ΚΥΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΥΜΑΤΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ

 (… τρίζουν από ύπνο αθώο τα δόντια μέσα στην καρδιά μου…)

Ω σε ποιαν άνοιξη   ποιο τραγούδι χιονισμένο

ανοίγει τα μεγάλα του μάτια

 

πουλιά με γαλάζια μαύρα φτερά

μια λάμψη από παγωνιά   αθάνατη

γυαλιστερή σα μαχαίρι

 

ω απέραντα παιδικά μου χρόνια

ω απέραντή μου τώρα   με αίμα   νεότητα!..

 

Γυρίζω γύρω – γύρω ματωμένος

μεσ’  στο φεγγάρι του ύπνου μου

 

ασπρίζει μέσα μου η φωτιά

 

άγριο σπίτι της κούκλας   με τις πασχαλιές

το πορφυρό σου μάτι υψώνοντας   μ’ εξουθενώνεις

 

δένδρα που καίτε τα πορτοκάλια   σα κεριά

στην παγωμένη σας βροχή   θ’ αναπαυτώ

 

ασπρίζει μέσα μου η φωτιά

καυτό μεσ’ στην καρδιά μου   στάζει το κερί

 

και συ μαρμάρινο φεγγάρι   με ραγίζεις!..

 

Από αίμα πουλιών πλημμυρισμένο

κρυμμένο μένει το φεγγάρι

πότε πίσω από δένδρα   πότε πίσω από θηρία

πότε πίσω από σύννεφα

με θόρυβο που ξεκουφαίνει τα φτερά αγγέλων

κάτι θέλουν να πουν  κάτι σημαίνει

είναι ακόμα καλοκαίρι

όμως μια μυρωδιά από θειάφι φράζει το χειμώνα

δεν έχει ούτε καρέκλα να καθίσεις

και οι καρέκλες έφυγαν στον ουρανό!..

[Ω ΣΕ ΠΟΙΑΝ ΑΝΟΙΞΗ,  ΓΥΡΙΖΩ  και  Η ΦΕΓΓΑΡΑΔΑ   τρία  ποιήματα  από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη ΣΦΡΑΓΙΔΑ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964 με στίχους από το ποίημα ΚΥΡΙΑΚΗ  στον τίτλο και τον υπότιτλο αυτής της ανάρτησης.  

ΣΥΝΕΧΕΙΑ με άλλα ποιήματα από την ίδια συλλογή αντιγραφή και επικόλληση από το συγκεντρωτικό τόμο: ΜΙΛΤΟΥ  ΣΑΧΤΟΥΡΗ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1945 – 1971, εκδόσεις Κέδρος]

 

ΜΕ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΕΣ ΠΕΤΡΕΣ

(από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη ΣΦΡΑΓΙΔΑ ή Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964)

Σε μιαν εκστατική αγκαλιά

φυτρώσαμε   με αναστεναγμένες ανεμώνες

 

-«με κοιμισμένες πέτρες

βασιλιάς   σε ματωμένους κήπους»

 

κυλάει το μαύρο τόπι

ο ήλιος   μεσ’ στη θάλασσα

 

δαιμονισμένα ψάρια

πένθιμα   το κοιτούν

καίγοντας το ασήμι

 

ένα μεγάλο δένδρο φυτρώνει ξάφνου   στο βυθό

χιονίζει μες τα μάτια μου   χρυσάφι

 

-«Με κοιμισμένες πέτρες

βασιλιάς   σε ματωμένους κήπους»

 

ΠΑΡΑΒΟΛΗ 

(η μεταφυσική νύχτα  ή  το χιόνι)

Γυρίζει από το ταξίδι του    ο μαύρος κόρακας

με το μαύρο παλτό του

τα μαύρα παπούτσια του

το μαύρο μπαστούνι του

 

τινάζει από πάνω του το χιόνι

 

έν’ άστρο έχει μπει μεσ’ στο δεξί του μάτι

 

το άστρο ρίχνει μια φοβερή φεγγοβολή

μεσ’ στη φεγγοβολή το δάκρυ   του άλλου   μεγαλώνει

ο κρότος είναι εκτυφλωτικός

 

σκοτώνει   δεν τυφλώνει

 

το στόμα κόκκινο φυσάει

ένα κουρέλι μαύρο χιόνι

 [από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη ΣΦΡΑΓΙΔΑ ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964]

 

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ

(από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη  ΣΦΡΑΓΙΔΑ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964)

Βαθιά ξεχασμένος στον   αιώνιον  ύπνο

κόβει με τα μαύρα του μάτια λουλούδια

με τα δόντια  

ζυμώνει με ήλιο και μέλι   το φεγγάρι

καθώς βαθιά στενάζει πάνω του

ο ουρανός

το έκπτωτο χιμαιρικό λουλούδι   που το λένε τάφο

ο πέτρινος προφήτης    θα ουρλιάξει

 

ΘΡΗΝΟΣ

Σκισμένα τα κορίτσια σα χαρτόνι

με στίγματα από θειάφι μέσα στο κεφάλι

με χόρτο θυμωμένο μεσ’ στο στόμα

να σπάζουν το φλιτζάνι τ’ ουρανού

με δάκρυα τεντωμένα μεσ’ στα μάτια

σα μαύρες ολοκαίνουργιες καρφίτσες

πότε το χρώμα των πουλιών θα τραγουδήσει;

πότε οι πεταλούδες θα χτυπήσουν τα μαχαίρια;

όταν στους ήλιους θα φυτρώσουν άλλα χέρια

κι ο ύπνος θα τους αδειάζει απ’ το σκοτάδι

 

κι η νύχτα θα ’ναι όμορφη σα μέρα

[από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη ΣΦΡΑΓΙΔΑ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964]

 

ΑΣΒΕΣΤΗΣ

(από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη  ΣΦΡΑΓΙΔΑ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964)

Το δαίμονα ασβέστη

αναγυρίζει μέσα του

ο τρελός

ρίχνει τα δόντια του   στον ήλιο

και γελάει

 

καίει το άσπρο   ακίνητο ρημάζει

τους γλάρους   με αίμα

τους τινάζει   από ψηλά

 

μια Παναγία

μαύρη και τυφλή   με παραστέκει!..

 

Η ΚΛΟΠΗ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΟΣ

Το φάντασμά μου τώρα αναζητώ

 

κλεμμένο απ’ το σκελετό μου

το φάντασμα που πέταγε με τ’ ασημένια του φτερά

γέμιζε τη φωνή μου αίμα

έσερνε λίμνες   μαγνήτιζε πουλιά

αυτό το φάντασμα εγώ

κλεμμένο απ’ το δικό μου σκελετό

αναζητώ

μέσα σε λίμνες που δεν έχω ξαναδεί

και στων πουλιών το δέρμα

σα μαύρο σπίρτο διπλωμένο

καμένο   τελειωμένο

αναζητώ

το φάντασμα μου το δικό μου σκελετό

δίχως το γέλιο

με το γέλιο   τελειωμένο

με τη φωνή μου που πάει τώρα να χαθεί

εγώ το φάντασμά μου εγώ

ο κλέφτης

το σπίρτο το καμένο

φωνάζει ο σκελετός μου

-Ζήτω!..   θέλει το φάντασμά του

 

Αναζητώ

[από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη ΣΦΡΑΓΙΔΑ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964]

 

ΧΑΡΤΙΑ

(από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη  ΣΦΡΑΓΙΔΑ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964)

Μαζεύοντας

χαρτιά

τα περιστέρια μας

θα φύγουνε απόψε

 

θα ’ναι ωραίο ταξίδι   ο ουρανός

ψηλά μια πέτρα θα γυρίζει   παίζοντας τον ήλιο

πίσω θα τη γαβγίζουν τα σκυλιά

θα δώσουμε τα δυο μαύρα χέρια μας

θα σφίξουμε σφιχτά τα δυο   τα χέρια μας

έτσι που να μη μπορεί πια να χωριστούν

κι ο ήλιος θα πέσει με ορμή  και  θα τα σπάσει!..

 

ΠΟΥ ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ

Πού οδηγώντας τα λουλούδια    στη φθορά

ο άνθρωπος – πετεινός ανάβει μόνος του καίει

καθώς ορμάει απ’ το σκοτεινό του μέτωπο

η έκσταση

κρύβει το αυριανό φοβερό σκοτάδι

γυρίζει μόνος μεσ’ στον κήπο των αστερισμών

μια ματωμένη πέτρα στον εγκέφαλό του

κόκκινη αιχμή ρίχνει το ρίγος   στο χαρτί

βουίζοντας

με δεμένα μάτια

χρυσός

άρρωστος πετεινός

 

έρχεται το τραγούδι

[από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη ΣΦΡΑΓΙΔΗ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964]

 

ΣΗΜΑΔΙΑ

(από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη  ΣΦΡΑΓΙΔΑ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964)

Τα σήματα που δώσαμε   δεν ήτανε δικά μας

 

σκύλοι τραγούδαγαν παράφωνα

κι από τη χλόη φύτρωναν αστέρια

 

στην άσφαλτο τρυπούσαν το λουλούδι

στην πληγή

κοπέλες του νεκρού αέρα

 

άνοιγαν ξαφνικά τα δόντια   του καιρού

να βγει ο νέος μαστός   ο αγαπημένος

 

κυνήγαγε ο αέρας το πουλί

με το κομμένο αίμα

 

έσταζε το αίμα πίσσα στο νερό

κάτουρο άδειαζε πάνω απ’ τα κεφάλια

 

με μορφασμούς θανάτου   τωρινούς

και ξεχασμένη την πληγή απ’ το φεγγάρι

 

ΑΡΠΆΓΗ

Σφίγγει τα σάπια του μαλλιά

βγάζει φτερά

αρχίζει να πετάει το κορίτσι

 

ουρλιάζει το τηλέφωνο   στον ουρανό

κορίτσι η βροχή

μέσα σε μια βαθιά πληγή   το κρύβει στο φεγγάρι

 

ανοίγει το κορίτσι

αστράφτοντας

 

σα μαύρο χέρι ψιθυρίζει

τ’ όνομά μου

 [από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη  ΣΦΡΑΓΙΔΑ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964]

 

ΚΥΡΙΑΚΗ

(από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη  ΣΦΡΑΓΙΔΑ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ 1964)

Κύματα Κυριακής τα μάτια μου

κύματα μοναξιάς τα χέρια μου

 

τρίζουν από ύπνο αθώο

τα δόντια μέσα στην καρδιά μου

 

το πεθαμένο το παιδί   δεν ξενιτεύεται

πάει κρατώντας  ένα  κόκκινο σκυλάκι

μέσα στο μαντίλι

 

τέρατα περπατούν

ανάποδα στα όνειρα

φυσάει ένας άγριος αέρας

πάνω απ’ τις λεμονάδες

πετάει μια νυχτερίδα

σαν πικραμένο ευαγγέλιο

μ’ ένα μαύρο πανί

μία γυναίκα   σκεπάζει το φεγγάρι

 

ΦΟΒΟΝΤΟΥΣΑΝ  ΔΕΝ ΤΟΝΕ ΘΕΛΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

(… μαύρος που είναι – λέγαν – σαν καφτό μπαμπάκι

σκάβανε  τα μωρά τους   βιαστικοί   άλλοι φωνάζαν:

-Γράμμα!..  άλλοι   - Τηλεγράφημα!..  κι άλλοι φωνάζαν:

-Αλεξάνδρα   όμως όλοι κοιτούσαν το φεγγάρι κι έλεγαν:

-Ίσως κατέβει σήμερα ο  Άγγελος   βαθιά με μακριά – μακριά μαλλιά  και  τα πνιγμένα δόντια!..   ΑΓΓΕΛΟΣ σελ. 222)

ΒΕΝΙΑΜΙΝ:  Σαν ξύπνησε ο Βενιαμίν και άκουσε τα πουλιά να καλοϊδούνε – Κι εμείς είχαμε, είπε, ένα πουλί σ’ ένα κλουβί   ας πάμε τώρα να δούμε τι να έχει γίνει.   Πήγε και το κλουβί ήταν ένα μαύρο φλιυζάνι  και  μέσα του έκαιγε ένα μικρό χρυσό ψαράκι  - Καίει ακόμα, είπε, νομίζαμε πως χρόνια τώρα έχει σβήσει!..   ΚΟΡΙΤΣΙ:  Μητέρα   κορίτσι λυπημένο   χαρούμενο στον τάφο   με το γαλάζιο φόρεμα    να πέφτεις    σκύλε μ’ αγκάθια   με το γαλάζιο φόρεμα καθαρό δίχως αίμα   δίχως του ήλιου την κακή κραυγή   σκύλε με κόκκινα αγκάθια   στο μαύρο περιβόλι το νεκρό   να πέφτεις   μαύρο μάτι της ζυγαριάς   βαριά η ζυγαριά από τη φλόγα   κι απ’ το γαλάζιο φόρεμα   να πέφτεις   ΠΑΙΔΙ:   Δεν θέλει να ξέρει για το αίμα   είναι δακρυσμένος   κι είναι αόρατος   χτυπάει η καμπάνα   τρομαγμένος   να τον τώρα που φαίνεται μικρό παιδί   πίσω απ’ τα δίχτυα   και να τον τώρα μ’ αγκάθια ερπετό   ετοιμοθάνατο   που γέννησε τ’ αυγά του   τι μαύροι που είναι οι άνθρωποι   τι καθαρά που είναι τ’ αστέρια!..    ΚΟΙΤΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ:  Δε φταίει το φεγγάρι για την πίκρα μας   καθώς στριφογυρνάει δαιμονισμένα μέσα στο φώσφορο   σκορπώντας δεξιά  κι  αριστερά τα κόκαλά του   δε φταίει το φεγγάρι για τους λεμονανθούς   δε φταίει το φεγγάρι για τα χελιδόνια   δε φταίει το φεγγάρι για την Άνοιξη  και  τους σταυρούς   δε φταίει αν πάνω στα μάτια μας φύτρωσαν δόντια!..    ΤΟ ΚΑΝΑΡΙΝΙ:   Τον έστησαν εκεί που φυσάει ο πιο άγριος άνεμος   τον έταξαν στις παγωνιές   του δώσαν ένα φόρεμα μαύρο  και  μια γραβάτα κόκκινη   έναν ήλιο τρυπημένο με καρφί να στάζει   μαύρα γυαλιά   αίμα πάνω στο δημητήριο   ένα κοντάρι   κι ένα καναρίνι   τον έστησαν εκεί οπού τινάζεται ο πόνος   τον έδωσαν στο θάνατο   να λάμπει ασημένιος!..    [και άλλες επιλογές  από τη συλλογή του Μίλτου Σαχτούρη ΣΦΡΑΓΙΔΑ  ή  Η ΟΓΔΟΗ ΣΕΛΗΝΗ  1964]

Δευτέρα, 9 Οκτωβρίου 2023