μάσκα!..

Το πρόσωπο αδιάκοπα αλλάζει

μισό φως μισό σκοτάδι

μισή γέννα μισή θάνατος

άλλοτε νυχτερίδα

άλλοτε νερό των αστεριών

χύνεται βουρκωμένη

αέναα  γλιστράει    στην αδιάκοπη ροή

κρύβεται η αλήθεια της

στους ύπερους  στους στήμονες   στην γύρη

στα κοχύλια

στις εσοχές που φωλιάζουνε τα φίδια

η φύση είναι η δύναμή της

το ίδιο το κορμί της!..

Μιλάει γλώσσες ακατάληπτες

στον αριστερό λοβό της

στριφογυρίζουνε πλανήτες

από τα στήθη της ρέουν άγρια ποτάμια

 

Μητέρα   Θεά   Μάγισσα   Γυναίκα!..

[από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009]

 

ΣΤΗΝ FRIDA KAHLO

(από τη συλλογή της Χλόης  Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ 2009)

Γεια σου Φρίντα.

Βλέπω την κόκκινη καρδιά

να κείτεται στα πόδια σου,

έξω από σένα   κι από το άσπρο νυφικό,

τον αιματοβαμμένο γάμο   την έκτρωση

και το μικρό φάντασμα μωρό

που πετάει στο ταβάνι.

Ναι,  πολλές φορές μάλιστα

ερωτεύτηκα τον άντρα σου

ζωγράφο, ποιητή, ασφαλιστή   πλασιέ κηπουρό

τον ίδιο πάντα άνδρα

γιατί  ζωγράφιζε συνέχεια  

το μαύρο μου στόμα   μια τρύπα στο σκοτάδι,

όλοι οι άνδρες μου λέγονταν Ριβέρα

γιατί ήξεραν θαυμάσια   να προκαλούν τον πόνο.

Φρίντα, κόκκινη λυπημένη

Φρίντα ελάφι και Φρίντα φωτιά

αυτή η κόκκινη καρδιά

παλλόμενη, ολοζώντανη μπροστά σου

δεν είναι πια δική σου, είναι δική μας!..

 

ΑΝΝΑ Ο

Ήταν το ψευδώνυμο.

Κλινική περίπτωση   σε σύγγραμμα ψυχών!..

Βιέννη, αρχές του προηγούμενου αιώνα

ένας εραστής γιατρός.

Με αποστειρωμένα γάντια

χωρίς ποτέ να βγάλει τα γυαλιά του.

Το πάθος  αρχειοθετήθηκε με τάξη

ώστε να ωφεληθούν οι επόμενες γενιές.

Άννα  Ο.  βάφτισαν το σώμα σου

τις άγριες επιθυμίες σου κοράκια

το βάραθρο στο ίδιο το κορμί σου

το φόβο να πεθάνεις μόνη.

 

Μικρή Άννα Ο.

Αρρώστια μου   Ποίησή μου!..

[από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009]

 

Ο ΑΝΔΡΑΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ

(από τη συλλογή της Χλόης  Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ 2009)

Αυτός ο άνδρας όλο φεύγει.

Τον βλέπω να κινείται στο δωμάτιο

στα μακριά μαλλιά του σκαλώνουν νυχτερίδες

στην κάπα του φωσφορίζουνε αστέρια

νιφάδες από λύπη.

Ξέρω ότι φεύγει και πάω να του μιλήσω

δεν έχω χέρια ούτε φωνή

μόνο ένα παλιό τραύμα στους καρπούς

τότε στον Πύργο όταν με κλείσαν ζωντανή.

Κρυφά τα βράδια τον δένω με βιολετί κλωστή

κρύβω στις τσέπες του μπισκότα νοσταλγίας

πάνω στο πουκάμισό του καρφιτσώνω χάρτες από κερί

μήπως κάποια στιγμή ξεχάσει να γυρίσει.

Όταν ο άνδρας φεύγει

τα σκυλιά ουρλιάζουν στο δωμάτιο

η ντουλάπα ανοίγει να με φάει

και η τσαγιέρα μου δαγκώνει αρπαχτικά το χέρι.

Συνέχεια με διαβεβαιώνει.

«Ποτέ»  μου λέει  «ξανά»

μου χαϊδεύει το κεφάλι

μα μέσα στ’ απαλά του μάτια

βλέπω πως έχει αρχίσει κιόλας

το σκοτεινό ταξίδι προς τα μέσα!..

 

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

Τα πορτρέτα των προγόνων

ροχαλίζουν άοκνα στους τοίχους

αράχνες γνέθουν παγωμένους σταλακτίτες

μια μητέρα ντυμένη στα λευκά

νανουρίζει στην κούνια ένα ανύπαρκτο μωρό

ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά μαχαιρώνει βίαια τον αέρα

ένας άνδρας με λασπωμένες μπότες

ξεκοιλιάζει πουπουλένια μαξιλάρια

άσπρα σκυλιά με μαύρες βούλες

παίζουν τρίλιζα στα μάρμαρα

κάποιος κάπου παίζει ένα βιολί

στην σοφίτα γεννιέται ένα αυγό

γαλάζιοι δρυοκολάπτες πετούνε στην κουζίνα.

Κι εσύ   ξαπλωμένος στην κρυστάλλινη μπανιέρα

φορώντας όλα σου τα ρούχα,

πίνεις σαμπάνια μέσα στην καρδιά μου,

όχι επισκέπτης ούτε φίλος

αλλά μοναδικός ένοικος

που αυτονόητα κατέχει τα κλειδιά.

[από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009]

 

ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΥΦΛΟΠΟΝΤΙΚΕΣ

(από τη συλλογή της Χλόης  Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ 2009)

Μία τέλεια ημέρα!..

Η Εγκατάλειψη δεν έχει καν συμβεί.

Το κορίτσι φοράει ένα λευκό φουστάνι

η Μητέρα παίζει πιάνο στην αυλή

ο Πατέρας κυνηγάει ελάφια στον κήπο με τους Άλλους,

δεν έχει καν εμφανιστεί ο πρώτος εραστής

ούτε τα κουφάρια με τα φέρετρα έχουν φτάσει με το τρένο.

Όλα κλυδωνίζονται ανέμελα μέσα στις παπαρούνες.

Ύστερα το σπίτι βέβαια θα καεί

το αίμα θα βάψει με πινέλο την εικόνα

κανείς όμως δεν το γνωρίζει ακόμα!..

Μία ακίνητη στιγμή μέσα στο χρόνο.

Και μόνο οι τυφλοπόντικες συνεχίζουν να σκάβουν το λαγούμι

και πού και πού οσμίζονται ανήσυχα

έναν ολόκληρο αιώνα που πνίγεται στη λίμνη.

 

ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Ένα κρεβάτι και μια λεκάνη.

Πρώτα με πλένεις.

Δέκα δάχτυλα   μαύρα άλογα

αφηνιασμένα  ιδρωμένα  λαχανιάζουν

κοράκια φτερουγίζουν τρελαμένα

κόκκινοι λύκοι με μυρίζουν.

Με χαϊδεύεις.

Ύστερα έρχεσαι.

Όπως ποτέ.   Όπως ξανά!..

Στο πιο   κρυφό δωμάτιο του κορμιού μου!..

 

Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Αστραπή

ύστερα κεραυνός.

Στα ακροδάχτυλα του πόθου

μαλακή βροχή!..

[από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009]

 

ΤΟ ΑΘΙΚΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ

(από τη συλλογή της Χλόης  Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ 2009)

Έστρωσα το κρεβάτι χθες βράδυ.

Σεντόνια αραχνοΰφαντα.

μαξιλαροθήκες δαντελένιες

χνουδωτά μαξιλάρια από στάχτη.

Σήμερα το πρωί δίπλωσα τα σεντόνια

ανέπαφα, ατσαλάκωτα

και τακτικά τα στοίβαζα και πάλι.

Μόνο στο πάτωμα είδα να διαγράφονται στη σκόνη

τα ίχνη των ποδιών σου.

 

Γιατί κάποτε η απουσία βαθουλώνει τις σκιές

και ό,τι λείπει είναι αυτό που μένει!..

 

ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ

Μια γυναίκα κι ένα άνδρας   στη σκοτεινή σπηλιά

με τα κόκαλα των νεκρών αδελφών

και τις χαραγμένες με πέτρα κοφτερή

σκηνές από κυνήγι άγριων ζώων.

Η νύχτα βαθαίνει ολοένα

τα ουρλιαχτά απέξω δυναμώνουν

η σπηλιά – στόμα μεγαλώνει

η γυναίκα παγώνει στους χειμώνες

τότε ο άνδρας απλώνει το χέρι

ένα άγγιγμα στο μάγουλο,

χάδι από μικρές νεφέλες.

Ύστερα σκοτάδι.

Σε έναν ουρανοξύστη, σε μια πόλη ξένη,

Σάββατο, ώρα δώδεκα το βράδυ.

μια γυναίκα, ένας άνδρας

αυτός άπλωσε το χέρι,

ένα άγγιγμα στο μάγουλο,

τόσο απλό  τόσο πολύπλοκο

τόσο ανεπανάληπτα παλιό!..

 

Το χέρι σου στο πρόσωπό μου!..

[από τη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ και ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009]

 

ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΘΑ ΓΡΑΦΟΥΝ  ΑΥΤΑ  ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΑΓΓΙΞΕΙΣ 

(… πού να ξέρεις… ποιο είναι πάντα το ταξίδι  και  ποιον αλήθεια ψάχνουμε στον έρημο σταθμό…)

«Θα ζήσεις χωρίς»   είπε η μάγισσα   και μου έδωσε το φίλτρο   «τα κοχύλια σου θα γίνουν χέρια για να γράφεις»   «Μα χρειάζομαι τα   χέρια για να αγγίζω   μικρές μοβ ανεμώνες να χαϊδεύω   τα μάτια του να ψηλαφώ   τις σκιές στα βλέφαρα κουπιά   το σώμα του να κολυμπώ».   «Δεν κατάλαβες λοιπόν»   είπε η μάγισσα   και το πρόσωπό της ράγισε   χίλιες μικρές ρυτίδες.   «Τα χέρια σου θα γράφουν   αυτά που ποτέ σου δεν θα αγγίξεις».   Έβγαλα εισιτήριο με το τρένο   για να ’ρθω να σε βρω.   Τόσο απλό λοιπόν να ανέβω σ’ ένα τρένο   αστραφτερό, γυαλιστερό   με οδηγό, εισπράκτορα, συνεπιβάτες   ράγες που εφάπτονται στο έδαφος   και  προαναγγελθέντες όλους τους σταθμούς.   Ξέχασα πόσο μαύρο είναι το τρένο της αγάπης   πως καίει κάρβουνα κι ελπίδες   με ένα μάτι τυφλό κι ένα στόμα που χάσκει   και μηχανή ορχιδέα   που αιώνια πεινάει   πόσο ρυθμικά βογκά   καθώς φίδι θεριεμένο   ανεβοκατεβαίνει τις σήραγγες του τρόμου.   Λησμόνησα πόσο μοναχικό είναι το τρένο της αγάπης   με τον ελεγκτή κάθε λίγο   να ακυρώνει   και έναν εισπράκτορα   κέρινο ομοίωμα   να περιμένει πάντα στο σταθμό!..  Έβγαλα εισιτήριο με το τρένο   για να ’ρθω  να σε βρω.   Σαν να μην γνώριζα ποιο είναι πάντα το ταξίδι   και ποιον αλήθεια ψάχνουμε   στον έρημο σταθμό!..  [ΧΩΡΙΣ και ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ, τα δυο τελευταία ποιήματα στη συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη Η ΑΛΕΠΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΧΟΡΟΣ, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2009]

Δευτέρα, 8 Μαΐου 2023