ΑΠΟ ΜΙΑΝ ΑΠΟΨΗ ΔΕΝ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΑ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΩΙΝΟ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑ ΔΙΚΟ ΜΟΥ

 

ΚΥΡΙΩΣ

γλυκαμένη από τον θυσανωτό μπλε της ψίθυρο   η Ποίηση

κυρίως

δυναμώνει τον ήχο της σιωπής.

 

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ:

Το δωμάτιο κλειστό. Οι κουρτίνες τραβηγμένες ή όχι.

Φως μόλις ή ακόμα. Θ’ αρχίσει τώρα ή ίσως.

Εσύ μιλάς ή κατεβαίνεις.   Φοβάσαι ή προσπαθείς.   Εξακολουθώντας.

Ο άλλος προφταίνει ή συνηθίζει.  Επιμένει ή Κομματιάζοντας.

Θ’ αρχίσει τώρα ή ίσως.  Η ώρα περνάει ή όπως.

Το δωμάτιο φουσκώνει.

Λεπτοί γκρεμοί σχηματίζονται στο στήθος του.

Τα πράγματα περιμένουν ακίνητα με το ελαφρύ θρόισμα της υπομονής.

Πού και πού ξαφνικά σπαθίσματα φωτιάς.

Θ’ αρχίσει τώρα ή ίσως.

 

ΤΩΡΑ

Περίεργο τώρα· δεν κατάλαβα αν είναι Πέμπτη ή νύχτα ή ένα μικρό φλάουτο

και ξεριζώνει το κορμί μου υπομονετικά.

Πλησιάζοντας να δω θρυμματίζεται.  Αντηχώντας.

Περίεργο τώρα· με λεπτομέρειες   που εύκολα ταράζονται

και λίγο παρακάτω   το φως σε μια μικρή λίμνη από βογγητά.

Τελείως προσωπική προοπτική αυτή που ανεβαίνει στους ώμους μου

διαστέλλοντας το φρέσκο γκρι των ματιών της.

Κομμένη αλλιώς και δεν ανήκει.

Ακούω πρόθυμα   τεντώνω το λαιμό μου

χτυπώντας κανονικά.

[στίχοι από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991 – κι άλλα ποιήματα απ’ αυτή τη συλλογή αντιγραφή και επικόλληση από τη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ 1970-2012, εκδόσεις Πατάκη 2015]

 

ΑΥΤΟ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991)

Προσηλωμένη σ’ αυτό που γίνεται

γιατί πριν ήταν άλλο

κι αυτό είναι φανερό τώρα.

Δροσερή από θάνατο ανασαίνω

ήσυχα

μετατοπίζοντας τη σιωπή.

Δεν πρόκειται για τίποτα οριστικό

αλλά τώρα

ένα κομμάτι υλικό που περιμένει

σκοτεινιάζοντας αφύσικα.

Αυτό γίνεται

κάνοντας χώρο απ’ τα γύρω

και τα γέλια.

 

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

Καθυστέρησε λίγο τινάζοντας παλιά ρούχα που

κινδύνεψαν χίλιες φορές. Η ώρα χαμηλή και άσπρη.

Ήθελε να το βρει, αυτό κρυβόταν

κι όλο λίγο περισσότερο ξεχνιόταν έξω απ’ το παράθυρο.

Μάτια κι αυτά σφιχτοκλεισμένα μέσα.

Οι άλλοι σώματα γυμνά, μαρμαρωμένοι.

Αλλιώς    Ακόμα   Όχι    Γι’ αυτό και άφηνε

την κίνηση να στέκεται.

Μια τρέλα ζεστή σαν δένδρο την κοιτούσε.

Ψίθυροι μ’ άδεια μάτια της έβγαζαν τα δαχτυλίδια

απ’ τα χέρια. Τα μαλλιά της κουβεντιάζουν τώρα

σαν μικρά φοινικόδεντρα.

Ο ήχος διπλωμένος κρυώνει στο στήθος σου.

Πίσω απ’ τον άλλο κι απ’ τον άλλο. Γλυκά

και πιο γλυκά από τον πεθαμένο αποκοιμήθηκες.

Κορίτσι πράμα και μη φοβάσαι    τις ώρες.

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991]

 

ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991)

Η μουσική έπεσε από το βράδυ· λίγο αφηρημένη

και λίγο ακριβώς στο στόμα.

Εκεί που έλεγες να τυλιχθείς σε στρογγυλές παύσεις,

μπαίνουν κάτι θολά βουίζοντας

και ξεχύνονται παντού χρώματα. Κατευθείαν.

Ανοίγεις μια στιγμή να δεις, και μια επηρμένη γλώσσα

ανέμου σε σηκώνει στην πλάτη της.

Σπινθηρίζοντας έξω

απ’ τον κανονικό σου νου ανατέλλεις

πίσω απ’ τα βουνά. Δεν είσαι κανείς, και κάποιος

έχει ξαφνικά μια αίσθηση λύπης· λίγο αφηρημένη

και λίγο ακριβώς στο στόμα.

 

ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Γύρω στη στιγμή που απλώνει τα μάτια της και θέλει·

όπως αν ήταν καλοκαίρι και δεν περίμενες παρά

τη στιγμή· μια στρογγυλή στιγμή που τη σηκώνεις

και κοιτάς· όταν κοιτάς,

μ’ εκείνο το ύφος που περιέχει όλες σου

τις παραλείψεις, όταν κοιτούσες·

η πόρτα επίτηδες ξεχασμένη

για να πονάς· όταν πόναγες·

όχι όπως ένα νεκρό σώμα που φοβάται

ούτε όπως ένα ζωντανό που δεν ξέρει.

Το μαύρο της πίσσας

υποδέχεται δυο μύγες με το βόμβο του έρωτα·

γελώντας. Γύρω στη στιγμή που θέλει να είναι τώρα

και ξαπλώνει.

 [από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991]

 

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991)

Κάθε φορά που ξαπλώνεις να κοιμηθείς, βγαίνει

από το σώμα σου μια κόκκινη καρδιά,

στέκεται αστήρικτη μέσα στο δωμάτιο και ανασαίνει

μονάχη της. Δεν λογαριάζει ούτε τον εαυτό της

γιατί αυτή τη θρέφει μια συνεχής έκπληξη.

Τίποτα και από πουθενά. Όλη αυτή την ώρα

σας χαρακτηρίζει ένα μικρό χαμόγελο

καθώς ισορροπείτε πάνω σε δυο λεπτές, άσπρες κλωστές.

Αυτό που είστε

υπάρχει πριν κι από τους δυο σας.    Ξεχνώντας.

 

ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ

Σαν μικρός παφλασμός έφυγε το κορμί    το υπόλοιπο

πιάστηκε σε μια λεπτομέρεια κι έμεινε εκεί·

πίσω ακριβώς από το φως της άλλης μέρας.

Μέσα στο στόμα του

ξετυλίγεται ο χρόνος με μεγάλα πηδήματα.

Ανοίγοντας τις θήκες των κυττάρων, τίποτα

που να μην είναι έρωτας, χαλκός ή τρέλα.

Τώρα ο ήχος βγαίνει καθαρός απ’ τα φυλλώματα.

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991]

 

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991)

Το τελείως άσπρο στη διπλανή απεριποίητη στιγμή.

Ακόμα πεσμένο στα όρια του.   Αυτό.    Χωρίς.

Τακτοποιεί αμήχανο τα σκεπάσματα και

κοιτάζει γύρω του

τα υπόλοιπα χρώματα    σε διάφορες ποσότητες

μια μικρή βεντάλια πηγαινοέρχεται.

Τέλος, ξαπλώνει μέσα του σαν μια τεράστια πανσέληνος.

Οι φωτεινές ροδίτσες του μυαλού πετάνε έξω

όλα τα σχήματα.    Ξαφνικά παράθυρα.

 

ΑΝΟΙΞΗ

Και πώς τα μοβ ανυπόθετα σκαρφαλώνουν   στο παράθυρο

και τα νύχια τους φυτρώνουν κιόλα    στα μάτια σου.

Γοερά εξαντλούνται οι πράξεις

σαν χαλασμένες· ενώ στρογγυλεμένο φως

διεγείρει τα δένδρα.

Όλο αυτό σε μαύρο και λίγη ψύχρα.

Δίνεις την εικόνα στο καλύτερο τίποτα

και ξαπλώνεις. Σκορπιός. Φεύγοντας από παντού.

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991]

 

ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΕ ΔΑΣΟΣ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991)

Σκοτεινό κι άφεγγο   έπεφτε από ψηλά

μ’ ένα βαθύ μπάσο τύμπανο.

Τις συστολές του θροΐσματος

και τον βαθύ τριγμό του ξύλου

ακολουθούσε ο ρευστός ήχος του καιρού.

Ένα γυαλιστερό αβίαστο συναίσθημα

ξεχνιόταν από το στόμα του

σε μικρές αυτόνομες εκρήξεις.

 

ΑΝΤΙΣΤΙΞΗ

1

Όταν τα ρούχα σου μουσκεύουνε με τρέλα

Περπατώντας δίπλα μου

εσύ ή εγώ, πες μου, ήταν

Όταν κοντά στις ρίζες του μυαλού σου

φωνάζει η καταστροφή

κι εκείνο το κλιμακωμένο τίποτα

δικό σου ή δικό μου;

Πες μου

Όταν πολύ κοντά στο κόκκινο πλαγιάζει και το άσπρο

θάνατος είναι ή ανάκτηση;

2

Δεν περίμενε πως το στόμα της μιλούσε

«Τώρα φεύγω» είπα

και κάποιος μου χάιδεψε το μάγουλο

Κόντευε να γεμίσει σταγόνες

Βρισκόμουν γύρω μου κι ο χώρος ολοένα άνοιγε

Αργά το νερό την έπαιρνε και της ψιθύριζε στα μάτια

Ένιωθα απερίγραπτα καλά

σε μια ζεστή ήσυχη πολυθρόνα

Μιλούσα σ’ ένα αποσπαργανωμένο αίσθημα

Αφέθηκε στο πράσινό της φόρεμα

Είχε τη γνώμη πως ηχογραφούσε    κάτι καινούριο.

[από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991]

 

ΑΠΟΓΕΥΜΑ    ΙΝΔΙΑΝΙΚΟ     ΨΥΧΙΚΑ ΙΧΝΗ (από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991)

Αυτό το μέρος της γης είχε μια μικρή βροχή·

έγιναν όλα με μια ήσυχη επιμονή.

Ανεβαίνοντας η σκιά μέχρι

το στραγγισμένο χρώμα του βουνού

ανάσανε φρεσκολουσμένη

 

Όμορφο λεπτοκαμωμένο πλάσμα

πατήματα ζεστού ανέμου

μεγάλο δάσος κοιμισμένο

ξαπλωμένο στο στήθος του καλοκαιριού.

Ανασαίνει το φως

δυναμώνουν οι όχθες

ο άνεμος σχεδιάζει

το σπίτι του ψηλά.

 

Κανένα σχήμα

εκτός από τη μοναξιά τους

και τη σιωπηλή τους αναμέτρηση με το προσωρινό.

Σαν μόλις γεννημένα άλογα

στα βήματα της νύχτας.

ΚΑΙ ΒΙΑΣΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΦΟΝΟΙ ΕΞΟΧΟΙ…

… λείπει απλώς το βασικό τοπίο και τ’ άσπρο γέλιο μου.   Καταφεύγω λοιπόν σε μικρούς λόγους κι ασήμαντα αποτελέσματα.   Όμως στην άκρη του γκρεμού με τον ένα τους τοίχο ανοιχτό στο απέναντι   κοιμούνται μες την απελπισμένη κραυγή του ήλιου   τα άγρια όνειρά μου.   Καταφεύγω λοιπόν σε μικρές αισθήσεις   ωστόσο μέσα μου υπάρχουν όλα   και βιασμοί   και έρωτες   και θάνατοι   και φόνοι έξοχοι. Τα βράδια ήσυχα το πρόσωπό τους ανάβει!..   [επιλογές ποιημάτων από τη συλλογή της Μαρίας Λαϊνά ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΙΞΕΩΣ 1991– συγκεντρωτική έκδοση ΣΕ ΤΟΠΟ ΞΕΡΟ, εκδόσεις Πατάκη 2015]

Δευτέρα, 12 Απριλίου 2021