ΠΥΓΜΑΧΟΣ ΙΣΚΙΩΝ, ΜΙΑ ΖΩΗ, ΚΑΙ, ΤΩΡΑ…

 

(…απόμαχος κι ανάπηρος από ένα κάταγμα,

που δεν γιατρεύτηκε ποτέ,  στη βάση της ψυχής…)

 

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

κι ωστόσο φύσει φλύαρος,

με σμήνη ήχων να βουίζουν μέσα στο κρανίο του,

με πλήθη λέξεων να συνωστίζονται μέσα στο στήθος του,

κι αυτός,  εκεί,  χρόνια ολόκληρα

τα δόντια να κρατά σφιγμένα

κι ούτε ένας ψίθυρος να μην ξεφεύγει·

σπουδαίος σιωπητής μεγάλων αποστάσεων!..  

 

ΕΞΑΙΣΙΟΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΣΤΗΣ,    αλλά και φακίρης·

στην αιχμή ξίφους κατακόρυφου την υδρόγειο ισορροπεί,

ισορροπώντας ο ίδιος,   με το ένα πόδι,

στην αιχμή ξίφους κατακόρυφου

που δεν κρατείται από κανέναν!..

 

Ο ΑΠΟΜΑΧΟΣ ΑΡΣΙΒΑΡΙΣΤΑΣ

έχει γίνει αρσιμνήμων  και  με τρόμο ανακαλύπτει

 ότι η ανάμνηση των φοβερών βαρών που σήκωνε

βαρύτερη από τα ίδια εκείνα βάρη είναι!..

Καθηλωμένος σε μια πολυθρόνα,  συνταξιούχος,

τρέμων  Άτλας,

νιώθει να τον πλακώνει όλος ο κόσμος

κι αναρωτιέται

τι θα κάνει αν χαμηλώσει κι άλλο το ταβάνι!..

 

ΜΟΝΑΧΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ, 

σκέφτεται την κορφή ο ορειβάτης,

μονάχα όταν βρίσκεται στη ρίζα ακόμα του βουνού.

Μόλις αρχίσει την ανάβαση,

η προσοχή του όλη, 

όλη η ψυχή του συγκεντρώνεται στα πόδια του

κι όσο ανεβαίνει τόσο και πιο πολύ ξεχνάει την κορφή.

Απ’ τους μηρούς ως τα ακροδάχτυλα  και  πάλι πίσω,

ανεβοκατεβαίνει,  αδιάκοπα,  η σκέψη του,

ψαύοντας τις αρθρώσεις  και  τα νεύρα,

ως το πιο παραμικρό, 

αναζητώντας ενδεχόμενες κακώσεις, 

κάλους,  φλύκταινες,

 μετρώντας σαν μανόμετρο την πίεση των φλεβών,

ανησυχώντας για την αντοχή των παπουτσιών,

για το αν ρουφάνε τον ιδρώτα,  επαρκώς,  οι κάλτσες!..

Φτάνοντας στην κορφή, ο ορειβάτης ανακαλύπτει

ότι έφτασε στο ύψος των ποδιών του και,

πέφτοντας στα γόνατα,

λατρευτικά τα προσκυνά!..

 

ΚΥΝΗΓΟΣ ΧΙΜΑΙΡΩΝ

κι έχει συλλάβει πλήθος τέτοιων τεράτων τα οποία,

ωστόσο, αμέσως απελευθερώνει, 

όχι από ζωοφιλία,  αλλά επειδή είναι σίγουρος ότι,

αν τα επεδείκνυε στους συνανθρώπους του,

κανένας δεν θα πίστευε πως πρόκειται 

για γνήσιες χίμαιρες!..

[μικρές ιστορίες  από την ενότητα  ΑΘΛΗΜΑΤΑ  στη συλλογή του Αργύρη Χιόνη  Ο ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΔΡΟΜΕΑΣ 1996.  

Μότο που προτάσσεται των Αθλημάτων

το του Ισοκράτους ρητό:

«Γύμναζε σεαυτόν πόνους εκουσίους,

όπως αν δύνη  και  τους ακουσίους υπομένειν»

Ανθολογούνται κι άλλες  Ιστορίες Αθλημάτων από την εν λόγω συλλογή

Συγκεντρωτική έκδοση:

ΑΡΓΥΡΗΣ ΧΙΟΝΗΣ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ Ποιήματα 1966 – 2000, εκδόσεις Νεφέλη]

 

 

ΕΙΝΑΙ ΘΛΙΜΜΕΝΟΣ Ο ΔΡΟΜΕΑΣ…

(κι άλλες μικρές ιστορίες από τα ΑΘΛΗΜΑΤΑ, πρώτη ενότητα στη συλλογή του Αργύρη Χιόνη Ο ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΔΡΟΜΕΑΣ 1996)

Είναι θλιμμένος ο δρομέας που τρέχει μόνος 

και  διανύει μεγάλες αποστάσεις

δίχως κοινό  και  δίχως αντιπάλους!..

Είναι θλιμμένος ο δρομέας  που δεν τρέχει για να φτάσει πρώτος,   που δεν τρέχει για να φτάσει καν.

Είναι θλιμμένος ο μοναχικός δρομέας  και  σχεδόν ακίνητος!..

 

ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΔΙΔΕΤΑΙ ΑΚΙΝΗΣΙΑ,

στο σβήσιμο κάθε παλμού,  ακόμα και του πιο ανεπαίσθητου,

ψυχής  και  σώματος!..

Δύσκολο άθλημα, το δυσκολότερο ίσως,

να πρέπει αδιάκοπα ν’ απορροφάς,  χωρίς συγκίνηση,

όλες τις έσωθεν  και  έξωθεν κινήσεις.

Είναι σαν να ζητάς από μια λίμνη να μένει αρυτίδωτη

όσες κι αν πέφτουν πέτρες μέσα της!..

 

ΠΗΔΑΕΙ ΠΑΝΤΑ,  ΔΙΧΩΣ ΠΗΧΥ…

… δεν τον ενδιαφέρει ένα συγκεκριμένο ύψος άλματος,

αλλά το υπέρτατο ρεκόρ·

η πτήση!..  

 

ΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΑΠ’ ΤΟ ΒΥΘΟ,  ΟΙ ΒΟΥΤΗΧΤΕΣ…

… συχνά αποφασίζουν να κρατήσουν την ανάσα τους για πάντα!..

Πάνω απ’ την επιφάνεια του νερού, τους καρτερεί να ξανανέβουν η ζωή

(ο ήλιος,  ο αέρας,  οι δικοί τους,  οι γνωστοί,  το πάρε – δώσε),

η πρώην ζωή τους!..

Αυτοί, ωστόσο, επιμένουν να κρατάνε την ανάσα τους,

ώσπου ανακαλύπτουν ότι ούτε αυτή δεν τους χρειάζεται και,

εγκαταλείποντάς την,   μεθυσμένοι παραδίδονται  

σε ολοένα πιο μεγάλα βάθη.

Είναι γεμάτος ο βυθός με τέτοιους δύτες επιλήσμονες!..

 

Ο ΑΚΟΝΤΙΣΤΗΣ ΣΗΜΑΔΕΥΕΙ  ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΑΝΤΟΣΥΝΗΣ… 

(…το κέντρο,  δηλαδή,  του μηδενός…)

Είναι ευνόητο, λοιπόν, να δυστυχεί κάθε που βλέπει

να καρφώνεται το δόρυ του πάνω στη γη, λίγο πιο πέρα,

κάποια μέτρα από κει  που το εξακόντισε!..

Βέβαια, συνεχίζει να στοχεύει το υπερπέραν,

έστω χωρίς ελπίδα, χωρίς πιθανότητα καμιά

να χάσει εκεί πέρα το ακόντιό του,

να σπάσει όλα τα ρεκόρ,

να καταργήσει, εν κατακλείδι,  το άθλημα!..

Είναι, λοιπόν, δυστυχής ο ακοντιστής,

αλλά, ενδομύχως,  και ευτυχής,

καθότι ο μόνος τρόπος  για να παραμείνει ακοντιστής

είναι να του διαφεύγει, αενάως, το άπειρο!..

 

Ο ΠΑΛΑΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ…

… αλείφει το κορμί με λάδι για να γλιστρά απ’ την πανίσχυρη λαβή του!..

Όμως ο χρόνος, ως γνωστόν, δεν έχει χέρια,

γι’ αυτό κανένας δεν μπορεί να του ξεφύγει!..

 

ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΣ…

…μεγάλων αποστάσεων μέσα σ’ ένα πηγάδι!..

 (μικρές ιστορίες από τα ΑΘΛΗΜΑΤΑ, πρώτη ενότητα στη συλλογή του  Αργύρη Χιόνη Ο ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΔΡΟΜΕΑΣ  1996)

 

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΓΑΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΟ ΣΤΗΝ ΤΑΧΥΤΗΤΑ… ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΤΕΡΜΑ ΠΡΩΤΟΣ…

(κι άλλες μικρές ιστορίες  από τα ΑΘΛΗΜΑΤΑ  πρώτη ενότητα συλλογή του Αργύρη Χιόνη  Ο ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΔΡΟΜΕΑΣ 1996) 

Ο πρωταθλητής του ύπνου  κοιμάται κι ονειρεύεται ότι κοιμάται!..

ΤΙ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΘΛΗΤΗΣ  και  ΠΟΣΟ ΕΓΓΥΣ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ…

(που μάλλον την προσπάθεια ενθάρρυνε  παρά το αποτέλεσμα)   ο φυτευτής κυπαρισσιών!..

Φυτεύει σήμερα δενδρύλλια, ξέροντας πως ποτέ δεν θα δει

το πλήρες της προσπάθειάς του αποτέλεσμα,

καθότι, ως γνωστόν,  η μεσογειακή κυπάρισσος

ζει από πεντακόσια ως επτακόσια χρόνια!..

Φυτεύει, απλώς, δίχως να επιδιώκει επιδόσεις εξαιρετικές,

ρεκόρ και άλλα τέτοια  και  κάνει, έτσι,  ένα άλμα υπέροχο,

αν και μάταιο, μέσα στο χρόνο,

σαν να ’ταν άλτης που,

ενώ βρίσκεται κατά πολύ πάνω απ’ τον πήχυ,

εδώθε  κι  όχι εκείθε προσγειώνεται!..

 

ΟΣΟ ΚΙ ΑΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ

… η υπεροχή του ιππέως επί του ίππου οφείλεται

μόνο στο μικρό μέγεθος του ιππέως  και στις περιορισμένες δυνάμεις του.

Αλλιώς είναι σίγουρο ότι ο ίππος θα ίππευε τον ιππέα!..

 

ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ  πίστευε  ΟΤΙ ΓΥΡΙΣΕ Ο ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ…

και ξαφνικά ανακαλύπτει ότι γύρω – γύρω απ’ τον εαυτό του γύριζε!..

Γι αυτό κι αποφασίζει τον κόσμο να γυρίσει πάλι,

χωρίς να κάνει λάθος ετούτη τη φορά.

Βέβαια,  το αποτέλεσμα είναι το ίδιο,

αλλά  οδοιπόρος δεν το βάζει κάτω  κι  επιχειρεί,

πάλι  και  πάλι την ίδια επώδυνη πορεία.

Αυτό είναι, άλλωστε,  που τον ξεχωρίζει από τον οποιοδήποτε άλλον οδοιπόρο  και  που τον καθιστά αθλητή!..

 

ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΕΜΙ ΣΤΟ ’ΝΑ ΧΕΡΙ  ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΡΥ ΣΦΥΡΙ ΣΤΟ ΑΛΛΟ…

… λυτρώνει, λίγο – λίγο, ο γλύπτης, από το μονοκόμματο όγκο του μαρμάρου,

το ολοζώντανο κορμί ενός αθλητή, 

κι όπως φουσκώνουν οι δικές του φλέβες,  οι δικοί του μύες,

απ’ την πνευματική χειρωναξία,

έτσι φουσκώνουν και στο μάρμαρο οι φλέβες και οι μύες του αθλητή!..

Συναθλητές, λοιπόν, γλυπτό  και  γλύπτης,

με μια ωστόσο διαφορά του γλύπτη,

μοναχά το μέτωπο είναι κάθιδρο!..

 

ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΣΦΥΡΟΒΟΛΟΣ…

… που δεν πρόλαβε τη σφύρα από το χέρι του ν’ αφήσει,

εξακοντίστηκε μαζί της στο διάστημα!..

Τις ξάστερες θερινές νύχτες,

μπορεί κανείς να διακρίνει τον αστερισμό αυτό

να περιστρέφεται ακόμα στο κενό,

παρασυρμένος από μιαν αέναη, άνευ προηγουμένου,

δύναμη φυγόκεντρο.

Πρέπει, βεβαίως, να ειπωθεί ότι επρόκειτο περί εξαιρέτου σφυροβόλου!..

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΝΑ ΠΡΩΙ…  (πώς του ’ρθε…)

… αποφασίζει να ξεπεράσει τον εαυτό του.

Άρχισε, λοιπόν, να τρέχει, μέχρις εξαντλήσεως,

δρόμους ταχύτητας, άλματα, εις μήκος  και  εις ύψος, να πηδά!..

Επί ματαίω·  πάντοτε, πίσω  ή κάτω από τον εαυτό του ήτανε.

Αφού είδε  κι  απόειδε, σκέφτηκε πως έπρεπε

ν’ αλλάξει άθλημα  κι  έγινε ποιητής!..

Βέβαια, ούτε έτσι τα κατάφερε

(ο εαυτός του ήταν και σε τούτο αξεπέραστος),

αλλά το άθλημα αυτό του άρεσε  και  συνεχίζει να ’ναι ποιητής

με μέτριες έστω επιδόσεις!..

(μικρές ιστορίες από τα ΑΘΛΗΜΑΤΑ, πρώτη ενότητα στη συλλογή του  Αργύρη Χιόνη Ο ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΔΡΟΜΕΑΣ  1996)

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΙΕΙΑ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ

(…απαιτείται απεριόριστη επιμονή  κι  υπομονή,  αλλά

και αντοχή, κυρίως,  στη σίγουρη αποτυχία… )

Οι φεγγαροψαράδες, οπλισμένοι με απόχη  ή  αγκίστρι  (ή ακόμα  με κουβά,  όταν ψαρεύουν σε πηγάδι),   κάθονται, συνήθως, στην όχθη λίμνης γαληνής  και  περιμένουν να εμφανιστεί μες στα νερά η σελήνη!..  Αρχίζει, τότε,  η αλιεία που τελειώνει μόνο με το φως της μέρας,  όταν η σελήνη αποσύρεται στο σκοτεινό βυθό.   Βέβαια, οι απόχες ανασύρονται κενές, τ’ αγκίστρια αδάγκωτα,  αλλά οι ταγμένοι φεγγαροψαράδες δεν το βάζουν κάτω  κι  εγκαταλείπουν τον αγώνα μόνον όταν αδειάζει η σελήνη  και  κρύβεται για να γεμίσει!..  Λένε πως, αν δολώσεις το αγκίστρι με αστέρι,  σίγουρα θα ’χεις στο τηγάνι σου φεγγάρι!..  Πώς όμως να ψαρέψεις ένα αστέρι,  αφού τ’ αστέρια, ως γνωστόν, δεν καθρεφτίζονται στις λίμνες!..    (μικρές ιστορίες από την ενότητα ΑΘΛΗΜΑΤΑ στη συλλογή του Αργύρη Χιόνη Ο ΑΚΙΝΗΤΟΣ ΔΡΟΜΕΑΣ 1996 -  από το συγκεντρωτικό τόπο Αργύρης Χιόνης Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ Ποιήματα 1966 – 2000, εκδόσεις Νεφέλη]

Παρασκευή, 28 Μαρτίου 2025