ΕΝΕΔΡΕΣ ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΣΑΝ ΚΟΥΦΙΕΣ ΡΙΠΕΣ

 (… παραμονεύαν την πτώση σου…)

Εσύ μόνο το ξέρεις
Πώς χάνεσαι τώρα πώς βουλιάζεις
Μέσα στα ωραία χρόνια στ’ άσπρα πουκάμισα
Στ’ άσπρα χαμόγελα στ’ άσπρα καινούργια βιβλία
 
Εσύ μόνο το ξέρεις πως βουλιάζεις
Μες στα καινούρια ρούχα στους φρέσκους δρόμους
Στα χειροκροτήματα όταν περνάς
Στους ευγενείς ψιθύρους που πληθαίνουν μπρος σου
 
(«Πλήθος ενέδρες της ζωής παραμονεύαν την πτώση σου»)
 
Ενέδρες από χειροκροτήματα σαν κούφιες ριπές
[ΕΣΥ ΜΟΝΟ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ……  από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3
και ΣΥΝΕΧΕΙΑ με:
 ΕΝΑΣ ΚΛΕΦΤΗΣ…  (κι άλλος κλέφτης!.. Πιάστε τους κλέφτες…),
ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΙΣ ΡΑΓΕΣ… (Κάτω απ’ τις ράγες του τραίνου…)
ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΓΥΜΝΑ… (Όλο και πιο άναρθρα)
ΟΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ (Εδώ οι πόρτες έγιναν στόματα)
ΠΑΨΑΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΙΑ… (…Ν’ αποτελούν χρησμούς)
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟΣ ΘΕΑΤΗΣ…  (Ασήμαντος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος…)
ΣΕ ΤΙ ΒΟΗΘΑ ΛΟΙΠΟΝ… (…η Ποίηση… Αυτή εδώ η Ποίηση, λέω)
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΛΗΘΩΡΑ… (…αλλά το ένα…)
ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΣΩΠΑ… (…της ιστορίας μας είναι εντελώς φανταστικά) και
ΑΦΙΕΡΩΣΗ  (Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν )
 
Αντιγραφή και Επικόλληση από τη Συγκεντρωτική έκδοση: Μανόλη Αναγνωστάκη ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ  Εποχές – Εποχές 2, Παρενθέσεις, Εποχές 3, Η Συνέχεια – Η Συνέχεια 2 – Η Συνέχεια 3, Ο Στόχος 1941-1971, εκδόσεις Πλειάς]

ΕΝΑΣ ΚΛΕΦΤΗΣ…

(από τη συλλογή του μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962)

Ένας κλέφτης

Κι άλλος κλέφτης

«Πιάστε τους κλέφτες»

(Ποιους κυνηγούσαν και ποιοι;)

 

Στεκόμουν στη θέση μου ακίνητος

Ανάμεσα στο έξαλλο πλήθος

Στις φοβερές κραυγές

Κανείς δεν μ’ ακούμπησε

Άναψα κι άλλο τσιγάρο

 

Ήταν για μένα μια ξένη ιστορία

Εγώ δε φοβόμουνα

Δεν είχα τίποτα πια να μου κλέψουν

Δε με φοβόταν κανείς

Δεν είχα τίποτα να κλέψω απ’ αυτούς

 

ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΙΣ ΡΑΓΕΣ…

Κάτω απ’ τις ράγες του τραίνου

Κάτω απ’ τις γραμμές του βιβλίου

Κάτω από τα βήματα των στρατιωτών

 

Όταν όλα περάσουν – πάντα σε περιμένω.

 

Πέρασαν από τότε πολλά τραίνα

Κι άλλα πολλά βιβλία θα διαβαστούν

Κι άλλοι στρατιώτες το ίδιο θα πεθάνουν.

 

Κάτω από το κάθε τι που σου σκεπάζει τη ζωή

Όταν όλα περάσουν –

Σε περιμένω.

[από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962]

 

ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΓΥΜΝΑ…

(από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962)

Όλο και πιο γυμνά

Όλο και πιο άναρθρα

Όχι πια φράσεις

Όχι πια λέξεις

Γραμμάτων σύμβολα

Αντί για την πόλη η πέτρα

Αντί για το σώμα το νύχι

Ακόμα πιο πολύ: μια αιμάτινη

Σκοτωμένη κηλίδα

Πάνω στο μικροσκόπιο

 

ΟΙ ΕΠΙΓΟΝΟΙ

Εδώ οι πόρτες έγιναν στόματα

Βγαίνουνε ολοένα άνθρωποι σαν οργισμένες λέξεις

Σε δαχτυλοδειχτούν και σε υβρίζουν·

Νέοι, χτες μόλις παιδιά, με τη φλόγα στα μάτια

Νομίσματα νιόκοπα γεμάτα πάθος αγοράς

Όμως το παρελθόν δεν αγοράζεται δε μπορεί πια ν’ αγοραστεί

Η κάθε σπασμένη φωλιά η κάθε σβησμένη λέξη.

Εδώ τα παράθυρα γίναν αγχόνες

Δουλεύουν νύχτα μέρα σα ματόκλαδα

Όμως το αίμα Εκείνων δεν απαγχονίζεται

Δεν υποπτεύονται πως ολοένα τους κυκλώνει

Δεν υποπτεύονται τι ξεπουλήθηκε – για να δολοφονούν.

 

Κι όμως υπάρχει πάντα μια εκδίκηση

Μια μυστική ενέδρα χωρίς διέξοδο

Ένας κοχλίας που ριζώνει πιο βαθιά.

 

(Στο τέλος όταν όλοι περάσουν σαν κι εμάς)

[από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962]

 

ΠΑΨΑΝ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΙΑ…

(από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962)

Πάψαν τα λόγια πια ν’ αποτελούν χρησμούς

Οι δυνατοί οι στίχοι προφητείες

Μες στην τερπνή ζωή σε ποθητή γαλήνη

Μας χάιδευε το μέτωπο η ωραία Ειρήνη

Τα ευτυχισμένα πρόσωπα περίσσεψαν

Τα δροσερά παιδάκια έπαιζαν στους δρόμους

Ερωτευμένα πουλιά τραγουδούσαν στον ουρανό.

Τώρα διδάσκουν στα σχολεία την εποχή των αγενών μετάλλων

Τα φρικτά εγκλήματα που οι πρόγονοί τους διαπράξαν

Τις ακατανόητες πράξεις μας τα ηλίθια έργα τέχνης

Τους ανάπηρους αιώνες της γήινης προϊστορίας.

 

Τεράστιο άσπρο περιστέρι με μαρμαρωμένο χαμόγελο

Άπλωσε - άπλωσε τις φτερούγες της η ωραία Ειρήνη

Μες στο τεράστιο υπόστεγο κυοφορείται το έκθαμβο μέλλον του Αζώτου

 

(Ό,τι μες στους αιώνες, ευσυνείδητοι, παρασκευάσαμε).

 

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟΣ ΘΕΑΤΗΣ…

Τώρα είναι απλός θεατής

Ασήμαντος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος

Τώρα πια δεν χειροκροτεί δε χειροκροτείται

Ξένος περιφέρεται στων οδών το κάλεσμα.

 

Έρχονται από μακριά οι νέοι σαλπιγκτές

Των επιλέκτων κλάσεων του μέλλοντος

Οι κραυγές τους γκρεμίζουν τα σαθρά τείχη

Τήκουν τη λάσπη σε φωτεινούς ρύακες.

Έρχονται οι αγνοί, οι ανυπόκριτοι,

Οι βιαστές, οι αμέτοχοι, οι παρθένοι,

Οι πονηροί συνδαιτυμόνες, οι αθώοι

Οι ληξίαρχοι των ημερών μας

Έρχεται το μεγάλο παρανάλωμα

Μέσα στους πίδακες των πρόσχαρων νερών.

Έρχονται οι τελευταίες προγραφές.

 

Μα τώρα αυτός είναι απλός θεατής

Ανώνυμος ανθρωπάκος μέσα στο πλήθος

Με τα χέρια στο στήθος σαν έτοιμος νεκρός

Τώρα πια δε χειροκροτεί δε χειροκροτείται.

 

(Να ξέρεις πάντα το πότε και το πώς)

[από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962]

 

ΣΕ ΤΙ ΒΟΗΘΑ ΛΟΙΠΟΝ…

(από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962)

Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση

(Αυτή εδώ η ποίηση, λέω)

Στα υψηλά σου ιδανικά, στη συνείδηση του χρέους

Στο μεγάλο πέρασμα από το καταναγκασμό

Στις συνθήκες της ελευθερίας;

 

Σε τι βοηθά λοιπόν η ποίηση

-Αυτό, έστω, που εγώ ποίηση ονομάζω –

 

(Ας ζήσουμε λοιπόν και μ’ αυτά ή μόνο μ’ αυτά)

 

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΛΗΘΩΡΑ

Δεν υπάρχει η πληθώρα αλλά το ένα

Όχι το: εν το παν, τα κεφαλαία γράμματα

Αυτό που λεν Αιώνιο ή Μεγάλο ή όπως αλλιώς

Δεν υπάρχει ο  κακοήθης όγκος στον εγκέφαλο

Το αναλλοίωτο αίμα της κυκλοφορίας

Του νευρικού συστήματος ο υψηλός τόνος

Δεν υπάρχει το σύνολο αλλά η μονάδα

Αυτή η χαίνουσα οπή που μέσα της ριζώνει

Ριζώνει ατέρμονα ο φοβερός κοχλίας

Σε μια εγκοπή του μυστική να φυτευτεί

Ο τελευταίος σου στίχος και να μείνει.

 

Αδιάλλαχτος, απρόσιτος, έτοιμος πάντα.

Χωρίς δυνατότητες καρπού

Χωρίς δυνατότητες σήψεως

[από τη συλλογή του Μανόλη Αναγνωστάκη Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962]

 

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ…

(… ΑΦΙΕΡΩΣΗ λοιπόν σ’ αυτά τα πρόσωπα…)

Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν

Για το σπίτι που χτίστηκε

Για τα παιδάκια που μεγάλωσαν

Για τα πλοία που άραξαν

Για τη μάχη που κερδήθηκε

Για τον άσωτο που επέστρεψε

 

Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια

 

Καμιά πλέον συσχέτιση με πρόσωπα υπάρξαντα   Ή και ακόμα υπαρκτά σε μια δεδομένη εποχή.   Γιατί και η Εποχή δεν υπήρξε – μη μιλήσεις πια γι’ αυτήν   Με τα ίδια πάλι λόγια που δεν αλλοιώνονται από το χρόνο   Όπως το μέταλλο κάτω απ’ τη σκουριά, το δέρμα κάτω απ’ το ρούχο.   Γιατί τα πρόσωπά της ιστορίας μας είν’ εντελώς φανταστικά   Οι περιπέτειες τους αδιάφορες για την Ιστορία   Ούτε καν ίχνη σβησμένων ονομάτων για τους οπωσδήποτε επιζήσαντες.   Κατέβασε τις Μεγάλες Κουρτίνες, φράξε όσο είναι καιρός   Τις μυστικές ρωγμές των στίχων, μ’ ένα χαμόγελο κι εσύ   Υποδέξου, αγνός, τη χαρούμενη καινούργια ημέρα.   Έλα Γιώργο – βάλε στη θήκη το μαχαίρι!.. [Με την παραπάνω ΑΦΙΕΡΩΣΗ σε ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ολοκληρώνει τη συλλογή του Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3  1962 ο Μανόλης Αναγνωστάκης – συγκεντρωτική έκδοση ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1941 – 1971: Εποχές  1 και  2 – Παρενθέσεις – Εποχές 3 – Η Συνέχεια 1 , 2 και 3  - Ο Στόχος… Το θέμα όμως είναι ΤΩΡΑ ΤΙ ΛΕΣ;]

Δευτέρα, 24 Οκτωβρίου 2022