ΘΑΜΠΑ ΠΑΘΗ ΠΟΥ ΓΥΑΛΙΖΟΥΝ ΜΟΛΙΣ

 (… μυθικός κώδικας μιας σχέσης ηθικής αυτουργίας σε κάθε καρδιάς το φονικό…)

Είδα την κολασμένη πομπή των ανθρώπων εκεί κάτω!..

Το τυφλό πλήθος των προσφύγων εντοιχισμένο βαθιά σε κάθε φυλής το λιμενοβραχίονα.

Τις αθέατες μορφές των υπηκόων σε μια βουλιαγμένη σκηνή.

Κι άκουσα μόνο την ακρίδα μέσα στης αφασίας τα κριθάρια.

Μάρτυρας των πιο ποταπών μεταμφιέσεων:

χαμαιλέοντες της πιο καρποφόρας εποχής μέσα στων λεσχών την πανάκριβη χλωρίδα.

Σαν μια κωμική όπερα;

Κάτω από χιονοστιβάδες ενωμένοι σε μια θύελλα ψιθύρων,

με θαμπά πάθη να γυαλίζουν μόλις μέσα στων συλλόγων τον ωκεανό:

συνένοχοι σ’ αυτή τη ψυχολογική παρτούζα;

Γιατί η απόσταση που μας χωρίζει είναι μηχανή ανεξάντλητη.

Ακατάσχετη σκηνή από δηλητηριασμένες προθέσεις;

Μυθικός κώδικας μιας σχέσης ηθικής αυτουργίας σε κάθε καρδιάς το φονικό!..

Α ληξίαρχοι των τρυφερών πταισμάτων!..

Ιδανικοί ρόλοι καλλιτεχνών μέσα σε θέρετρα και συγκινήσεις.

Διαδρομές δακρύων, ψυχολογικοί ρεκασμοί με βαφές ή άλλες ψευδομαρτυρίες;

Ω αποθέωση των θρήνων σε κάθε Εκάβης το παλάτι.

Πνιγηρά σπαρταρίσματα μέσα σε κοινωφελή δίκτυα;

Σ’ όλες τις τιμές κατανάλωσης;

Σ’ όλων των θλιβερών συγκροτημάτων τις εκπτώσεις;

Σ’ αυτή τη Βαβέλ όπου κάθε ικμάδα είναι γλώσσα αμετάφραστη  και  μόνη διάλεκτος που δε μιλιέται;

[ΤΑ ΚΟΙΝΩΦΕΛΗ ΔΙΚΤΥΑ  από τη συλλογή του Μανώλη Πρατικάκη, ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ 1882  

κι άλλα ποιήματα απ’  αυτή τη συλλογή εδώ αντιγραφή και επικόλληση από την ΕΚΛΟΓΗ από το ΕΡΓΟ του Ποιητή, εκδόσεις Καλέντης 2014]

 

Α!.. Λέξεις αγαπημένα μου κορίτσια που σκεπάζετε με ακόλαστη σύνεση τη γύμνια μου…

Κι άλλες επιλογές    σε τοπία εχθροπραξιών  όπου  ο Ποιητής

άφησε να τρέξει  μεσ’ απ τους αιώνες λάβα λουλουδιών

του Εμπεδοκλή το κοίτασμα…

 

ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΑΛΛΙΩΣ  ΜΕ ΑΝΗΚΟΥΣΤΗ ΧΟΡΔΗ  Σ’ ΕΝΑ ΠΑΡΘΕΝΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΟΗΣ ΣΑΣ

(… αυτός είναι ο παράδεισός μου  -  ΠΕΡΙΠΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΑ)

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΦΛΑΟΥΤΟ:

Σπασμέ των λέξεων!..  Ερωτικό σώμα του λόγου!..

Φωτοβόλο πλάσμα·  

τριαντάφυλλο ανάγλυφης γυναίκας.

Έρχεσαι πάντα   μέσα από τις γλώσσες της φωτιάς!..

 

ΗΔΟΝΙΚΟ ΣΩΜΑ:

Α!.. Λέξεις!.. Αγαπημένα μου κορίτσια!..

Σκεπάζοντας  κάποτε μα ακόλαστη   σύνεση

τη γύμνια μου!..

Εκεί που το ρούχο σας    χάσκει

αστράφτει   το ηδονικό μου σώμα!..

 

ΑΚΟΥΣΤΙΚΕΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ:

Κι αυτές οι φωνές

που δεν μπορεί κανένας άλλος στον κόσμο,

πάρεξ    οι τρελοί να τις ακούσουν!..

Έρχονται από κείνη την αγιάτρευτη   έρημο·

όπου έχει χαθεί  και  η τελευταία   απάντηση

για τους ανθρώπους

[τρία ποιήματα από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ 1982 ]

 

ΜΕΤΑΣΤΟΙΧΕΙΩΣΗ

(από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ 1982)

Ενός αστραπιαίου πόθου σπέρμα.  Μιας φλογερής οδύνης έμβρυο. Έρωτα που με φέρνεις σε κατάσταση χαμού κάμε να τρίζουν τα θεμέλια μου. Της γενεαλογίας μου τα βάθρα  (και όχι μόνο αυτά).  Οδήγησε  σε κρίση την επαφή μου με τη γλώσσα.  Άφησε να κοπεί ο τένοντας του λόγου που σκεπάζει των πραγμάτων τους βαθύτερους αντικατοπτρισμούς.  Εξάρθρωσε της οσίας αρμονίας τα μέλη  και  ρίξε σε μιας Αίτνας τον κρατήρα το σιδερένιο σκελετό της σύνταξης.  Γύρισε στον Καιάδα κάθε πλάσμα άρτιο που το χαίρεται η αναπηρία.  Βάλε φωτιά στων επιθέτων τη Βαστίλλη· πυρπόλησε κάθε αγίας ιδέας τα Χειμερινά ανάκτορα.  Μάζεψε μόνο – χρυσοθήρας – το φως και το χρυσάφι απ’ των ρημάτων τα ασίγαστα ρεύματα  (ποταμού ροή απειάζουσα πάντα τα όντα ψυχών είναι και δαιμόνων πλήρη)

Υπάρχουν λάφυρα – λέξεις μόνο σε τοπία εχθροπραξιών!..

(Ο βαθύς λόγος έρχεται πάντα από παλιές πολεμίστρες…)

Κι άφησε να τρέξει μεσ’ απ τους αιώνες λάβα λουλουδιών

του Εμπεδοκλή το κοίτασμα!..

 

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΡΟΝΤΙΟΝ ΡΑΣΚΟΛΝΙΚΩΦ ΡΟΜΑΝΟΒΙΤΣ

Αγαπητέ Ρασκόλνικοφ, είπα τότε, γιατί έρχεσαι νύχτα στην ασημωμένη κορφή των παράφορων νοημάτων απ’ την πίσω πόρτα μιας έκθαμβης πράξης  ν’ ανεβαίνεις τις σκάλες  και  να φαίνεσαι ξάφνου μέσα από κίνητρα βαθιά;

Με τη δροσερή αύρα να λούζεις τα μεγάλα φτερά του Φιεντόρ να θροΐζεις τα φύλλα και τα συναισθήματα τρυφερέ φονιά στη μενεξεδένια πηγή, σκύβοντας προς τους γήινους κόσμους.  Ποιοι έρωτες;  Ποιες καταχωνιασμένες υπάρξεις σ’ αυτή την πάμφωτη επιληψία;

Νύχτα με λειψό φεγγάρι στον ουρανό, για να μένει μόνο το άρωμα ενός γέλιου, η βροχή ενός φλάουτου, που δεν έχει παιχτεί, πάνω στο τζάμι·  Ροντιόν – Ροντιόν όταν πλησιάζεις τυλιγμένος τα ουράνια κουρέλια·  μ’ αγγίζεις στον ύπνο κι ωριμάζουν τα όνειρα των φτωχών αγοριών που αιώνια ήμουν·  η γριά να πέφτει ξάφνου στο πάτωμα. Το τσεκούρι να λάμπει πλάι της άγριο φεγγάρι.

Η ξύλινη σκάλα ν’ ανεβαίνει στον ουρανό!..

[από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ 1982]

 

ΟΙ ΗΔΟΝΙΚΟΙ ΝΤΕΣΠΕΡΑΝΤΟΣ

(από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ 1982)

Ένας σφαγμένος πετεινός μες στα θεμέλια του σπιτιού μου αλαλάζει·  και φέρνει μαγεμένο το κορμί μου στης αυγής τα δροσερά χορτάρια.  Έρχεται απ’ τα όνειρα μισοπαρμένο για τα μέρη που βόσκουν τα θηλαστικά.

Μέσα σε σφύζοντα κι ορμητικά τσαντίρια, μεγάλων πόθων που καμιά σύνεση δεν τα νοθεύει.

Κι ενώ έξω το χιόνι έχει σκεπάσει το τοπίο, μέσα οι αθίγγανοι έχουν καλοκαίρι. Θερμό από των πόθων τη φωτιά, απ’ των ερώτων το λιοπύρι.

Α, τι στιλπνά των μελαψών ανδρών  και  γυναικών τα στήθη!.. Σα φάλαινες σε μήνες οργασμών που αφήνουνε γλυκούς κλαυθμυρισμούς κάτω απ’ το κύμα.

Κι όταν μονάχα από κούραση  και  κορεσμό, πριν η ανία τους εύρει δένδρα ριζωμένα και τους πελεκήσει, οι μελαψοί ντεσπεράντος ένα ήσυχο απόγευμα αναχωρούνε·  με τα γέρικα άλογα  και τα σκυλιά τους·  με τα βραχιόλια τους και τα παιδιά τους που γεννιούνται καθ’ οδόν·  (χωρίς ωδίνες, χωρίς κλάματα, χωρίς σαράντα νυχτοήμερα λεχώνων) φασκιωμένα με της αυγής τα σεντονάκια – μενεξεδένια  και  κοκκινωπά μέσα στη φύση τους – εύρωστα παιδιά γυρεύοντας αμέσως τις ρώγες των βυζιών.

Κι όταν μονάχα από κούραση  και  κορεσμό φορτώνουνε στα κάρα τους τροχούς και τις μαϊμούδες τους για άλλους τόπους, μέσα στων θελκτικών  κοιλάδων τις πτυχές στήνουνε πάλι τα τσαντίρια τους.

Μέσα στης αναχώρησης την ηδονή κατασκηνώνουν πάλι!..

Μέσα στης αναχώρησης την ηδονή γεννιούνται, μεγαλώνουν  και  πεθαίνουν καθ’ οδόν  (χωρίς πομπές, χωρίς ακολουθίες, χωρίς σκέψη Άδη).

Με μόνο χλοερό κοιμητήριο τη μνήμη τους.

 

Μια ράτσα ψιθύρων με μόνο προσκέφαλο το φως.

Μια φυλή φυγάδων με μόνο πλούτο το βήμα της στο μέλλον!..

 

ΤΟ ΑΦΑΝΕΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΙΑΣ ΑΝΗΚΟΥΣΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ…

(… ιδού πάλι με βέλη που χτυπά φαρμακερά την πόρτα μου ο χρυσομάλλης έρως… )

Με γαλάζια φοιτήτρια που αναζητεί ασυνειδήτως

ένα πορτρέτο πατρικό με προκαλεί να παίξω.

Αλλά ενώ εκείνη την πολιορκία σφίγγει

και με δούρειους ίππους προσπαθεί την ορατήν  να εκπορθήσει Τροίαν, 

άλλο είναι το ποθούμενον   άστυ· 

το αφανέρωτο πρόσωπο της ανήκουστης    επιθυμίας!..

Εγώ δε ουδόλως αντιστέκομαι και με τέχνην κρυφίαν

την αφήνω να μπει και να κοιτάξει

τον υποσκότεινον θάλαμον των ανακτόρων.

Εκεί που σε αρχαίο κείτεται ανάκλιντρο

το ενδομύχως ζητούμενον   το αποτρόπαιον εκείνο – σαν ζώον μυθικό - 

κι απλησίαστον σώμα της αιμομιξίας.

Που διαμέσου των απηχήσεων των ιδικών μου

ασημιζόντων κροτάφων  και  των παφλασμών

του ηρέμου  και  ομοουσίου αίματος ακαταπαύστως

γύρευε μέσα μου το μέγα ομοίωμα να ψηλαφήσει.

Δε θέλει εις τους οφθαλμούς της ακόμη να πιστέψει.

Δεν μπορεί να χωρέσει το άμωμο μυαλό της   τόσην πραγματικότητα!..

(Μέσα εις τους νεφώδεις λογισμούς της η πλανώμενη

ερωτική ουσία σαν παλίρροια πηγαινοέρχεται)

Φρίττει για λίγο και ματαιώνεται η ωραία κόρη

για την φρικτήν κατεύθυνση των ενόχων αισθημάτων.

Φρίττει και οδύρεται!..

Αλλά μετ’ ολίγας εβδομάδας,  α!  μετ’ ολίγας εβδομάδας

σε μισοσκότεινην πλατείαν κατεβαίνει χαρίεσσα  και γέρνει

στην αγκάλη καλλιγράμμου  και  ωραιοπλοκάμου νέου

του οποίου τον σφοδρόν έρωτα, επί τριάμισι έτη συναπτά,

με βδελυγμίαν απέκρουε!..

Χαρίεσσα  και του μιλά με θέρμη για την τροφή του πάγκαλου  «Πατέρα». 

Κάτι το ακαθόριστα όμοιο βρίσκει στους δύο   τι λέω στους τρεις άνδρες!..

Λες κάποιο ομοούσιο φέγγος τους σκεπάζει.

Κι εκείνος συμφωνεί και επιδοκιμάζει!..

[Ο ΥΠΟΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΘΑΛΑΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΚΤΟΡΩΝ από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ 1982]

 

ΚΑΤΑΓΟΜΑΣΤΕ ΕΚ ΤΗΣ ΝΗΣΟΥ ΠΑΤΜΟΥ

ΠΟΥ ΟΜΟΙΑΖΕΙ ΜΑΚΡΙΝΟΝ ΑΣΤΡΟΝ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΑΣ…

(… κι ήρθαμε ως εdω, πεινασμένοι λοτόμοι

διατηρώντας όσα ίχνη ιταγκένιας επιτρέπει

το  αδηφάγο  και  φρικώδες Μπέρκλεϊ  - ΠΑΤΜΙΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΟ ΜΠΕΡΚΛΕΪ)

… Πήγα πάλι χθες βράδυ  στου φίλου μου του Κώστα.   Ήτανε κομμάτι γριπωμένος.  Καθόταν στο κρεβάτι·  έβηχε λέξεις, έκανε πυρετό με λέξεις!..  Έλεγε τη λέξη «δάσος»  τη λέξη «καλοκαίρι»   Ήταν σκεπασμένος με λέξεις  χωρίς αυτές «κρυώνω»  μου είπε.   Κάτι σα λεκτική αυχεναλγία!..  Ένας φραστικός κατάρρους σ’ ένα χάρτινο χείμαρρο σημείων!..  Φυλακισμένος σε δυσνόητες  αντωνυμίες  και  ζεστά επιρρήματα  (σαν επιθέματα στο ανίατο απόστημα της ομιλίας).   Είπα να σηκώσω τα σεντόνια, χάρτινα αφήνοντας στα χέρια τη μουντζούρα του τυπογραφείου  -  μόλις 4 – 5 τυπογραφικά από τον Άδη!..  Γέρνει το κορμί του·  βαρύ·  ένα τσουβάλι κι αυτό από λόγια ξένα  και  ξερά πριονίδια στις γλώσσες της φωτιάς…   [ΤΟ ΞΟΑΝΟ – απόσπασμα - από τη συλλογή του Μανόλη Πρατικάκη ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ 1982 ]

Δευτέρα, 2 Οκτωβρίου 2023